Lieve Allemaal,

Hoogste tijd om eens wat van ons te laten horen!

Er zijn alweer bijna vier maanden verstreken sinds onze laatste flessenpost, vlak voor de Kerst.Het is misschien wat saai, maar alles aan boord gaat erg goed. Vooral met ons zelf en elkaar vinden we een steeds betere balans, en samen met onze drijvende waterhut vormen we een hecht team. Niets menselijks is ons natuurlijk vreemd, dus is er ook wel eens gedonder in het paradijs. Maar die buien trekken meestal snel over.

Wij zeilen nu door de Bahama's, weer op weg naar het zuiden. Hieronder volgen een aantal hoogtepunten van de afgelopen tijd, voor een deel geknipt en geplakt uit eerdere mails naar familie en vrienden. Neem er een lekker glaasje wijn bij.

Belize blijkt veel leuker dan we verwachtten, heerlijk beschut zeilen achter het op een na langste rif ter wereld, met super relaxte en vriendelijke locale bevolking. Veel bewoonde en nog meer onbewoonde fotoperfecte eilandjes met palmbomen, afgewisseld met mangrove eilandjes en de enige drie echte atollen op het noordelijk halfrond. En lekker weer, niet de dampende vochtigheid van de jungle in Guatemala.

Ik haal mijn hart op aan het spelen met wind, zeilen en navigatie. Eerst zijn we nog achter het grote rif van Belize, samen met flink wat charter boten. Hier is alles redelijk goed in kaart gebracht. Het wordt spannender als we koers zetten naar de atollen Glover's Reef en Lighthouse Reef. Lekker om weer echte zeegang te voelen, maar eenmaal binnen het rif van het atol is het een andere adrenaline ervaring om met een stevig windje en een snelheid van een knoop of negen over totaal vlak water te vliegen. De uitdaging is om bij die snelheid met de verrekijker steeds zover vooruit te kijken dat we niet in een doodlopende steeg van riffen lopen. Op tijd overstag of flinke koerswijzigingen zijn nodig om de ontelbare riffen, die niet op de kaart staan, te ontwijken. Je kunt natuurlijk ook rustig op de motor tuffen, maar dit is veel leuker, hoewel Yvon daar anders over denkt!

Op 31 december, om 5 uur 's middags, exact middernacht in Nederland, gaat aan boord de kurk van een ondermaatse fles champagne. Deze heeft blijkbaar iets te lang in de bilge liggen rollen want het hemelse vocht komt er zonder veel enthousiasme uit. Mijn imitatie van voetzoekers en vuurpijlen is ook niet overtuigend, maar in ieder geval luidt dit moment in Amsterdam het Nieuwe Jaar in.Terwijl de tropische zon op Lighthouse Reef langzaam naar de horizon zakt toosten wij op jullie.Er is hier niets wat aan een Oudejaarsavond doet denken, dus wij luisteren naar oude podcasts van Radio Nederland, terwijl we ons de net gevangen barracuda prima laten smaken. Het glaasje champagne is snel verdampt en maakt plaats voor Belizian coconut rum en coke. Ik weet niet hoe het gebeurde en we hebben ook liever niet dat het doorverteld wordt, maar opeens zijn we luidkeels aan het meezingen met Andre Hazes! Terwijl het niveau van de rumfles daalt gaat het volume van de stereo installatie nog verder omhoog en uiteindelijk dansen we samen uitbundig door de boot. Het Rembrantsplein is er niets bij! Om ons heen zijn in een donkere nacht slechts fonkelende sterren die dit tafereel gadeslaan. Time flies when you're having RUM!Als we later wat bij zitten te komen vraagt Yvon of ik nog vallende sterren heb gezien. Op dat moment zien we allebei tegelijk dat er boven ons een even snel verschijnende als verdwijnende lange witte streep wordt getrokken. Wat een goed begin van 2008!

Maar zoals heel gewoon op een boot, raken er regelmatig zaken defect. De watermaker verandert onderin een bakskist in een spuitend zout water fontein. Meerdere pogingen om met epoxy het lek te dichten mislukken en uiteindelijk geef ik het op. Toch hebben we op dat moment geen gebrek aan water. Na al het zonnige droge weer trekt vanuit Mexico een koufront over ons heen, met tot 40 knopen wind (windkracht 8 ) in combinatie met genoeg hemelwater om de watertank tot de rand te vullen. We liggen goed beschut voor anker en kunnen niet anders doen dan het huidige geweld over ons heen laten komen. Met zelfs onder deze omstandigheden een heldere turquoise zee, luid loeiende wind door het want en dreigende donkere luchten, biedt dit weer een heel ander sfeertje.

