Welkom aan boord
16th Jan 2003 - 1st Feb 2003 Nieuwsbrief 6, St. Helena Beste mensen, een verslag uit ons logboek, voor de geïnteresseerden. Maandag, 27 januari 2003, 0.30 UTC, ergens op zee. In een donkere nacht, er is nog geen maan, deze komt over ongeveer een uurtje op in het eerste kwartier, varen we midden op de zuidelijke Atlantische Oceaan. Dit is de eerste nacht dat we de spinnaker, een prachtige halve ballon met rode en gele kleuren, 140 m2 groot, laten staan. Overdag staat zij de laatste dagen steeds op, maar nu is de zuiden wind zo rustig dat we het ook aandurven haar ’s nachts te laten staan. En dat scheelt heel wat mijltjes. We gaan nu tussen de 5 en 9 knopen (mijl per uur). Met alleen de genua zou dat ongeveer de helft zijn bij een wind van 10 tot 15 knopen. Er zijn weinig sterren te zien vanwege de bewolking en de temperatuur is nu 24 graden. Het is werkelijk zeer bijzonder, zo door de nacht te glijden. 3 Uur geleden zijn we de 22,5 graden zuiderbreedte gepasseerd, zodat we in de tropen zijn! Heel geleidelijk zijn we de afgelopen 7 dagen in dit weertype verzeild. Elke dag werd de oceaan een halve graad warmer en de wind rustiger. We vertrokken donderdag 16 januari uit Kaap Stad, na zeer druk te zijn geweest met de laatste inkopen. Ook werd pas een dag voor ons vertrek de bijboot afgeleverd. Een bedrijf had de aluminium bodem geleverd en een ander bedrijf heeft de rubberen luchtkamers geproduceerd en aan de bodem gelijmd. Ben met deze bijboot ongeveer twee maanden bezig geweest, nergens was een goede bijboot te koop, terwijl er hier veel gemaakt worden! Hele producties gaan naar het buitenland en door de vakantieperiode in Zuid Afrika was het moeilijk iets geregeld te krijgen. Maar ik ben zeer tevreden over het resultaat. Licht en sterk. Dat is ook nodig, want we hebben geen reddingsvlot en als we in uiterste nood van boord moeten, dan willen we erop kunnen vertrouwen. Geen reddingsvlot klinkt misschien vreemd, maar wij zitten op een catamaran en die kan niet zinken, ook al staat ze vol met water. Brand zou ongeveer de enige reden kunnen zijn om de veiligheid van dit drijvende huis te verlaten. Zelfs als ze op haar kop ligt ben je beter af op de boot dan in een vlot. Via een speciaal luik in de bodem van de kajuit kun je naar binnen als ze onderste boven ligt. Ook de EPRIP kwam pas twee dagen voor ons vertrek. Een ander belangrijk veiligheid middel. Via satellieten kun je met dit apparaat een hele reddingsactie midden op de oceaan op gang brengen. De laatste dag van ons vertrek betekende het hele traject van uitklaren, drie verschillende instanties op drie verschillende plaatsen in de stad. Het werden er uiteindelijk vier, want toen we bij de immigratie waren bleek dat Yvon en mijn paspoort bij binnenkomst in Zuid Afrika verkeerd waren gestempeld. We waren hier na 31 december illegaal. Een “very serious problem” zei de ambtenaar en noemde bedragen van boetes die er niet om logen. Uiteindelijk via Home Affairs toch kunnen uitleggen dat de datum in ons paspoort ambtelijk falen was. Van verschillende mensen afscheid genomen. In de afgelopen drie maanden is Kaap Stad onze eigen stad geworden en het voelt alsof we van huis weggaan. Maar om half vier ’s middags gooien 4 mensen, René, Juul, Yvon en ikzelf de lijnen los en varen we onze box uit van de jachtclub. Eerst moet er nog duty free diesel getankt, waarvoor we een stuk of tien zeehonden van de aanlegplaats van het bunkerstation moeten verjagen. 