Nieuwsbrief 13, Trinidad nogmaals

Our Blog

Our Photos

Our Diary

Our Movies

Our Map

Message Board

Our Current Location

	Scarborough Arrived on 19th Nov 2012
Blog updated: 3rd Apr 2013

Random Photo

Simpel leven

Our latest 5 Diary Entries

Welkom aan boord

15th Dec 2003 - 1st Feb 2004
Nieuwsbrief 13, Trinidad nogmaals

Lieve vrienden en kennissen,
Eindelijk weer een algemeen bericht van ons.
In de eerste plaats natuurlijk iedereen een geweldig 2004 gewenst, dat de kleine of grote dromen mogen uitkomen zonder al te veel Westerse stress en in goede gezondheid.
Wij zijn nog steeds bezig om dat jachtige leven een beetje los te laten, hebben vaak het gevoel dat er iets gedaan of gepresteerd moet worden. Een dag zonder tijd aan de voortdurend aanwezige klussen te besteden geeft al snel een onrustig gevoel. Raken we die prestatie drang (dwang) ooit kwijt?
Over het algemeen heeft men daar in deze tropische contreien veel minder last van, wat natuurlijk weer problemen geeft als je dingen gedaan wilt krijgen. Sinds ons vertrek afgelopen oktober uit Nederland zijn wij in Trinidad juist daar druk mee bezig geweest.

Maar sinds een week zijn we weg uit Trinidad. Liggen nu voor anker achter een eilandje van The Grenadines (Mayreau). Het is werkelijk een prachtig gebied, overal kleine eilandjes omgeven door koraalriffen in diepblauw tot turquoise water, hebben zelfs een baai gevonden waar niemand ligt. Waarschijnlijk omdat deze niet beschreven staat in de sailors guide die iedereen heeft! Want druk is het hier wel, echt een vakantie gebied, met honderden zeilboten, megajachten en cruise schepen. Veel mensen zijn hier voor een tot twee weken op een charterjacht en hebben een droomvakantie.
Voor ons stond dit gebied niet op de planning, we zouden al lang in Venezuela zijn. Maar door allerlei zaken die uitliepen en defect raakten bleven we veel langer in Trinidad, een van de weinige plaatsen waar we nog reparaties kunnen uitvoeren. In de landen waar we het komende jaar heen gaan is dat veel lastiger.
We zijn hier in dit gebied nog ongeveer twee weken, totdat we bericht krijgen uit Trinidad dat onze generator, die het door een installatie fout heeft begeven vlak voordat we zouden vertrekken, kan worden vervangen of wordt gereviseerd. Hebben dus vakantie en zo voelt het ook. Deze eilanden liggen ten noorden van Trinidad, zodat met een passaat die altijd uit een noordoostelijke richting waait, het makkelijk is om terug te zeilen.

Op Oudejaarsavond hebben we om 19.00h lokale tijd op jullie allen getoost en verder de hele avond nostalgische jaren '70 muziek gedraaid, tot het hier twaalf uur was en we met een paar noodvuurpijlen het Nieuwe Jaar hebben ingeluid.

Ons Kerstfeest was heel gezellig en informeel Trini. Toevalligerwijs waren onze benedenburen (!) uit Amsterdam, Lisette en Wendy, hier op vakantie. De vader van Wendy, een zeer levenslustige man, woont in het binnenland van Trinidad, was die dag 85 geworden en had fantastisch gekookt ('s middags om 3 uur zaten wij aan het kerstmaal, gebruikelijke tijd hier in Trinidad), hij brouwt ook zelf allerlei drankjes, zoals gemberbier, punch and cream en wijn, de drank vloeide dus rijkelijk, naast ook de whiskey en rum.
De heenreis had anderhalf uur geduurd met openbaar vervoer, de terugreis was een ander verhaal. De buren en Peppie (vriend van de familie met een ongelooflijke bos rasta) zouden ons wel even naar de boot begeleiden. Op straat was het een heel gezellige drukte, deed me aan Koninginnedag in Amsterdam denken, maar het leek of iedereen een maxi taxi nodig had. Uiteindelijk hebben we meerdere maxi taxi ritten en nog een prive taxi nodig. Peppie kent iedereen en we moesten onderweg meerdere stops maken bij familieleden en vrienden om wat te roken en het alcoholpercentage op peil te houden. Waren daarmee deel van bruisend Trini nachtleven. Toen natuurlijk nog mee naar de boot, ook hier weer te harde muziek, dans en drank. Midden in de nacht moesten zij nog terug, ben wel benieuwd hoe lang ze over de terugreis gedaan hebben, het was 4 uur 's nachts, cruisersdorp was uitgestorven. Tweede Kerstdag waren we een beetje brak!