Langzaam hoppen we na het front noordwaarts. We snorkelen veel en het koraal is op veel plekken ongelooflijk kleurrijk en gevarieerd, nergens anders hebben we het rif zo onaangetast aangetroffen. In noord Belize wordt door vissers op een vaste plek hun vangst schoongemaakt en het afval overboord gegooid. Dit weet de hele vleesetende onderwatergemeenschap en we zwemmen tussen afwachtende verpleegstershaaien en vele roggen. Zeer spectaculair.

We verlaten uiteindelijk Belize en zeilen met een paar stops noordwaarts langs de kust van Mexico. Deze kust is niet zoals Belize lekker ontspannen achter een rif zeilen, maar je stuiterend door korte golven een weg naar het noorden banen. Onze cruising guide is 10 jaar oud, en inmiddels is er nogal wat veranderd. De kaarten hebben geen detail en die palmboom of mast als aanknopingspunt om te weten waar je door een ingang het rif naar binnen kunt varen is er niet meer of juist overal, een rood dak van een klein huisje is inmiddels een enorm hotel of gewoon door een orkaan van de aardbodem geveegd.

De interessantste stop is Tulum, met een Maya site pal aan het strand.Om hier te komen moet je door een smalle ingang in het rif, waarvan de cruise guide zegt "enter only in calm settled conditions". Ik weet niet zeker of ze daar 20 knopen wind en meelopende, brekende zeeën van drie meter hoogte mee bedoelen, maar tussen al het schuim ontdekken we op het laatste moment de ingang en surfend op een grote golf komen we uiteindelijk binnen!Meestal liggen we met ons kontje van de kust af, nu kijken we vanuit de kuip naar de achterwerken van vele badgasten, lager wal dus. Ik heb het anker onder water nog maar eens extra gecontroleerd, want als met deze wind het anker uitbreekt, dan hebben we vrijwel onmiddellijk een cabana op het strand! 

We maken nog een stop langs deze kust, schuilend voor weer een front, terwijl ik twee dagen ziek op bed lig, geveld door een onduidelijk virus. Maar uiteindelijk komen we aan op Isla Mujeres, vlakbij het toeristische Cancun. Dit is een gebied voor massa toerisme: tientallen kilometers kust volledig volgebouwd met giga hotels en torenhoge condo's. Niet helemaal ons ding! Maar we willen wat rondtrekken in het binnenland van Mexico en kunnen de boot hier veilig in een marina achterlaten.

Met de ferry gaan we naar het vaste land van Yucatan. Eerste stop wordt Chichen Itza. We reizen tweede klas, wat met airconditioning nog steeds zeer luxe is. De toeristen bussen gaan rechtstreeks, zonder tussenstops. Wij gaan door allerlei kleine dorpjes en doen er twee keer zo lang over, maar zien meer van het land. Het hotel hebben we via internet geregeld en blijkt een prima keuze.Chichen Itza is recent op de lijst van de zeven wereldwonderen gezet en we dolen er een hele dag rond. We sluiten ons aan bij een groepje Nederlanders met een erg inspirerend vertellende gids. De Maya cultuur is wandelend tussen de imposante Maya ruines zeer aanwezig en het verleden wordt bijna tastbaar. Hun manier van leven, hun buitengewone gevoel voor kunst en wetenschap, maar daar tegenover ook hun wreedheid, en de gruwelijke offers die ze brachten om de goden gunstig te stemmen, zijn voor ons gevoel een groot contrast. Het individu was totaal ondergeschikt aan het hogere oftewel de willekeur van de hoge priesters.

Vervolgens zijn we vier nachten in Merida, met veel folklore en muziek, twee musea, lekker eten en eindeloos wandelen. Terug via Uxmal en Valladolid.Mexico vinden we leuk, rondtrekken is makkelijk en ingesteld op toeristen, alles is vrij goedkoop en er is volop historie. Toch mist het een beetje het avontuur van Guatemala en Honduras.

