Welkom aan boord
15th Nov 2002 - 20th Dec 2002 Nieuwsbrief 4, Kaapstad Hallo allemaal, Maandagochtend, 9 december, een nieuwe werkweek is weer begonnen en het is barstens koud in Nederland, naar wij vernomen hebben. Sinterklaas is weer vertrokken, dus kan nu de jaarlijks terugkerende hectiek van de Kerstdagen een aanvang nemen. Wij daarentegen liggen, min of meer gedwongen, voor anker bij Dasseneiland, voor de derde keer nu, als enige zeiljacht temidden van nog een enkel vissersschip, het gros heeft zijn schip reeds vannacht met inktvis gevuld en is bij het krieken van de dag huiswaarts gekeerd. Onze kapitein deelde z'n bemanning, nog steeds bestaande uit M. z'n vader en ondergetekende, vanochtend mee, dat, wegens de huidige wind (het weerbericht meldt stormwaarschuwing!) de terugreis naar Kaapstad een dag uitgesteld dient te worden. Vindt dit bemanningslid niet echt erg, ook al wordt de lijst met zaken die nog geregeld dient te worden niet vanzelf korter en v.a. a.s. vrijdag ligt driekwart van de Zuid-Afrikaanse werkende bevolking op het strand voor een welverdiende vakantie van 4 weken. Nog een aantal dingen zijn toch redelijk van belang alvorens een lange reis op de oceaan te willen gaan maken, zoals b.v. de generator die het nog!! steeds niet doet, is wel het grootste zorgenkindje van de boot, zijn ze nu al weken mee in gevecht. De watermaker moet nog geïnstalleerd, die van zout water zoet water maakt, en dan is er nog een ander zorgenkindje, de bijboot. In heel Zuid Afrika is geen bijboot van bekend merk meer te krijgen, hebben met moeite nog 1 van een wat onbekender merk weten te bemachtigen van een fabrikant die een aantal malen failliet is gegaan, maar zojuist weer opnieuw is begonnen, ach, je geeft iemand een kans nietwaar en we moeten toch wat, wel, hebben hem hier op het eiland uitgeprobeerd, blijkt niet echt bij te dragen tot vergroting van ons zeilgenot en/of veiligheid, gelukkig voor ons is de betaling via creditcard nog niet geslaagd. Waar halen wij nog een goede bijboot vandaan? Wel, daar houden we ons wel weer mee bezig als we terug zijn in Kaapstad. Zal nu maar eens beginnen bij de vorige week, de dagelijks routine van werkers aan boord, klusjes en boodschappen doen, dingen die alweer kapot zijn gegaan weer terugbrengen naar de respectievelijke winkels en groothandels en dan ineens, zonder aankondiging, wordt het bloedheet, temperaturen variërend tussen 35 en 40 graden (schijnt toch wel zeldzaam te zijn voor Kaapstad). Joepie, laten we het weekend lekker gaan zeilen met die warmte, even weg van het dagelijks geregel. Dus, boodschappen doen voor een paar dagen, visvergunning halen bij het postkantoor om lobster te mogen vangen, 4 per persoon is het maximum (ze zeggen dat bij controle je boot in beslag genomen kan worden als je niet beschikt over de juiste papieren en/of te veel lobster gevangen hebt, maar wat in ons buikje zit valt moeilijk te controleren lijkt me), buurman voorziet ons van de juiste ingrediënten om visnetten te fabriceren, en aangezien lobster van vissenkop houdt wil je hem deze lekkernij niet onthouden, het wordt immers zijn laatste avondmaal, dus M. naar het restaurant bij de jachthaven om voorzichtig te informeren of ze misschien nog wat visafval over hebben van de vorige avond. Meneer loopt even weg en komt terug, niet met een klein zakje met vissenkoppen, maar met 4 vuilniszakken vol met bevroren vissenkoppen, en niet van die kleine kopjes! Wel, vriendelijk bedankt, maar 1 zak voldoet, mazzel dat