Welkom aan boord
1st Feb 2003 - 15th Mar 2003 Nieuwsbrief 7, Fortaleza, Brazilie Hoi allen, Het heeft even geduurd, zaten op de onmetelijke oceaan en vervolgens was het moeilijk e-mail te versturen, maar we zitten nu weer achter de computer. Wordt een lange mail. Het is op dit moment 32 graden, niet het heetst wat we gehad hebben, maar met een luchtvochtigheid van bijna 90% moet je je niet te druk maken! Voorts nemen de simpelste zaken in exotische landen heel veel tijd. Een gasfles vullen: een hele dag, cheques wisselen: twee halve dagen, zoeken naar een winkel die misschien onderdelen voor de boot heeft: een hele dag, zonder resultaat overigens. Het neemt snel twee dagen in beslag waneer je als kaptein van een zeilbootje je aankomst in Brazilie wilt melden, de hele stad doorkruisend met stapels papieren, waarvan ze soms zelf niet eens de functie weten. Zo moesten we beslist naar de Health Office, twee keer voor een dichte deur gestaan, om uiteindelijk bij de juiste man terecht te komen, die geen idee had wat wij kwamen doen. Probeer dat dan maar weer met gebaren en baby Portugees duidelijk te maken aan de Capitania dos Portos. Toch heb ik het idee dat als we ons al die moeite zouden besparen, er geen haan naar zou kraaien. Maar liever geen risico's genomen, als je hier met de Policia Militar overhoop ligt verdwijn je heel snel naamloos in stinkende hokken. Gelukkig heb ik een inkt-stempel van onze boot, die ik in fel rood op allerlei formulieren zet. Niets maakt meer indruk. Er is weer heel veel gebeurd sinds ons vertrek uit St.Helena. (Niet iedereen heeft het verslag van Kaapstad naar St.Helena ontvangen, wordt nog nagestuurd). Zijn nu in Fortaleza, liggen voor anker voor een groot hotel, een prima plek met goede bewaking. Eigenlijk behoren we hier aan de steiger in de "marina" te liggen, anker uit over de boeg en achterlijnen naar de drijvende steiger. Maar daar voelde ik weinig voor, de boot vliegt heen en weer op de binnenrollende oceaandeining. Gelukkig hebben we een excuus, onze schroeven doen het niet, zodat ik niet kan manoevreren (we wachten nog steeds op onderdelen uit Nederland). Voor het eerst sinds ons vertrek uit Nederland zijn we nu een aantal dagen aan het relaxen. Er is sinds lang geen moeten, geen boodschappenlijsten of reparaties etc. Hoewel, reparaties zijn er wel, maar daar heb ik even geen haast mee. In het kort de laatste dagen. Hier aangekomen via Fernando de Noronha, een prachtig tropisch eiland voor de kust van Brazilië. Werden verwelkomd door dolfijnen rond de boot terwijl het anker zich ingroef. Gezwommen tussen zeeschildpadden en roggen. En waanzinnige stranden. We hebben er door de jaren een aantal gezien, maar deze winnen! Zijn daar slechts anderhalve dag geweest, hadden haast, Juul, de vriendin van René moest 1 maart in Nederland zijn om weer te gaan werken. Kwamen 's ochtends, na drie dagen zeilen, aan in Fortaleza en zij vlogen 's avonds naar Nederland. We hebben twee maanden een werkelijk fantastische tijd met hun gehad. Alles ging vanzelf en nooit viel er een onvertogen woord. En de volgende ochtend stonden Theo en Marjan hier aan de kade naar ons te roepen. We vonden het wel heel erg snel na Pa, Veer, alle werklui van de werf in Kaapstad, René en Juul, dat er nu meteen weer nieuwe mensen aan boord kwamen, dus gevraagd of ze nog twee dagen in het hotel wilden blijven. Even met z'n tweetjes. Daarna kwamen zij aan boord, maar vanaf het eerste moment dat ze aan boord stapten was er spanning. Twee dagen aan boord geweest, uit eten en de stad verkennen. Al snel besproken dat