Terug op de boot ontvangen we een heel triest bericht. Onze zeilvriend Henry, een Duitse solozeiler waar we al twee jaar mee optrekken en ontmoet hebben op Cuba, heeft zijn boot verspeeld op een rif in de Bay Islands! Vreselijk, temeer omdat hij nog geen maand geleden, na een dispuut zijn verzekering heeft opgezegd en waarschijnlijk niet verzekerd is! Shit happens, maar hij is een vechter en hij is al met nieuwe plannen bezig.

Uiteindelijk verlaten we definitief Midden-Amerika als er zich een zwak front aandient, waarachter wij door de wind draaiing kunnen oversteken naar Florida, een trip van 350 mijl (ruim 600 km). Hier loopt de Golf Stroom met een stroom tot 4 knopen noordoostwaarts. Het begin is vrij heftig, met steile muren van water door stroom tegen wind. We moeten de boot afremmen om niet al te grote klappen te maken, maar uiteindelijk wordt het een super snelle oversteek met een record afstand van 237 mijl in 24 uur, waarvan we door de stroom 42 mijl gratis krijgen.

We maken een stop van een paar dagen op de Dry Tortugas, een natuurreservaat 60 mijl west van Key West. Inklaren kunnen we hier niet, maar we zwaaien vriendelijk naar de Coast Guard. Hier hebben we regelmatig een enorme Jewfish onder de boot. Dit monster met de lengte van Yvon en zeker tweemaal haar gewicht hangt vredig een groot deel van de dag in de schaduw van de boot. Zelfs als ik het water met masker en snorkel in ga en me heel rustig beweeg, komt hij (zij?) nieuwsgierig naar me toe. Als hij zijn enorme bek met dikke lippen wijd opent kan ik bijna naar binnen zwemmen!

Vervolgens zeilen we met kalm weer naar Key West waar we ten anker gaan voor het oude stads centrum. Er wordt een sterk front verwacht, dus we moeten een goed heenkomen zoeken. Het front laat niet lang op zich wachten...

's Ochtends om 5 uur gaat het windalarm af en met tegenzin ga ik toch maar even kijken. Nog slaapdronken vind ik het vreemd dat het silhouet van een groot stalen schip naast ons aan het varen is, recht tegen de wind in. Tot het moment dat ik besef dat zijn ankerketting strak staat. WIJ zijn rap aan het krabben!Terwijl ik in mijn nakie de motoren start, barst er ook nog een koude bui los. Poeh, 30 seconden later en we hadden boven op een andere boot gezeten! Opnieuw ankeren dus, nu maar op een plek waar het anker wel houdt.En vanaf dat moment begint er een spannend hoorspel op de marifoon, vele boten gaan aan de haal. Tot twee maal toe gaat er naast ons een boot zonder bemanning vandoor. Net op tijd besluit hun anker zich toch maar weer in te graven! Een andere boot wordt vlak voor de rotsen door een motorboot gered. We zitten eerste rang! Uiteindelijk belanden twee boten op een zandplaat.Dit soort fronten passeren in de winter zeer regelmatig, met harde wind tot soms 60 knopen. Binnen een aantal uren draait de wind de klok rond, met zware regenval en dat samen met de eb en vloed stroom die elke zes uur 180 graden draait zijn dit de perfecte omstandigheden voor boten om van hun anker te geraken. Vrienden van ons hadden hier vorig jaar tijdens zulk weer een blikseminslag en konden vervolgens alle apparatuur nieuw aanschaffen.

Dat aanschaffen van bootspullen gaat hier trouwens erg gemakkelijk. De flappen vliegen rap de broek uit, maar dan heb je ook wat.... zaken waar ik al lang naar uitkijk worden hier gerepareerd of vervangen. De korte golf radio, watermaker en radardisplay krijgen een beurt, we kunnen weer electrisch poepen, hebben nieuwe accu's voor de startmotoren en weer een hele zooi reserve onderdelen. De huidige euro-dollar koers maakt het allemaal nog leuker!

