Our Current Location
|
|
Scarborough
Arrived on
19th Nov 2012 |
|
Blog updated: 3rd Apr 2013
|
Random Photo
Our latest 5 Diary Entries
- Flessenpost 36, Aangespoeld in Australië
- Flessenpost 35, Cook Islands, Tonga, Fiji, Vanuatu en New Caledonia
- Flessenpost 34, Galapagos en Frans Polynesië
- Flessenpost 33, Voorbereiding Pacific en Panama Kanaal
- Flessenpost 32, Curacao, Colombia en Panama
- Flessenpost 31, Puerto Rico, The Virgins, St Maarten en weer Curacao
|
|
15th Oct 2005 - 23rd Dec 2005
Flessenpost 21, Curacao, Aruba en Jamaica
24 december 2005
Lieve allemaal,
Een bericht uit Port Antonio, Jamaica.
Hoe gaat het met je? Alweer ruim twee maanden geleden dat we Amsterdam achter ons lieten. Kerst en het Nieuwe Jaar staan voor de deur. Nog steeds associeren wij die periode met koude donkere dagen en een gierend schrale wind rond het huis. Iets wat hier ver te zoeken is! Toch brengt het inmiddels ontstofte kunststof kerstboompje ons langzaam in de sfeer. Maar meer nog het feit dat mijn twee zussen Petra en Sylvia voor een Kerstvakantie op bezoek zijn. Na druk email en sms verkeer stonden we dansend herenigd op de steiger van de kleine jachthaven. Wat een feest om elkaar op een zo exotische plek te treffen. Wij hadden net drie dagen gezeild om hier te komen en zij waren vliegend en in zes uur met lokale bussen naar dit paradijs gevoerd. Dus tot diep in de nacht opgewonden verhalen uitgewisseld.
Deze keer in dit verslag geen grote spanning of dikke pech, geen bijna rampen of ternauwernood ontsnappingen aan natuur geweld. Helaas, slechts een verslag van tevreden bootjes mensen die zich steeds meer voegen in het leven zonder vaste grond onder de voeten.
De vlucht eind oktober van Amsterdam naar Curacao was fantastisch. We werden gevlogen door Martin en Agnes, vrienden van ons, hij is gezagvoerder en zij purser bij Arke Fly. We gingen rechtstreeks de business class in en kregen champagne gevoerd. Nadat iedereen zich had vastgegespt werden wij naar de cockpit geroepen om het opstijgen van deze Boeing 767 mee te maken. Zeer indrukwekkend. Uiteindelijk hebben we een groot deel van de reis in de cockpit doorgebracht. Het is een waanzinnig gevoel om aan een klein knopje te mogen draaien, waarmee een vliegend gevaarte van 150 ton een scherpe bocht inzet. Ik kan nu dus ook vliegen! De landing was mogelijk nog spectaculairder (dat deed Martin toch nog wel zelf).
Onze 70 kg bagage was ook aangekomen en op het vliegveld heb ik nog een poging gedaan om een pakket met reserve onderdelen voor ons uit Zuid-Afrika te traceren. Ik werd heel vriendelijk het hele vliegveld rondgestuurd om uiteindelijk, na ruim een uur, weer bij hetzelfde loket uit te komen. Toen heb ik het, volledig bevangen door de hitte, maar opgegeven.
Restte nog een taxi rit van drie kwartier voordat we eindelijk weer voet aan boord van ons drijvende huis konden zetten.
Hoewel het heerlijk was om op de boot terug te zijn, waren we niet onmiddellijk gewend. Vooral de temperatuur leverde aanpassingsproblemen op. Omdat de marina waar we de boot achterlieten, in een windstil hoekje van het Spaanse Water ligt, komt de temperatuur van 32+ overeen met een gevoelstemperatuur van ruim 40+! Elke inspanning levert een overdadig zweetbad op en we dronken ongeveer 5 liter water per dag.
Toch hebben we flink wat aktie ondernomen en de boot begon snel weer leefbaar te worden.
We maakten flink gebruik van het onbeperkt aanwezige water en de elektra, maar na twee weken gingen we weer gewoon voor anker, daar waar gelukkig wat meer wind was.