Trinidad klinkt exotisch, maar de cruisers gemeenschap, een dorp op zich, gevuld door met name Amerikanen, met bijna alle goederen en diensten op botengebied die je maar kan wensen, ligt op een plek redelijk ver verwijderd van het echte Trini leven. Een dagje hebben we een auto gehuurd en een trip gemaakt langs de indrukwekkende steile kustlijn en door de prachtige dichte jungle, hebben tientallen knalrode ibissen aan zien komen vliegen naar een piepklein eilandje in een uitgestrekt moeras gebied, kregen meteen een heel ander beeld van het eiland. Dat we bijna zonder benzine kwamen te staan omdat er nergens pompen zijn en we van een visser uit een jerrycan een aantal liters konden overhevelen tekent dit gebied.

Veel avonturen hebben we nog niet meegemaakt, maar één ervaring wil ik toch wel aan jullie kwijt.
Het was een paar weken geleden, we lagen aan een mooring (zo'n drijvende bal in het water waar je met een touwtje je boot aan kunt vastmaken) en we zouden vroeg vertrekken, hadden voor twee dagen een auto gehuurd om boodschappen te doen en nog wat van Trinidad te bekijken. Komt er een boot aanvaren, een Duitser, die met veel misbaar duidelijk maakt dat wij aan ZIJN mooring liggen. Oké, rustig maar, we gaan wel voor anker. Nu is Chaquaramas baai, waar alle jachtwerven zijn, niet de lekkerste plek om te ankeren, diep, veel getijde stroom en soms harde wind in de vele onweersbuien die over komen. Na ons avontuur op de Suriname rivier ankeren we altijd met twee ankers achter elkaar als we het niet vertrouwen. Na de geslaagde anker manoeuvre (fantastisch om weer twee motoren te hebben, die het doen, althans), ben ik eigenlijk geneigd snel te vertrekken. Maar Yvon wil nog even een donkere bui afwachten om te zien hoe we ronddraaien. Alles gaat goed en we willen net van boord gaan als ineens de boot enorm snel achteruit wegdrijft en recht op een andere boot afgaat. Hoe kan dit? Twee ankers en niet zoveel wind! Motoren gestart en ankerketting opgehaald. En wat blijkt er tot mijn grote schrik: aan het einde van de ankerketting zit.... helemaal niets!! Weg allebei de ankers!! Ben eerst te verbouwereerd om te bedenken wat we moeten doen. Een Canadees zorgt ervoor dat er een mooring wordt vrijgemaakt, ze waren allemaal bezet. Dus we liggen gelukkig weer vast. Blijkt dat de prachtige roestvrijstalen swivel (een soort scharnier waarmee de ankerketting kan draaien aan het anker) die ik voor vele Euro's in Nederland had gekocht en nog wel een maat zwaarder dan dat we eigenlijk nodig hadden, gewoon los gedraaid is! Niet te geloven! Een zo belangrijk onderdeel van de boot, volledig onbetrouwbaar! Maar wat een mazzel, een paar minuten later en we waren niet op de boot geweest, of het was 's nachts gebeurd, of nog erger, in zwaar weer.
Een uurtje later gaan we met de bijboot dreggen, op de plaats waar de ankers ongeveer moeten liggen, maar probleem, het is meer dan 20 meter diep en erg veel modder op de bodem. Toch blijft het kleine dreg ankertje vrij snel achter iets hangen. Onmogelijk omhoog te halen natuurlijk. Via de marifoon heb ik al een Duitse kennis die duik spullen heeft opgeroepen (wijzelf wachten nog steeds op onze duikflessen die hier besteld zijn), en nu meld ik hem dat we iets gevonden hebben. Hij zal zo spoedig mogelijk komen. Op dat moment breekt er weer een tropische bui los en een nabij gelegen jacht biedt aan om bij hun te komen schuilen. Ik bind een ankerboei aan de lijn en we gaan daar schuilen. Na een biertje bij deze leuke mensen meldt Joseph (de Duitser) dat hij en Leo (een Nederlander, maar dat is een heel ander verhaal!) op de kant staan met flessen. Ik haal ze op in de bijboot en we gaan naar de plek waar de ankerboei ligt. Joseph gaat naar beneden en blijft lang onder. Aan de bellenbaan kunnen we zien dat hij cirkels om de boot zwemt. Uiteindelijk komt hij boven, maar helaas, niets gevonden. Het is aarde donker daar op 22 meter en ook heel koud, hij had geen pak aan. Het dreg anker was door de golven losgeraakt van waar het dan ook aan vast zat. We hebben nog een uur gedregd, maar vonden niets en Joseph had nog een andere afspraak.