We hebben de fietsen in elkaar gezet en op de pedalen zien we het hele eiland. En het leukste is naar mensen kijken!Vreemd volkje, die Amerikanen, maar dat wisten jullie natuurlijk ook al! Niets op dit eiland lijkt echt en voor bijna alles kun je 'te' zetten, huizen te poppig, restaurants te groot en serveren te volle borden, mensen vaak veeeeeel te dik, buiken tot halverwege de knieen. En dan al die 50+ mannen, met hun te lange (uitgedunde) haren, vaak in staartjes, compleet met tattoes, baarden, zware zonnebrillen, afgeknipte spijkerjacks en om het hoofd geknoopte sjaaltjes, op te grote Harley’s en Honda’s. Met ongedempte uitlaat ploffen deze Henry Fonda's met z'n honderden door de straten van het te toeristische plaatsje. Maar toegegeven, al dat glimmende chroom en bond gespoten staal is wel indrukwekkend, we kijken onze ogen uit.

Om meerdere redenen gaan we pas na een week inklaren. We hadden wel netjes onze gele Q-vlag in het want wapperen, wat betekent dat je nog niet de formaliteiten hebt verricht, en eigenlijk niet van boord mag.

Toch blijkt het nog niet zo eenvoudig om in te klaren. Via allerlei omwegen en telefoontjes belanden we uiteindelijk bij het gerechtsgebouw, waar Customs/Immigration is gevestigd. Nietsvermoedend wandelen we het gebouw in, maar ho... dat gaat zomaar niet... zes camera’s, drie beveiligingsbeambten en een metaaldetector weerhouden ons hiervan. Verbaasd kijken we om ons heen. Vooral als niet wij het probleem blijken te zijn, maar ons mobiele telefoontje! Mobiele telefoontjes mogen onder geen voorwaarde het gebouw binnen! Grapje? Nou nee, helemaal niet, er zou wel eens een bom in kunnen zitten! Een bom in ons mobieltje? Niet in onze camera of in onze organizer, die we ook bij ons hebben? Nee, die kunnen we rustig bij de portier achterlaten, evenals mijn zeilersmes, maar niet het mobieltje!Ongelooflijk, we zijn al een week in de US of A, en niemand heeft ons naar papieren gevraagd. We hadden de meest verschrikkelijke dingen kunnen doen, heel Key West kunnen opblazen, en nu zijn ze bang voor een lullig mobieltje! Afijn, na wat heen en weer gepraat doet de behulpzame portier, die toch ook alleen maar zijn werk doet, een voorstel. Zo hoeft niet eerst een van ons met het mobieltje buiten te staan wachten tot de ander klaar is met de papierwinkel, om dan elkaar af te wisselen. Hij weet eventueel wel een plekje waar we ons mobieltje kunnen achterlaten. Ok, waar dan? Op het bovenste randje van die antieke lantaarnpaal, vlak voor het gebouw. Heel veilig, we hoeven ons geen zorgen te maken, ons verdachte mobieltje wordt goed in de gaten gehouden door alle camera's buiten het gebouw, en onze drie beveiligingsbeambten! Can you believe it! Nou wij eigenlijk niet, wat een paranoia!! Maar alzo geschiedde en nadat we door de bekende formaliteiten gaan en plechtig verklaren dat er niemand aan boord is overleden of met verdachte ziekteverschijnselen het land binnen komt, worden we hartelijk welkom geheten in het machtigste land van de wereld.

We ontdekken in Key West de kroeg waar 'locals' tijdens Happy Hour enorme Margarita's drinken voor drie dollar, terwijl twee straten verder twaalf dollar voor veel kleinere glazen wordt neergelegd. We hebben er een paar gezellige uurtjes!

Maar uiteindelijk gaan we weer ankerop, noordwaarts langs de Key's. We belanden in een haven tussen 350 andere boten aan een mooring bal en huren voor drie dagen een auto. In South Beach, Miami, hebben we een een hotel gereserveerd, midden in het Art Deco gebied.De volgende dag heeft mijn zus Petra een tussenstop in Miami, op haar terugreis van Guatemala naar Nederland. We praten honderd uit over Guatemala, terwijl we op Ocean Drive naar weer een heel ander type Amerikaan kijken. Nu de jonge, trendy, sportieve, rijke, snelle blanke Amerikaan, en de chique oudere (en ook jongere) dame, die niet achter wil blijven en met behulp van plastische chirurgie plaatselijk flink is opgevuld en/of weggezogen. Vrijwel geen dikke mensen te bekennen hier.

