Welkom aan boord
15th Mar 2003 - 7th Apr 2003 Nieuwsbrief 8, Sao Louis, Brazilie Lieve allemaal, Sao Luis, vrijdag 4 april, Deze ochtend bij het krieken van de dag het warme bed verlaten om gebruik te maken van het getij, voor de tweede maal vallen we droog met onze boot op het strand van Sao Luis. Wat ging hieraan vooraf. Fortaleza, hier zijn we lang gebleven, genieten van het niets hoeven, alhoewel we nog steeds nauwelijks toekomen aan het lezen van een boek, het oude vertrouwde ritme van altijd 'iets nuttigs' moeten doen is hardnekkig en laten we niet gemakkelijk los. Toch beginnen we ons langzaam een beetje te ontspannen, kennen de stad inmiddels zo goed dat we blindelings de weg kennen en vooral de tent met de grootste bakken van het lekkerste ijs en de heerlijkste fruitshakes vereren we regelmatig met een bezoekje, de ober herkent ons al snel. We ontmoeten verscheidene zeilers van verschillende nationaliteit, maar met een stel Zuid Afrikaners voelen we ons het meest verwant, altijd super vriendelijk, bescheiden en gastvrij. Maarten maakt zich bij meerdere mensen populair door softwareprogramma's te kopiëren en advies te geven bij haperende motoren en/of andere niet goed functionerende onderdelen, er is geen boot zonder mankement, een boot heeft zelfs haar mast verloren een paar 100 mijl voor Fortaleza. Natuurlijk kunnen we ook altijd blijven klussen aan ons eigen paleisje, zoals b.v. een extra anker monteren op de roller voor op de boot, hiervoor moeten er gaten geboord worden door 3 cm staal (René, je gelooft het niet, maar de wind verspreidde de staalschilfertjes op het dek dusdanig dat alle uurtjes die jij gestopt hebt in het verwijderen van de vele roestplekjes, een overblijfsel uit Kaapstad, teniet zijn gedaan en ik de komende tijd weet wat te doen, stom, stom!) Hebben twee extra zonne-, of liever regenschermen opgehangen, vangen het regenwater dat in overvloedige hoeveelheden op ons neerstort op en gebruiken dit om te douchen en schoonmaakwerkzaamheden te verrichten. Intussen arriveert ons pakketje uit Nederland met de onderdelen die Maarten heeft besteld om de schroeven aan de praat te krijgen, is even schrikken als we de hoogte van het bedrag horen dat we moeten betalen, de onderdelen zijn niet zo duur, maar vooral door de vervoerskosten, invoerrechten en andere belastingen zijn we bijna zes keer zo duur uit. Woensdag 19 maart trekken we een dagje uit om uit te klaren. Melden ons om 12.00 uur bij de Policia Federal, de immigratie, de enig aanspreekbare persoon is een bewaker die ons gebaart om 14.00 uur terug te komen. Nu we toch tijd over hebben (en een auto tot onze beschikking) besluiten we toch maar 'even' naar de customs te gaan in de hoop de invoerrechten betaald voor het pakketje terug te krijgen, in andere landen is dat te doen gebruikelijk voor zover wij weten. Kloppen voorzichtig op de deur, geen reactie, kloppen iets harder, niets. Een bewaker ziet de auto staan van de dienstdoende douanebeambte en begint nog wat harder op de deur te kloppen. Uiteindelijk verschijnt de man met slaperig hoofd in de deuropening, en ook al hebben wij hem uit zijn slaap gewekt, hij laat ons binnen, is uitermate vriendelijk en neemt alle tijd, een ding is jammer, hij spreekt niet meer dan 2 woorden Engels en in zijn rekenmachine toetst hij consequent allerlei getallen in behalve de juiste, hij begrijpt er helemaal niets van. Dit wordt niks en zoals te verwachten viel kunnen we naar onze centjes fluiten. Ondertussen wordt het tijd om ons nogmaals te melden bij de Policia Federal, wel, nog steeds