het niet lekker liep, maar afgesproken het een week aan te zien. En het carnaval diende zich aan. Via mensen uit Nederland die we hier ontmoet hebben en fantastisch werk doen met kinderen in de sloppenwijken (www.tioloiro.nl) wisten we dat er een groot carnaval was op ongeveer 130 km van Fortaleza. Kwamen trouwens nog de ex-vriendin tegen van Jorge, een goede vriend van ons in Nederland, die hier samen met een vriendin op vakantie was. Wat is de wereld toch klein en dat terwijl je hier niet het gevoel hebt in een touristen optocht door het land te trekken, de vakantiegangers lossen gemakkelijk op tussen de duizenden Brazilianen. Een auto gehuurd en samen met die andere Nederlanders belanden we in Canoa de Quebrada. Een waanzinnig dorpje aan het strand, met een heerlijke (hippie) sfeer. Twee nachten in een simpel appartement aan zee en 's avonds naar Aracati, waar een groots carnaval is. Duizenden mensen swingend in een hele lange, brede straat achter diverse enorme vrachtwagens aan, volgebouwd met gigantische luidsprekers. Het is een ongelooflijk feest geworden, ik ben er helemaal in op gegaan. Yvon vond het niet altijd zo leuk, vanwege de enorme drukte, maar ik heb me helemaal laten meevoeren met lachende, zwetende, swingende en drinkende Brazilianen. En aan het eind van de avond was ik ineens totaal dronken, nog nooit zo ver heen geweest, kon geen woord meer uitbrengen en alles zag ik dubbel. Zwaar leunend op Yvon de bus in om bewusteloos in bed te eindigen. Gelukkig de volgende morgen nauwelijks een kater. Wat een feest was het! Je kunt totaal niet communiceren met de mensen, alleen Portugees, vrijwel niemand spreekt Engels, maar ik had met iedereen contact! Volgende avond iets rustiger aangedaan, maar nog steeds carnaval, swingen dus. Dag erop via een enorme omweg door de bergen, alleen maar modderwegen, met ons Fiatje. Om niet vast komen te zitten moesten we regelmatig met een noodgang door enorme modderplassen. We hadden geen kaart, maar uiteindelijk kwamen we 's avonds toch weer terecht in Fortaleza. Waar ik naar de boot moest zwemmen, omdat we de bijboot niet in het water wilden laten liggen. Er zijn hier regelmatig gigantische regenbuien, die de bijboot na een paar buien zou doen zinken! De volgende dag weer carnaval, nu in Fortaleza. Iedereen die we spraken raadde ons af er heen te gaan, veel te gevaarlijk. Nou, het werd wederom een mega feest, met heel veel prachtig uitgedoste mensen. Tegen het einde van de avond brak er een helse tropische regenbui los. Yvon en ik hebben bijna een uur onder de kleine parasol van een carparinha (lekker, maar stevige Braziliaanse cocktail) venter gestaan. Natuurlijk tot op het bot nat, enkeldiep in het water, terwijl de straat op slag in een kolkende rivier veranderde. Maar het feest, de muziek en het swingen gingen gewoon door! Gelukkig ben ik maar een klein beetje dronken geworden. 's Avonds terug op de boot hebben we gezamenlijk besloten niet verder met z´n vieren te willen gaan. In het kort omdat we geen plezier met elkaar hadden en daardoor alles heel a-relaxed werd. Voor hun zeer vervelend, zijn speciaal hierheen gekomen om een paar maanden met ons mee te zeilen. Ook onze plannen zullen flink wijzigen, waarschijnlijk niet de Amazone op. Maar alles beter dan na zoveel jaren hard werken iets doen wat niet leuk is en waarvan je voelt dat het ook niet beter gaat worden. Bovendien willen we de vriendschap met Theo en Marjan niet kwijt. Zij zijn inmiddels de schok te boven en hebben een rondreis geboekt, hoop dat Brazilie nog een goede ervaring voor hun wordt. Het kan