we over een grote vriezer beschikken. Zaterdag ochtend, trek optimistisch m'n zomerkleren weer aan, 't is een beetje fris, maar het was gisteren zo heet, dus verwacht dat het zo wel weer warmer zal worden, er staat redelijk wat wind, heb zin in een zeiltripje. Tijdens het hijsen van de zeilen blijkt dat er een lijn in de schroef van een van de motoren terecht is gekomen, dat betekent een duik in het koude water (met 14 graden echt koud) als we de plaats van bestemming bereikt hebben, gelukkig beschikt een cat over twee motoren, dus die ene kunnen we wel even missen! Al vrij snel hijs ik me maar weer in m'n spijkerbroek en fleecejack, het wordt echt fris, begint ook een beetje mistig te worden, de wind is op de kop, betekent dat we kruisend naar Dasseneiland moeten, op een gegeven moment komt de wind van alle kanten, de golven worden steeds korter, maar steiler, het zicht verdwijnt totaal door de steeds dichter wordende mist, de golven slaan nu helemaal over de boot, het lijkt alsof we in de golven duiken en ik vind het niet meer leuk, maar ja, wat kan je doen. Schoonvader doet het voorstel om eventueel terug te keren, zijn al 5 uur onderweg en nog niet op de helft! En dan begint het ook nog zachtjes te regenen, de wind verdwijnt en na een aantal uren moteren (de lijn in de schroef is gelukkig vanzelf losgeraakt tijdens het zeilen) in de mist ankeren we uiteindelijk voor Dasseneiland, het eiland van de scheepswrakken, pinguïns, pelikanen en....lobsters! Dit keer echter ook nog het eiland van miljoenen kleine beestjes, ze lijken op pissebedden en iedere keer als je naar het toilet gaat komen ze met tientallen tegelijk bij het spoelen de toiletpot inzwemmen en ze laten zich niet gemakkelijk weer verwijderen, bij het schijnsel van een zaklantaarn waar ze op af komen ontwaren we miljoenen van deze schepseltjes, 's nachts houden verliefde krabbetjes ons uit de slaap die onder de boot hun liefdesnestje hebben gebouwd. De volgende dag gaan de heren met de bijboot, waarvan de z.g. harde bodem flink doorzakt, netten uitgooien, nadat M. de bevroren vissenkoppen in kleinere smakelijke hapjes gezaagd heeft om de lobsters mee te verleiden. Hebben geen idee wat ons te wachten staat, na een aantal uren besluiten ze de netten maar eens op te halen, wat een flink karwei is, en jawel, zelf totaal doorweekt, maar met spartelende lobsters. Vanuit het net gooit M. de prachtige beestjes in een emmer gevuld met zeewater. We bewonderen ze een tijdje terwijl ze uit hun zoute bad trachten te klauteren. Je moet er even handigheid in krijgen om ze beet te pakken, pak je ze niet goed vast dan slaan ze flink met hun staart, en laat je ze uit je handen glippen waarna de hele keuken een dweilbeurt kan gebruiken en de boot een spuitbus met dennengeur. De tweede dag gaat het er absoluut veel professioneler aan toe, M. gaat pas vroeg in de avond netten uitzetten, en is daardoor genoodzaakt vrij snel de netten weer binnen te halen, dus na 15 minuten vaart hij alweer uit, dit keer met marifoon, om mij te kunnen waarschuwen dat, wanneer hij toch iets gevangen heeft, ik alvast een paar grote pannen met zeewater aan de kook kan brengen. Bij het ophalen van het eerste net raakt hij al helemaal opgewonden, 14! lobsters, daarna haalt hij enigszins teleurgesteld nog maar een paar lobsters naar boven en verliest er nog een paar, ongelooflijk, met hoevelen zijn ze daar beneden! Weer totaal doorweekt, vergeet niet dat het water hier 14 graden is, niet bepaald welriekend, maar toch