niemand aanwezig behalve de bewaker. Hij klopt eens op de deur, nog eens en nog eens wat harder, geen reactie, gooit dan iets naar boven tegen een raam, afijn weer iemand uit dromenland gewekt. Super, deze man spreekt een beetje Engels en binnen een kwartier staan we alweer buiten met de benodigde stempels. Als laatste moeten we weer naar de Capitania dos Portos, we herkennen de grote schuifdeur met het piepkleine kijkgaatje van een paar weken geleden, zijn er toen meerdere malen (de eerste keer zonder succes) geweest. Klop, klop, schreeuwen, harder schreeuwen, is er dan niemand op dit tijdstip van deze wereld? Dan gaat langzaam de grote schuifdeur open en de man die ons dadelijk herkent en zelfs een beetje Engels spreekt, zet opnieuw stempels en checkt de paspoorten in een wonderbaarlijk on-Braziliaans tempo, ons hoor je niet klagen! Die avond zien we in een restaurant bij toeval op t.v. beelden van tanks en militairen, is de oorlog nu misschien echt uitgebroken?, we weten het niet, nieuws bereikt ons niet of mondjesmaat, zoals nu bij toeval (Ruben hield ons een tijdlang op de hoogte wat wij zeer waardeerden!) Proberen via de obers meer te weten te komen, maar worden daar niet wijzer van, de een zegt 'yes', de ander zegt 'no'. De volgende dag blijkt inderdaad de oorlog uitgebroken te zijn, wat een waanzin en wat een waanzinnig contrast met ons leventje! Na nog een middagje gasfles vullen en meerdere bezoekjes aan de supermarkt (heel aantrekkelijk om hier ruime hoeveelheden in te slaan, bijna alles is goedkoop, met name eerste levensbehoeften, zoals alcoholische versnaperingen, soms doen we een miskleun, omdat we de taal niet meester zijn) lichten we zondag 23 maart dan eindelijk het anker om naar Sao Luis, de hoofdstad van Maranhao, te gaan, 300 mijl westwaarts, nog steeds zonder functionerende motoren. De eerste nacht begint (wat mij betreft te) heftig!! Zitten in een zeer zware regenbui 5 lange uren, met windstoten tot 35 knopen (windkracht 8). Het water komt met bakken uit de hemel en de wind laat Maarten alle kunstjes doen, 30 knopen wind op de neus, 5 minuten later van een totaal andere kant met 20 knopen. Het is niet koud, dus M. draagt een zeiljack over z'n blote body met een lifeline, is steeds in de weer met de zeilen om alles onder controle te houden. De enorme golven slaan over het dek en zelfs over de bimini! Het is aardedonker en zijn enige gezelschap bestaat uit een stel grote vlinders, ik vind het helemaal niet leuk en voel me helemaal niet lekker! Vanaf 4 uur 's nachts wordt het rustig en neem ik de wacht van M. over. De volgende dag is het prachtig weer en rustig, is dit dezelfde zee? Over het algemeen blijft het mooi weer, af en toe een regenbui met verandering van wind. We zien vele vliegende vissen, betekent dit dat hier veel vis zit of juist helemaal niet? We proberen het uit en hebben binnen een paar minuten beet, weliswaar slechts een klein tonijntje, niet echt voldoende voor een lekkere sushi, maar wat mij betreft, ik heb weinig trek in sushi of wat dan ook, voel me nogal katterig. Maandagnacht zet M. tijdens zijn wacht de asymmetrische spinnaker in z'n eentje op (is niet de bedoeling dit s' nachts in je eentje te doen, maar ik lig volgens M. net te slapen), de volgende middag halen we die weer weg als er een regenbui losbarst, zetten hem ook maar niet meer op, want we gaan een beetje te hard, moeten Sao Luis aanlopen met ingaand tij, wat wonderwel goed uitkomt, maar daarvoor moeten we wel een beetje afremmen. Dinsdagavond zeilen we daarom alleen nog maar op een puntje