400 liter diesel gaat in de tank en 500 liter in 20 plastic containers van 25 liter. De waterlijn zakt al dieper en dieper weg als we dit alles verstouwen. Nu zijn we dan echt klaar om een oceaan over te steken. Jaren van voorbereiding gaan hun beslag krijgen. Woensdag, 29 januari, 1.00h UTC, ongeveer 350 mijl ten zuiden van St Helena. Mijn wacht is begonnen om 12 uur. Met Yvon de spinnaker weggehaald. René en Juul liggen lekker te slapen. In een aarde donkere nacht, maar op een door de zalinglichten verlicht voordek in een stevig gevecht gewikkeld om de spinnaker in wind tot 32 knopen weg te krijgen. Yvon laat de schoot gaan en ik moet dan die 140 m2 zeil in een soort condoom zien te krijgen. Ben aangelijnd aan een koord dat tot op de punt loopt, met onder mij een bruisende en kolkende oceaan, terwijl ons bootje tussen de 9 tot 13 knopen loopt. Een voordeel van een catamaran is dat we niet schuin liggen en we een groot voordek hebben waar al dat zeil uiteindelijk op beland voordat het in zijn zeilzak gaat. De nacht is zwoel, zodat ik het van deze actie behoorlijk warm krijg, maar alles gaat prima. Een paar dagen geleden deden we samen met de spinnaker en de genua 16,5 knopen terwijl we van een golf af surften! Een absoluut record. We zijn dan een soort speedboot met dubbele jet aandrijving en alles trilt en vibreert, maar de autopilot houdt de boot prima op koers en het bootje kan het hebben. Wat een kanjer is ze! Die snelheid is voor onze boot echt wel de limiet, zeker nu we zoveel gewicht meeslepen. Sinds ons vertrek zijn de motoren helemaal niet aangeweest zodat we nog bijna alle diesel hebben, op een paar liter na die de generator heeft verbruikt. De sfeer aan boord is fantastisch en er is met René en Juul nog geen onvertogen woord gevallen. Zij vinden het ook geweldig, hoewel Juul in het begin nog wat moest wennen aan het geweld van de oceaan. René is helemaal in z’n element en probeert met grote toewijding te vissen. Helaas hebben we tot nu toe slechts 2 kleine vissen gevangen, een tonijntje van ongeveer een halve meter en een bonito. Maar we zijn klaar voor het echte werk, met een ingenieus systeem van lijnen via blokken en elastieken om de klap op te vangen als we echt iets vangen. Na ons vertrek uit Kaap Stad zijn we met een zuidwesten wind naar ons vertrouwde Dassen eiland gezeild, waar we ’s nachts om tien voor 12 uur voor anker gingen. Om 12 uur zongen we lang zal ze leven, want Yvonne is jarig. Wijn en cadeautjes. Voordat Yvon ’s ochtends wakker werd heb ik de kajuit verbouwd tot een feestzaal met ballonnen en slingers. Natuurlijk moesten we vandaag ook lobster vangen en met René spoot ik in onze nieuwe bijboot door de baai naar de goede plekjes. We haalden er uiteindelijk 24 uit het water, maar dat zal ik altijd ontkennen, want volgens de vergunning die we hebben, mogen we er maar 4 per persoon vangen. Bijzonder was dat met het ophalen van het laatste net er ook een kleine haai mee naar boven kwam, die zich vast had gedraaid in de mazen. Flink opgewonden probeerde ik het prachtige dier te bevrijden, wat uiteindelijk lukte. Maar toen ik hem aan z’n staart vasthad ging z’n bek wijd open, krulde zich achterwaarts en maakte een happende beweging naar mijn hand. Dat was het moment om hem de vrijheid te geven! ’s Middags zijn we naar de Saldanha baai gezeild. Ook hier waren we al eerder en we gaan tegenover het dorp Langebaan voor anker. Met een volle maan die weerspiegelt over het water eten we de verse lobster. Ook de nodige alcohol wordt genuttigd, en met stevige muziek wordt het net een echt feestje. Er staat een behoorlijke stroom en later op de avond was ons uitzicht op het dorp ineens over de andere boeg omdat het tij kenterde. Het werd een onrustige nacht voor mij, steeds controleren of het anker hield. De volgende twee dagen zijn we in de Saldanha baai gebleven omdat er harde wind uit het noordwesten staat. Is de richting waar we heen willen, dus dat schiet niet op. En we hadden nog heel wat klusjes af te maken om de boot zeewaardig te krijgen. Wel ergens anders ten anker gegaan, zonder die stroom. Met laag water bleef daar nog 70 cm staan en wij stonden als een huis op onze kiel. Heel vreemd om René tot z’n middel door het koude water om de boot te zien