tevreden, komen de mannen terug met de oogst, een grote emmer vol spartelende dieren die (alles went) rechtstreeks het kokende zeewater induiken, en na 15 minuten en een glaasje wijn, mmmm..... Dat M. zo laat op de dag op lobsterjacht ging, had te maken met een onverwacht voorval. Terwijl wij met onze boot nog als enige in deze baai voor anker liggen, zien we een groot schip vanuit de verte dichterbij komen, op een gegeven moment kunnen we niet anders dan denken dat ze op ons af komen, worden we wel een beetje nerveus van. Kijkend door onze verrekijker zie ik heel veel mannen, op het onderste dek een stel uitgedost met reddingsvesten, op het middendek een groep gekleed in blauwe kleding toevalligerwijs? allemaal met de armen over elkaar, bovenop staat een stevige meneer door een verrekijker naar ons te kijken, we begrijpen er nog niet veel van, doen niks, wachten gewoon af. Op een gegeven moment begint de man bovenop, terwijl het schip ons steeds dichter nadert, enthousiast te zwaaien, wij zwaaien terug, iets minder enthousiast nog, M. zet de marifoon aan en dan blijkt dat we worden opgeroepen, Sea of Time, Sea of time, what are you doing? En M. reageert door te zeggen: We are having a great time!!, het antwoord van de kapitein luidt oke we are checking all ships at sea, good bye, en daar gaan ze weer, na nog een laatste zwaai. Wij halen opgelucht adem! De volgende ochtend vroeg hijsen we de zeilen, en natuurlijk moet er weer gekruist worden om Kaapstad te kunnen bereiken. Iets voor Kaapstad nog even een race aangegaan met een grotere (bekend staand als hele snelle) catamaran, die we inhalen met een snelheid van ruim 9 knopen, vooral M., maar ook de bemanning en de eigenaren van de werf! vinden dat wel leuk, we hebben gewoon een prachtig, maar ook nog snel schip! En dan is het alweer een week later, afgelopen zaterdag naar Houtbaai gezeild, een vrij korte trip, besluiten in eerste instantie niet te gaan vanwege te harde wind, maar we willen toch wel erg graag weer even een ander uitzicht, het is fris, donkere wolken aan de hemel, maar de wind komt uit de goeie richting. Liggen nogal te rollen tijdens de reis, en juist als we willen gaan afmeren begint het flink te regenen, achteraf blijkt dat we ons door het gerol van de boot geen van drieën erg lekker voelden. We worden verwelkomd door een grote kolonie meeuwen, de steigers zijn volledig ondergepoept, juist daar waar wij zijn afgemeerd beschouwen zij als hun thuis. Houtbaai is een fantastisch mooie baai, bijna volledig omringd door bergen, er wordt veel gevist en de zeehonden zwemmen naast de boot. Terwijl M. de hele zondag spendeert aan het installeren van de computer, (hadden we al weken aan boord, maar door tijdsgebrek nog niets mee gedaan) heb ik in het zonnetje studie kunnen maken van het dagelijks leven van de zeemeeuw en de zeehond, probeer ondertussen m'n kustnavigatie wat op te halen. De terugtocht wordt fantastisch, in de verte zien we de vuurtoren van Kaap de Goede Hoop, berucht en beroemd onder zeilers, het is niet warm, maar met noordwesten wind en lange oceaangolven is het heerlijk zeilen, en als we dan ook nog getrakteerd worden op een waanzinnig grote school dolfijnen, wel 100, die naast, onder, voor de boeg, achter de boot meezwemmen en springen kan mijn dag niet meer stuk. Maar tot mijn grote verbazing heeft de natuur nog meer voor ons in petto, want na nog een uurtje zeilen we temidden van een giga familie zeehonden, en op de momenten dat we dit grootse spektakel hebben, is er het schouwspel van prachtige wolkenformaties in de vorm van vliegende schotels, boven elke bergtop hangt een vliegende schotel, wat een superdag! Terug in Kaapstad meren we af met windkracht 6 op de kop in onze eigen box met aan weerszijden 40cm!, en het lijkt alsof we nooit anders gedaan hebben (weet niet hoe dat bij andere zeilers is, maar ik word altijd weer nerveus als er afgemeerd moet worden). 