Ik bracht Joseph en Leo naar de kant en wilde Yvon ophalen die nog op dat andere jacht zat. Benzine op! Dan maar roeien. Breekt de roeidol af! Dit is niet mijn dag! Uiteindelijk door weer een andere boot naar onze boot gesleept om benzine te halen.
We dreggen nog twee uur en uiteindelijk vind ik weer wat, maar de plek klopt volgens mij niet. Omdat het al laat wordt bind ik er, nu met een veel langere lijn, weer een boeitje aan.
De volgende dag leen ik een dreg anker van een Fransman die we uit Brazilië kennen en dreg nog eens een paar uur. Blijf twee keer achter iets haken, schiet echter steeds weer los. Maar de plek kan ik wel terug vinden. Joseph had die dag geen tijd, maar de volgende dag zou hij komen. Wij hadden 's ochtends nog even flink wat boodschappen gedaan, anders hadden we de auto helemaal niet gebruikt en 's middags zaten Leo, Joseph en ik weer in de bijboot. Bij het boeitje welke ik twee dagen geleden had achtergelaten gaat hij, nu met pak, naar beneden. Hij blijft eindeloos lang onder en ik heb er nog maar weinig vertrouwen in. Als hij boven komt roept hij dat hij wel een anker heeft gevonden, maar niet die van mij! Een stevige lijn is aan dit anker vastgemaakt en dan maar naar de plek waar ik al twee keer iets meende te hebben gevonden. Gelukkig vond de dreg vrij snel weer iets en bleef nu vastzitten. Joseph weer naar beneden. Hij moet alles op de tast doen daar beneden, er is vrijwel geen zicht. Het begint al laat te worden en in de tropen gaat klokslag zes uur het licht uit. Mijn zorg is dat de twee ankers steeds dieper in de modder wegzakken en zo steeds moeilijker kunnen worden teruggevonden. Na een eeuwigheid komt hij uiteindelijk een stuk verderop boven, helaas zonder het gebaar dat hij wat gevonden heeft. Langzaam zwemt hij terug naar de boot, maar een grijns op z'n gezicht verraadt dat het toch gelukt is! YES!
Dit was misschien een wat breedvoerig verslag, maar dan weten jullie een beetje waar wij onze dagen mee vullen. Dan nog weggelaten hoe we met een ingenieuze takeling op onze eigen boot, de drie ankers omhoog hebben gekregen. Het derde anker was een prachtig Bruce anker, met ketting, waarde toch ongeveer 1000 Euro. Bonus voor Joseph.

Plannen zijn om na terugkeer in Trinidad en reparatie van generator, de vele eilandengroepen en het vaste land van Venezuela te bezoeken, vervolgens naar Bonaire en Curacao, waar Veroni hopelijk voor een korte vakantie aan boord komt, om dan over te steken naar Jamaica en verder naar Mexico, Belize en Guatemala. Voor Cuba hebben we dit jaar helaas geen tijd meer, in verband met het orkaan seizoen, maar dat bewaren we voor het volgend jaar.

Zoals jullie lezen gaat het goed met ons. Mijn rug, na die gemene val, is vrijwel genezen en Yvon krijgt steeds meer zeebenen. Wij wensen jullie vanuit dit ontspannen vakantiegebied nogmaals alle geluk voor het Nieuwe Jaar.

Het is altijd leuk om zelfs maar een kort berichtje uit ons vorige leven te ontvangen. Lees in dat geval duidelijk de instructie die onder deze mail staat!

Liefs en groeten,
Yvonne en Maarten
a/b Sea of Time