lopen. Ikzelf kan nog niet in het water, de wond aan m’n voet geneest wel, maar het gaat nog wel even duren voordat die helemaal dicht is. Zaterdag 1 februari 2003, 12.00 UTC, St Helena We schommelen langzaam op oceaandeining, voor anker, tegenover Jamestown, St Helena. Tegenover ons steile vulkanische bergen, die recht uit zee oprijzen. We liggen geankerd op 20 meter diepte, samen met 8 andere jachten. De toppen van het eiland zijn de meeste tijd in wolken gehuld, maar als het even helder is zien we dichte bebossing. Het regent daar zeer regelmatig. Gisterochtend hier aangekomen. Adembenemend om na ongeveer 1650 mijl, 11 dagen op zee, een klein zwart stipje aan de horizon waar te nemen, terwijl de zon langzaam opkomt. We varen uiteindelijk dicht langs de kust, de zeebodem komt van 5000 meter diepte steil omhoog om dit eiland te vormen, dus er zijn weinig gevaren onder water. De combinatie van weinig slaap, tijdens de oversteek gemiddeld 3 uur per nacht, de verantwoordelijkheid over schip en bemanning en de ontspanning van het volbrengen van het eerste deel van onze reis, bezorgt mij een pittige migraine aanval. Heb ik lang niet gehad, maar toch niet fijn om met een teiltje in de kuip te zitten. Na aankomst ga ik snel liggen om een beetje bij te komen. Enige tijd later meldt René dat hij het vreemd vindt, dat een aantal andere jachten op een andere plaats liggen. We zijn tijdens een harde windvlaag met het anker gaan krabben, en drijven samen met een ander jacht richting de eindeloze oceaan! Gelukkig zijn we dank zijn mijn migraine nog aan boord. De volgende keer moet ik echt zorgen dat het anker goed vast ligt, was te snel naar m’n kooi gegaan. Via de marifoon meld ik dat het andere jacht steeds verder de zee op drijft. De ferryman gaat achter de boot aan. De eigenaar blijkt echter aan boord en ligt te slapen. Zo komt alles weer goed. De laatste dagen op zee hebben we steeds via de marifoon contact gehad met een ander jacht, een catamaran uit Zuid Afrika, de Inspiration. Overdag hadden we de spinnaker op en liepen stevig op hun uit. Maar ’s nachts haalden we die weer weg, dat vond mijn bemanning prettiger. De 4 stevige mannen op de andere cat hielden hun spi ’s nachts op, zodat zij in de ochtend weer op ons voor lagen. We hebben een rendez-vous gehad op zee en over en weer foto’s genomen. De digitale foto’s staan nu op cd en worden straks uitgewisseld. Gisteravond met hun gegeten in een lokaal restaurant. We gingen er al om 4 uur heen voor een biertje, en raakten in gesprek met een local, Brian. Na vele biertjes, hij bleef ons trakteren, wisten we alles van het leven op St. Helena en hemzelf. Om half acht kwamen de Zuid-Afrikanen. We hadden ze al ontmoet op de kade, 4 zeer potige boys, en dachten nog een zwaar drankgelag aan te moeten gaan. Bleek gelukkig mee te vallen, en het werd erg gezellig. Bijzonder leuke mensen, en veel minder ruig dan we dachten, die voor een groot deel dezelfde route nemen als wijzelf. De oversteek naar St. Helena is zeer voorspoedig verlopen. Bij vertrek uit Saldanha stond er een pittige deining, zodat met name de dames zich niet echt lekker voelden. Maar de volgende dagen werd die geleidelijk steeds minder en het leven aan boord steeds prettiger. Waar we wel aan moeten wennen zijn de soms stevige klappen die de boot onder het brugdek krijgt. De prijs voor het comfort van een catamaran. Maar ze zijn erop gebouwd en kunnen het hebben. Het leven aan boord neemt snel een routine aan. We hebben elk een wacht van 3-4 uur in de nacht, overdag is er altijd wel iemand wakker om op het weer en scheepvaart te letten. In de laatste 11 dagen hebben we naast de Zuid-Afrikanen echter slechts één vrachtschip gezien. We bakken bijna elke dag een brood, en worden er steeds beter in. Om een uur of vijf, soms ook wel wat eerder, is het borreltijd. Koud bier, gin-tonic of rum-cola