genua, maar als 's ochtends de wind wegvalt komt de motor er toch nog aan te pas om voor Hoog Water aan te komen, het is bewolkt en regent af en toe. Om 12.30 uur varen we tussen 12 grote voor anker liggende zeeschepen door. Een half uurtje later varen we tussen verschillende zandbanken, het is hier goed opletten, de reden dat hier waarschijnlijk vrijwel geen enkele cruiser komt. Vandaag, en dat is in 2 jaar niet gebeurd, liggen er 5 jachten voor anker. In de GPS hebben we een waypoint ingevoerd, maar komen er gelukkig op tijd achter dat dit waypoint recht over een zandbank met brekende golven heen gaat. De kaarten kun je niet echt vertrouwen in dit gebied. Een van de jachten, een Fransman die we al ontmoet hebben in Fortaleza, ziet ons in de verte aankomen, roept ons via de marifoon op ("Martin, Martin, ici Claude) en loodst ons naar binnen in niet bepaald een rechte lijn. Dan vallen we voor de eerste keer droog, d.w.z. met een flinke gang (1 van de motoren, (de andere doet het sowieso niet) doet het alleen als je hem voluit zet) richting strand, M. springt vanaf de boeg het water in met 2 lange lijnen en legt deze vast om een paal, klimt weer aan boord, vervolgens laten we snel de bijboot zakken om nog een anker uit te zetten aan de achterkant. En dan is het wachten op Laag Water, kunnen we even bijkomen en de nieuwe omgeving in ons opnemen. We liggen temidden van vele catamarans, in allerlei vrolijke kleuren en maten, van de locals, Sao Luis is de enige plek in Brazilie waar zoveel catjes liggen, de gemiddelde Braziliaan houdt meer van snelle motorboten. De vele vissersbootjes met Latin zeil verfraaien het uitzicht, vissers lopen dag en nacht onder de boot door met hun netten, aan de andere kant van de grote baai ligt de oude stad. Iedere paar uur ziet het er anders uit door het grote verval en voelt het ook anders, we drijven, we liggen schuin op het strand, of de overgang tussen beide via gehobbel en gebonk. Een volle week in de perioden dat het water laag genoeg staat klussen we aan de rompen en aan de schroeven, de rompen moeten gecleaned, gecift, gepolijst en daarna in de was gezet, een heel karwei, is de eerste keer dat ik liever een monohull zou hebben, een heel kleintje graag. s'Avonds eten we in een vrijwel lege strandtent (vanwege de vele zandvliegjes?), wie schetst onze verbazing als we op een avond tot 3 maal toe het geluid van de Nederlandse Abel uit de speakers horen komen. Als je steeds in hetzelfde restaurantje eet en de menukaart niet begrijpt, neem je je woordenboekje mee "wat en hoe in het Portugees". Uit de menukaart worden we nog steeds niet wijs, maar we weten nu wel wat we moeten zeggen als we oma kwijt zijn en hulp willen vragen om haar te vinden, voor alle duidelijkheid, ze heeft grijs haar en een knotje!! Altijd handig voor het geval je met oma door Brazilië gaat reizen. Woensdag 2 april zijn de schroeven bewerkt en gemonteerd en lijken ze te werken, de rompen glimmen als nooit tevoren. Eindelijk mogen we van onszelf de oude stad gaan verkennen, het koloniale verleden waarin Fransen, Nederlanders en Portugezen een rol speelden, is nog duidelijk te herkennen, een bruisende gezellige stad, die ons qua bouwstijl en sfeer in sommige gedeelten aan Havana doet denken. Het inwisselen van Traveler Cheques is nog niet zo simpel, na veel heen en weer geloop vinden we onder begeleiding van een tweetal militairen uiteindelijk een adresje waar we terecht kunnen, het is geen bank, maar lijkt toch officieel, vanzelfsprekend is er niemand die Engels spreekt, we worden meegenomen