verkeren! Wij vullen de laatste dagen met ons infiltreren in de boatcruising gemeenschap te Fortaleza, een waar bont gezelschap. Van gigantische jachten tot bootjes van 7,5 meter waar 4 man opzitten! Ontmoeten heel bijzondere en vriendelijke mensen. En we struinen de stad af, weten meestal heel goed de obscure plekjes te vermijden. Ik heb na St. Helena slechts tweemaal op de boot aan een verslagje gewerkt, de dagen vullen zich op zee gemakkelijk. Wat is het alweer lang geleden: Vrijdag 7 februari, 04.30h UTC Met een zachte tik op mijn schouder maakt René me wakker en fluistert, om Yvon naast me niet wakker te maken, dat het tijd is. Nu alweer? Ik was net ingeslapen. Drie uur geleden hadden we de spinnaker opgezet nadat we voor de eerste keer sinds het begin van deze reis een uur of vier op de motor hadden gevaren, geen wind. Met een beetje zwaar hoofd klim ik uit ons bed. Maar met wat water in mijn gezicht word ik snel wakker en als ik in de kuip de koffie die voor mij is gezet langzaam opdrink, ben ik alweer helemaal aanwezig en geniet van het voortglijden van ons bootje door de donkere en zwoele nacht. We hebben een wachtsysteem van drie uur, welke om 10 uur s avonds ingaat. Als eerste begint Yvon tot 1 uur, daarna René of ik tot 4, volgende tot 7 en Juul is van 7 tot 10 uur. Overdag is er altijd wel iemand wakker, dus dat hebben we niet vastgelegd. Werkt uitstekend. Het is alweer de derde nacht op zee sinds ons vertrek uit St. Helena. Zeilen in dit gebied is erg comfortabel. De golven en deining zijn over het algemeen laag en de windkracht ergens tussen windkracht 3 en 6. We lopen nu ongeveer 6-7 knopen. Gisternacht tijdens mijn wacht was het fantastisch zeilen, heel weinig deining en een windje 5. De boot liep gemiddeld tussen de 8,5 en 10 knopen, met uitschieters naar 13-14. Dan is een catamaran echt een feest! De boot en zijn gedrag beginnen we steeds meer te kennen. Een spinnaker in het donker zetten of weghalen gaat foutloos, hoewel René vanavond vergat de schoot om een lier te leggen. Toen we de spinnaker omhoog trokken en het enorme zeil wind ving werd de schoot ruw door zijn handen getrokken. Geen houden aan. Brandwondjes op de vingers en een klapperend zeil. Maar zo leer je snel. Alle techniek houdt zich prima. Ben zeer blij met de keuzes in het electrisch systeem. We hebben meer dan genoeg stroom voor al onze luxe, terwijl slechts één maal per dag de generator automatisch vijf kwartier aanslaat en met een zacht brommend geluid de accus bijvult. De rest van de energie wordt door de zonnepanelen geleverd. Wat een verschil met de boot van onze Zuid Afrikaanse vrienden. Daar loopt 4 uur per dag de hoofdmotor om stroom te leveren. Alleen de herrie al! We hebben wel een probleem met de voortstuwing van de bakboord motor. In de vooruit is er geen vermogen. Dacht eerst aan een defect met de saildrive (schroefas), maar nadat René ondersteboven hangend op de spiegel met een duikmasker op zijn hoofd onder water de schroef inspecteerde lijkt het probleem de vouwschroef te zijn. Hopelijk kunnen we ergens bij Fernando op een strandje droogvallen om die schroef te demonteren. Gelukkig hebben we nog een motor en zolang we niet nauwkeurig moeten manoevreren is er geen probleem. De wond aan mijn voet begint langzaam te genezen, is ook alweer 5 weken gelden dat het gebeurde. Er zijn meters verband en pleisters aan geofferd en ik hoop dat als we over ongeveer 10 dagen op Fernando de Noronha aankomen, ik het water in kan. Heb vandaag voor het eerst mijn oude astronavigatie kennis opgehaald. Met de sextant in de kuip