De volgende dag arriveert onze zeil vriend Henry, die hier is om een nieuwe boot te kopen, nu misschien een catamaran! In het begin was het verliezen van zijn boot zeer traumatisch, maar de verzekering blijkt toch te moeten uitkeren, ze hadden verzuimd om de opzegging te bevestigen. En met een lening kan hij nu een mooiere boot kopen. Later in de week zeilt hij een paar dagen met ons mee en hij wil alle details van onze Sea of Time weten. We hebben een heerlijke zeiltrip en hij is overtuigd, het wordt een cat.

Weer een paar dagen later arriveert Miel in Miami, een vriend uit Nederland en ook een zeiler. Met hem zeilen we in twee dagen het laatste stuk naar Miami. Het is bijzonder om in goed gezelschap nu eens ter afwisseling met onze boot voor anker te liggen tussen de wolkenkrabbers, midden in wereldstad Miami. Het zijn allemaal zeer gezellige dagen!

Miami is onze meest noordelijke plaats dit seizoen, vanaf nu gaan we weer zuid en oostwaarts. Binnenkort hebben we het lakentje 's nachts niet meer nodig.We steken de golfstroom over naar de Bahama's met een weersvoorspelling van westen wind, voor het lapje. Het wordt oosten wind, recht op de neus! We komen niet vooruit, met toch redelijk wat wind. Zeer tegen mijn principes start ik halverwege maar de motoren. Net voor het donker halen we de overkant. De volgende ochtend vertrekken we om 4 uur. Als we net het anker omhoog hebben komt er een zeer pittige squall over. Horizontaal striemende regen en overal onweersflitsen. Yvon zit knus binnen achter de computer om onze voortgang in de gaten te houden, terwijl ikzelf in het donker vecht met allerlei touwtjes, om de zeilen te verkleinen. Zo zijn de taken verdeeld, en terecht! De rest van de dag varen we in grauw weer over de Great Bahama Banks naar Chub Cay voor inklaring. Daar ontdek ik dat de boot onderwater helemaal begroeid is met duizenden klein pokken. Twee uur afsteken, en we gaan weer twee knopen sneller!

We maken een stop in de hoofdstad Nassau en ankeren tussen cruise schepen en duizenden toeristen.Door een stomme anker procedure in de haven heb ik mijn aluminium reserve anker flink krom getrokken. Je blijft leren! Maar nu hebben we het ankeren op twee ankers helemaal in de vingers. Wel nodig in dit gebied, want er staat soms een enorme getijdenstroom tussen de eilanden. 

De Exumas Eilanden in de Bahama's zijn een keten van eilanden waar veel Amerikanen in bootjes de winter doorbrengen, en we gaan er in een paar stops doorheen. Ze zien er wat Grieks ruig en droog uit, maar dan met koudbloedig ogende rifhaaien in het super heldere turquoise water, die zeer nieuwsgierig (te) dichtbij komen als je de boot onderwater schoonmaakt.

En nu liggen we bij Georgetown op Great Exuma. Hier drijven zo'n 300-500 jachten, vrijwel allemaal Amerikaans, de meesten voor maanden. Deze plaats wordt ook wel Chickentown genoemd, omdat dit voor de meeste Amerikanen het meest zuidelijke is dat ze (durven te) gaan. Vanaf hier kun je niet meer in dag tochtjes naar een volgend eiland. Maar je kunt hier op zondag wel naar zes verschillende kerkdiensten, allemaal aangekondigd op het marifoon net!

Deze week is hier een bekende regatta van klassieke houten Bahamian vissersboten. Op zwaar overtuigde zeilbootjes wordt, met een luidruchtige zwarte bemanning, de eer van de vele eilanden verdedigd. Het belooft een kleurrijk spektakel te worden, met de nodige festiviteiten omgeven.Daarna gaan we snel door naar de Turks and Caicos Eilanden, voordat Veroni en Dennis volgende maand bij ons aan boord komen op de Dominicaanse Republiek.

Zo, jullie zijn weer bij, en je fles wijn is misschien bijna leeg. Hadden we wat korter van stof moeten zijn?

Wij wensen jullie alle goeds toe vanaf de Sea of Time, Liefs van Yvonne en Maarten