smaken fantastisch op zee. Het vissen is minder succesvol. Het blijft bij de twee eerste vangsten. Wel hebben we bijna elke ochtend een vliegende vis ergens op het dek liggen. Een keer lagen er een hele familie inktvisjes in het gangboord, wat een flinke bende geeft. De nachten worden steeds donkerder, we gaan naar nieuwe maan. Maar de zuidelijke sterrenhemel is als een pareldoos en met een programma op de computer ontdekken we meerdere planeten en sterren. Maandag, 3 februari 2003, 17.00h UTC, nog steeds voor anker bij St Helena. Zouden vandaag vertrekken, maar gisteravond op de boot de Inspiration, van die Zuid Afrikanen met ons een feestje gehad. Een van de jongens was jarig, 45 jaartjes, de jongste van de vier. Wij met cadeautjes en ballonen erheen. Het werd een geweldig feest, met keiharde muziek en heeeel veel drank. Twaalf lege flessen toen we om 4 uur weggingen. Maar wat hebben we een lol gehad, heerlijk als oude jongens nog lekker jong kunnen zijn. En ze hebben ook beslist wat te vertellen, enorme levenservaring hebben sommige mensen. Gisteren hadden we een auto gehuurd, om het eiland te verkennen. Had geen idee wat voor een het zou zijn. Nou, het werd een Ford Escort van zeker 40 jaar oud. Geweldig, deuren door de ramen openmaken en met heel veel gepiep de bergen af. En wat een prachtig eiland, naar boven, de vulkanische bergen op, zeer steil en geleidelijk naarmate we hoger komen, waanzinnig tropisch groen. De mensen leven net als onze auto nog zeker 40 jaar terug, in 1995 kwam er pas televisie. Het tempo licht niet hoog en de meeste van de 8000 mensen zijn nog nooit van dit eiland afgeweest. Alle goederen en verse groente etc, komen eens per twee weken met een schip uit Kaap Stad, de enige verbinding met de buitenwereld. Iedereen heeft een glimlach en een vriendelijkheid die niet van deze wereld is. Wij kunnen niets kopen, behalve wat brood, de boot komt pas over een kleine week. Het huis waar Napoleon zijn laatste 6 jaren van z’n leven heeft gesleten, was gisteren dicht, zoals trouwens alles op zondag, dus daar moesten we vanmorgen na krap 4 uur slaap zeker nog heen. Bijzonder indrukwekkend om aan het bed te staan waar deze man in is overleden. Voor een gevangene had hij het trouwens hier niet zo slecht. Voorts moesten we vandaag uitklaren (en trouwens ook inklaren, want na vorige week vrijdag 4 uur gebeurd er niks meer). Heel wat keren tussen Harbor Control, Immigration en Customs heen en weer gelopen. Gelukkig dicht bij elkaar, maar als de ene ambtenaar met de lunch eindigt, begint de ander. Verder staat deze dag voor mij in het teken van cd’s branden van software, muziek en film voor de boys van Inspiration (heet nu Intoxication), en help met het opstarten van hun computer voor de navigatie. Doe het graag, zij zijn ook zeer attent naar ons. Over een uurtje komen ze bij ons om wat drank terug te halen. Maar we maken het niet te laat!! Hier op St. Helena is geen GSM net, dus ik kan niet van boord e-mailen. Deze mail wordt via Hot-mail verstuurd, maar voor reacties graag ons gewone e-mail adres gebruiken. Morgen deze mail versturen en vervolgens vertrekken. We zijn dan weer een flinke tijd uit de ether, pas als we bij Fernando de Noronha aankomen, ongeveer 1800 Mijl verder, kunnen we weer contact hebben. Lieve mensen, jullie geloven het niet, maar ik moet dit mailtje echt een beetje snel schrijven, er moeten nog flink wat klusjes aan de boot gebeuren, voordat we morgen kunnen vertrekken. Af en toe zijn onze gedachten bij jullie, maar nu sinds een twee weken zijn we echt met het reizen en het leven aan boord bezig. Je zou er aan kunnen wennen. Werk niet te hard, wees niet te jaloers en we nemen weer kontact op als we aan de overkant zijn. Heel veel liefs, namens alle crew aan boord van de Sea of Time.
|
| 2815 Words | This page has been read 236 times | View Printable Version |