een middagbreedte gedaan. Zat 2,9 mijl naast de GPS positie, niet slecht voor zn simpel plastic apparaat. En enorm leuk om zonder alle techniek ook de weg te kunnen vinden. Om het beeld van de oversteek compleet te maken hieronder een deel van de ervaringen van Yvonne: Het is dinsdag 11 februari, 22.30 uur, een zwoele avond, de familie, Maarten, Rene en Julie liggen te bed, ik loop wacht, hetgeen inhoudt dat je let op andere boten, eventuele ramkoersen, stand van de zeilen, veranderingen qua wind, onverwachte dingen. Het licht van de heldere sterrenhemel met haar halfvolle maan wordt weerkaatst in de eenzame eindeloze vlakke waterzee, het rustgevende geluid van kabbelende golfjes tegen de rompen, de vrolijke roodgele spinnaker die ons voortstuwt met zo'n 4 a 5 knopen, en "Poppey de Onoverwinnelijke", onze stuurautomaat doet getrouw zijn werk. Dit is dag 8 alweer sinds we Sint Helena de rug toe hebben gekeerd, na aan alle formaliteiten voldaan te hebben als emigratie, douane, politie en havengelden, laatste Sint Helenapondjes met een beetje moeite kunnen spenderen aan bruine bolletjes, want vers fruit of groente, wat we hoopten te vinden is tot onze verbazing op dit tropische eiland niet te krijgen. Er ligt überhaupt niets in de schappen! Heerlijk om weer te vertrekken na 4 dagen feesten met de 4 Zuid Afrikaners van het jacht de Inspiration (plaatjes ook van ons te zien op hun site: www.inspiration.org.za), en wat cultuur opgesnoven, zoals een bezoek aan het huis van Napoleon, het huis waar hij de laatste 6 maanden van zijn leven gedwongen vertoefd heeft en zijn laatste adem uitblies, de geest van deze grootse kleine man was bijna nog voelbaar, indrukwekkend. Al snel glijden dag en nacht weer vloeiend in elkaar over, het is zo rustig, geen enkele dwang, geen hectiek, geen enkele scheepvaart, geen geluiden vanuit het luchtruim, geen invloeden van buiten, alleen onze natuurlijke omgeving, alleen bezig met elkaar en onszelf. Tijdens de hele trip blijf ik me verbazen over hoe perfekt dit paleisje op het water is, er is niets dat verbeterd zou kunnen worden, de energievoorziening, waar Maarten zich jaren in heeft verdiept is perfekt geregeld, zijn nachtelijke voorbereidingen (computer in onze slaapkamer onder aan het bed!) hebben mij (en hem natuurlijk ook) veeeele slapeloze nachten bezorgd, maar leveren nu hun rendement, begin er zo langzamerhand achter te komen waar hij zich 's nachts allemaal mee bezig hield! Zoals het leven aan boord nu voortkabbelt mag het nog wel even doorgaan, overdag gaat een ieder zijns weegs, Rene en Juul kunnen hun hart ophalen aan de uitgebreide bibliotheek die we vanuit Nederland naar Kaapstad verzonden hadden, Rene verslindt het ene boek na het andere (tussen allerlei klusjes door), van Krishnamurti tot spannende zeilverhalen, Julie heeft mijn handlijnkundeboeken ontdekt, rond vijven begint borreltijd, met marguerita, gin tonic, rum cola of een simpel koud biertje, de warme maaltijd 's avonds is een hoogtepunt, met verschillende kruiden en sauzen bereiden we de heerlijkste gerechten, van stamppot zuurkool en erwtesoep tot overheerlijke gegrilde kip, de kruidentuin die ik in Kaapstad vol enthousiasme begon levert tot nu toe een aardig groen kleurtje op, maar is nog niet geschikt voor consumptie. De sfeer is ontspannen. Overdag probeert mijn grijze massa enige kennis op te doen betreffende alles wat met deze boot en zeilen in het algemeen te maken heeft, dat valt niet mee, het gegist bestek, stroom en drift, het peilen met verzeilen, is ver weg gezakt! Gelukkig hoef ik niet nog een keer