naar een achteraf kamertje, deuren openen en sluiten zich achter ons, een beetje geduld, check en dubbelcheck, flink lager dan de officiële koers, maar dan kunnen we ook weer even vooruit. Onze bijboot is weer een apart verhaal, ligt voor de derde keer bij de zeilmaker, Sergio, er wordt een jasje voor gemaakt, zodat ze niet zo van de zon te lijden heeft, hij heeft dit klusje al vaker gedaan, toch valt het niet mee om het jasje goed passend te krijgen, de boot loopt ineens vol als we in plané gaan, dacht dat het een lek was en we zinken bijna! Alle jachten zijn inmiddels vertrokken op een na, de Fransen Claude en Chantal, zij willen wel met ons een stukje de Amazone op, beginnen daarom een beetje haast te krijgen, de animo voor de Amazone is niet groot, het regenseizoen is voorlopig nog niet voorbij met als gevolg veel sterkere stroom en waanzinnig brede oevers die onder water staan, de Indianen kappen de bomen op de oevers in het droge seizoen en wachten op het natte seizoen om de bomen te laten meevoeren door de stroom, zo'n boomstam wil je niet tegen je boot!, daarnaast horen we steeds meer verhalen over piraterij. Donderdag neemt Sergio ons mee naar zijn jachtwerf. Aan de andere kant van de baai, temidden van een sloppenwijk en een vuilnisbelt, bouwt hij, naast een paar andere catamarans, een 44 foot cat voor zichzelf, is hier al 13 maanden mee bezig en volgens ons nog laaaaang niet klaar, indrukwekkend en wat een geduld. s'Avonds bij Hoog Water gaan we voor anker om de volgende ochtend samen met de Fransen vroeg te vertrekken naar Alcantara. We starten de motoren, gooien de lijnen los, halen het anker op, maar tot onze grote ergernis houdt de bakboordmotor er meteen weer mee op, de schroef werkt weer niet! Gaan toch voor anker om de volgende ochtend opnieuw droog te vallen. Claude en Chantal vertrekken een dag later zonder ons. De komende dagen is M. tijdens elk Laag Water overdag in de weer met de schroef, probeert steeds iets nieuws, leest de handleiding nog eens meerdere malen aandachtig door en iedere keer als we weer drijven testen we de schroef, tot nog toe echter, het is nu maandag 7 april, zonder resultaat. De laatste 2 dagen heeft M. zelfs zijn nachtrust opgeofferd om gebruik te maken van het Laag Water tij. In het donker met een felle lamp onder de boot trekt hij een groep zwerfhonden aan en alle muskieten en zandvlooien uit de wijde omgeving. Vandaag plaatst hij tot onze grote spijt de oorspronkelijke schroef weer terug, de Max Prop schroef die we speciaal naar Kaapstad hadden laten sturen vanuit Nederland, omdat deze zo fantastisch zou zijn, heeft tot Sint Helena naar behoren gefunctioneerd, maar ons sindsdien louter gefrustreerd. Dan maar weer de gewone schroef teruggezet, wat ook betekent dat de motorbediening omgedraaid moet worden, van rechts naar links draaiend. Maar dat is allemaal erg technisch. Een beetje pech hoort er af en toe bij! Vanavond gaan we voor anker om morgenochtend te vertrekken naar een eilanden groep hier 100 mijl vandaan, Isla dos Lencois. Wens jullie vanuit deze hellende boot allemaal veel geluk, en werk niet te hard (Menno!), iedereen die ons geschreven heeft hartelijk dank, het is elke keer weer een kadootje de mailbox open te maken en de berichten te lezen, echt genieten, zelfs al zijn het maar een paar regels of denk je niks te zeggen te hebben!! Soms lijkt Nederland ver weg, maar dat wil niet zeggen dat jullie niet regelmatig in onze gedachten zijn. Liefs van Maarten en Yvonne
|
| 2477 Words | This page has been read 156 times | View Printable Version |