's Avonds houden we ons bezig met de kerstversiering, het ziet er gezellig uit, maar een echte kerstsfeer is moeilijk te verwezenlijken, ook al doet het kleine nepkerstboompje met lampjes aardig zijn best. Moet onwillekeurig denken aan The Garden, de gezelligheid, maar ook de extra drukte die de maand december altijd met zich meebracht, ben The Garden (en daarbij een heel stel lieve mensen natuurlijk!) absoluut niet vergeten, maar ben toch wel heel blij de zaak kwijt te zijn en nu een totaal ander leven te leiden, de 18 jaar dag en nacht Garden was echt genoeg, ben op dit ogenblik nog steeds erg onrustig, vooral 's nachts. En dan nu weer terug naar de orde van de dag. De generator doet het!!! Niet helemaal zoals gehoopt, maar er valt mee te leven. Het verhaal van de bijboot moet nog een vervolg krijgen, hebben nu alleen nog maar beschikking over een prachtig glimmende 15 pk motor, maar geen boot! Vanmiddag gaan we op de kant, de waterlijn moet aangepast worden, erg spannend om op de kant gehesen te worden, ze doen het vaker, maar toch! En dan is er nog een heel lijstje die we deze week hopen af te ronden! Vrijdag vertrekt M. zijn vader weer naar Nederland, hebben naar mijn idee eigenlijk te weinig tijd gehad om leuke dingen met hem te doen, zaterdag komen Liezl en Dave met kids, zij hebben een huis gekocht in Kaapstad, gezellig dus. En de 25ste wordt het echt feest, ons kind komt, Veroni, jullie moesten eens weten hoeveel ik haar mis! En 1 januari of iets later komen René en Julie, onze vrienden en opstappers voor de oversteek naar Brazilië, het wordt druk aan boord! Lieve mensen, ik wens jullie allemaal heel gezellige kerstdagen met familie en/of vrienden, en een gezond en fantastisch Nieuw Jaar waarin de dingen gaan zoals je graag wil dat ze gaan! Veel liefs vanuit redelijk zonnig Kaapstad van Yvonne. Kan hier weinig aan toevoegen en sluit me helemaal bij Yvon aan. Over mijzelf kan ik eventueel melden dat ik behoorlijk gestresst uit Nederland vertrok, met alle kenmerken van dien. Ondanks dat we de laatste tijd alleen maar heel erg druk zijn geweest, op de drie uitstapjes van een weekend na, (heb nog geen letter in de vele boeken die we bij ons hebben gelezen) is mijn geheugen weer helemaal terug, kan me super concentreren en heb ik weer mijn vertrouwde dosis energie terug. Tevens schijn ik alweer bijna een prettig mens te zijn geworden om mee samen te leven. Misschien denken jullie, als ze zulke uitgebreide mail schrijven, dat kan niet goed met hun gaan. Maar de mail is eigelijk voor ons een dagboekje en het voordeel van de computer is dat we jullie daar makkelijk in mee kunnen gluren. En sommige hoofdstukjes krijgen jullie lekker niet te lezen! Ook is het heel bijzonder om hier met mijn vader te zijn en het moment dat Veroni hier aankomt zal beslist emotioneel worden. Beste mensen, ook van mij van naast ons kerstboompje, fijne feestdagen en een geweldig 2003! Tot de volgende mail, waaraan ik dan hopelijk wat meer tijd kan spenderen. See you, Maarten.
|
| 2451 Words | This page has been read 165 times | View Printable Version |