examen te doen en mag ik af en toe wegdromend staren naar de eindeloze golven, de wisselende luchten en de verre horizon. Maarten vervolgt: Woensdag, 12 februari 2003, 05.30h UTC De dag en datum moest ik echt even opzoeken, hebben weinig betekenis meer aan boord. De routine van lezen, eten bereiden, eten eten, slapen, wat met de zeilen bezig zijn en het wachtlopen bepalen het levensritme aan boord. Het prettigste deel van de dag is de nacht. Overdag, tussen 12 en 4 uur, wordt een soort nacht. Het is dan flink warm en vaak ligt het grootste deel van de bemanning wat te dommelen. Op dit moment is er weer een beetje wind, genoeg om de spinnaker te vullen en ons met 3,5 tot 5 knopen voort te trekken. Maar de laatste twee dagen was er zo weinig wind dat we uren een van de motoren lieten lopen. Vandaag moest ik de drang onderdrukken om de motor weer te starten zodra we minder dan 4 knopen voortgang maaken. Komt nog voort uit gevoel dat het leven een bepaald tempo moet hebben. Maar het is zoveel aangenamer om onze snelheid te laten bepalen door de natuur. Werkt erg therapeutisch voor gestreste westerlingen. We hebben sinds ons vertrek uit Kaap Stad ongeveer 2700 mijl gevaren (bijna 5000 km). Dit bootje is ons universum geworden en we zijn helemaal alleen op de wereld. Voor St Helena hebben we één schip gezien, naast de catamaran Inspiration, maar op dit traject is de horizon helemaal leeg gebleven. Het enige teken van ander leven was gisternacht, toen we drie vogels op het voordek een lift gaven. De vermoeidheid was blijkbaar groter dan hun angst voor dat vreemde drijvende eiland. Toen de zon opkwam hebben ze hun reis voortgezet. Hopelijk wisten ze waar ze heen gingen, want het dichtst bijzijnde eiland is 1250 km verderop. Toevallig gaan wij daarheen, maar die stip op de kaart moet je maar net kunnen vinden. Zelfs vissen zijn hier bijna niet of ze houden zich goed verscholen zodra ze het altijd achter onze boot voortgetrokken kunstaas bemerken. Slechts twee maal hadden we beet. Maar die waren meteen zo groot dat onze zware vislijn het vrijwel onmiddellijk begaf. De eerste keer sprong een enorme marlin hoog uit het water om zich van de lijn te bevrijden, wat resultaat had. Eergisteren hadden we weer beet en ik begon opgewonden de lijn in te halen. Er was niet veel weerstand, zodat we zelfs twijfelden of er wel iets aan zat. Maar plotseling besloot het dier zich niet zomaar gewonnen te geven en trok zo had aan de lijn dat ik los moest laten. Voordat ik de handschoenen aan had om het gevecht serieus aan te gaan kwam de lijn alweer op spanning. Zelfs de grote elastieken die we gebruiken op de klap op te vangen waren niet voldoende om de dikke nylon lijn heel te houden. De onbekende voorbijganger zwemt nu rond met een prachtige kunstinktvis in zn bek en sleept tevens 50 meter lijn met zich mee. Hij had misschien toch beter als sushi zin aan zn leven kunnen geven. Yvonne vervolgt: Het is alweer een paar dagen later, 15 februari 23.00uur en het is weer tijd voor mijn wacht. Het licht van de nu vrjwel volle maan geeft de oceaan een prachtige gloed, het is steeds erg warm en vochtig, zitten 5 graden zuidelijk van de evenaar, maken een redelijke vaart met onze spinnaker (gemiddeld 6 knopen), welke al dagen niet meer weg te denken is van het voordek, over 2 dagen worden de zeebenen weer even verruild voor landbenen, jammer, zou nog wel een paar weken zo door kunnen varen, deze Zuidelijke Atlantische Oceaan, afgezien van de eerste 400 mijl vanuit Kaapstad, is heerlijk te bezeilen, je waant je alleen op de wereld en dat voelt op dit moment heel goed, voor mij de belangrijkste reden om aan land te willen gaan, is eindelijk weer contact te kunnen hebben met Veroni, voor haar is het erg vervelend om ons niet te kunnen bereiken en ik wil graag horen hoe het met haar is natuurlijk! Gisteren, 14 februari, was een speciale dag voor Maarten en mij, 30 jaar geleden......., afijn, M. voelde zich ineens heeeeel oud, hebben deze gelegenheid aangegrepen om een heerlijke fles Zuid Afrikaanse rose te openen en de nog steeds in ruime hoeveelheid aanwezige diepgevroren lobstertjes te ontdooien, verrukkelijk, vooral met een beetje mayonaise! 's Avonds bezochten ons weer een paar uitgeputte overnachters, 2 vogeltjes die de boel flink onderpoepten zoals de volgende ochtend bleek, Maarten heeft ze verblind door met flitslicht prachtige plaatjes te schieten, vogeltje wiebelend op de zeereling met fladderende vleugeltjes, proberend zijn evenwicht te bewaren, bij het krieken van de dag gingen ze weer hun eigen weg. Vandaag 16 februari, de wind is tijdens de afgelopen nacht flink aangewakkerd, met als gevolg een voortgang met snelheden van ruim 10 knopen en in plaats van rustig kabbelende golfjes, slaan de golven hevig kabaal makend tegen de onderkant van de boot, het z.g. slammen, alles kraakt en beweegt, stoeltjes gaan aan de wandel en het lijkt alsof er van alles gaat breken, hetgeen gelukkig niet het geval is, het betekent echter wel een grote overgang na de heerlijke rust en soms zelfs windstilte van de afgelopen dagen, het gevolg van deze vrij onverwachte verandering was dat M. en ik vanochtend ruw uit onze slaap gewekt werden, toen een grote oceaangolf via ons wijd geopende dakluik bovenop ons en ons bed neerstortte, dat is niet echt lekker wakker worden, 't is maar water, maar wel erg zout, is vrijwel niet meer te drogen. De laatste nacht, voorlopig laatste wacht, nog ongeveer 40 zeemijlen te gaan alvorens het eilandje Fernandoh, een stipje op de meeste kaarten, te bereiken, de maan laat het helemaal afweten, grijze en zwarte wolkenmassa's pakken boven ons samen, het miezert, de golven rollen oncomfortabel onder ons door, de afgelopen maand met een korte pauze van 4 dagen was de wereld van ons, een fantastische ervaring, hoe is het de rest van de wereld en jullie vergaan????? Morgen is het volle maan!!! Aldus opgetekend op zee. De meeste zeilers hier gaan vanaf Fortaleza in één ruk door naar het Caribisch gebied, wij willen toch proberen via een aantal plaatsen in Brazilie naar Frans Guyana, Surinane en Gyana te zeilen. Zal niet altijd makkelijk zijn, er zijn weinig gegevens beschikbaar, maar de mensen en de sfeer spreken ons zeer aan. Misschien vinden we nog een ander jacht waarmee we samen kunnen optrekken. Hier zullen we onze voorraden nog eens flink aanvullen. Fruit is er in overvloed, vlees is zeer goedkoop en de rum en cachaca zijn bijna gratis! En verder willen we even heel druk zijn met niks doen. Heb daar wel een beetje moeite mee, zit geloof ik niet zo in m'n genen. Onze eerste stop zal Sao Luis worden, ongeveer 400 mijl verderop, alwaar het verval groot genoeg is om droog te vallen, de schroef te reparen en het onderwaterschip schoon te maken. Want met een watertemperatuur van 30-32 graden groeit er heel snel van alles aan de rompen. Lieve mensen, jullie zijn weer op de hoogte gebracht van ons zeilersleven, waarderen het zeer als jij iets laten horen over je landleven, het gewone dagelijkse leven!!! Het allerbeste en een zonnig voorjaar gewenst, Maarten en Yvonne.
|
| 3720 Words | This page has been read 258 times | View Printable Version |