De boot had vanwege de vochtigheid flink last van schimmel. Het cactus eiland Curacao was door de vele regen dan ook prachtig groen.
Ook is het elke keer verbazingwekkend hoe snel ongebruikte zaken pas na zeer veel toewijding en aandacht weer een beetje willen functioneren. Voor een enkel apparaat is de periode van stilstand zelfs noodlottig. Ik kon aan boord meteen beginnen met repareren van het toilet en de ventilator van de airco. De cocktail shaker (erg belangrijk) is helaas vastgelopen. Bij het opspannen van de bimini voor de noodzakelijke schaduw scheurden meerdere stiknaden en omdat ook de jas van de bijboot aandacht nodig had, was ik een hele dag in gevecht met de naaimachine. Toen ik even van alle werkzaamheden wilde uitrusten in de hangmat, begaf het doorgerotte touw het zonder aankondiging, zodat ik met een luide knal op de bodem van de kuip belandde. Na deze aanvangsperikelen kon het echte klussen beginnen.
Van Bauke en Sigrid, twee lieve mensen die we vorig jaar op het Venezueliaanse eiland Blanquilla ontmoetten en die op Curacao wonen en werken, konden we bijna de gehele periode hun Susuki Jeep lenen. Een heerlijk oude bak waarmee je je meteen een local voelt. We doen vele boodschappen voor het nieuwe seizoen en ontdekken fantastische plekjes op Curacao. Wat hebben we een super gezellige tijd! Er zijn een heleboel bekenden op boten en even zo vele borrel uurtjes. Curacao heeft ons hart gestolen en we komen er zeker weer terug!
We gaan ook nog een week met de boot de kant op in Willemstad. Het onderwaterschip krijgt een nieuwe anti aangroeilaag en we zetten haar in de was. De klussenlijst wordt langzaam kleiner. Bijboot, generator, vriezer, motoren en vele andere zaken krijgen een beurt. Alles gaat soepel, alleen de vele muggen laten zich nauwelijks door Autan weerhouden. Net die week wordt de nieuwe marina waar we op de kant staan officieel geopend door minister Pechtold, die zo ongeveer onder onze boot een toespraak houdt! Een groot feest met veel drank en Antilliaanse hapjes. Als we 's avonds thuiskomen na gezellig te hebben gegeten aan boord van de Zeevonk van Henk en Joke (een van de weinige Nederlandse catamarans die we kennen), staan op de onderste trede van onze zwemtrap een enorme fles whisky, een fles rum en meerdere flessen frisdrank: restant van het feestje, met de complimenten!
Als afscheid van Curacao zeilen we met Bauke, Sigrid en Teunis, iemand die we nog van 23 jaar geleden uit Groningen kennen en die op Curacao woont, een dagje onder het eiland door naar een prachtig verlaten baai. Kunnen we meteen de nieuwe screecher, een groot licht-weer voorzeil dat we net uit Zuid Afrika hebben ontvangen, uittesten. Gelukkig zijn we met genoeg mensen als met een luide knal de val (de lijn waarmee je het zeil hijst), tijdens aantrekkende wind het begeeft en de 88 meter zeil in het water beland. Toch de verkeerde val gebruikt. Maar alles gaat goed. Als we voor anker liggen komen er nog twee mensen aan boord die heerlijk eten mee hebben gebracht. De rust in het idyllische baaitje wordt lange tijd verstoord door onze muziek. Erg gezellig!
De volgende ochtend vertrekken we met z'n tweetjes voor de oversteek naar Aruba. Het wordt een prima zeiltocht, de eerste wat langere trip sinds maanden. Met de screecher, nu aan de juiste val, lopen we geregeld meer dan 11 knopen. Tegen de avond laten we het anker vallen voor een lang strand met torenhoge hotels.
Aruba is een tussenstop om wat te shoppen en ons te herenigen met onze "body-boot" Esperanza van Han en Carla, waarmee we dit seizoen samen willen opvaren.
Het wordt een hele week Aruba. Het waait veel te hard om Yvonne te vriend te houden! Maar uiteindelijk bedaren wind en golven enigszins en kunnen we samen met de Esperanza vertrekken voor de oversteek naar Jamaica. Aruba is veel minder leuk dan Curacao, een waar vakantie eiland voor Amerikanen, maar te gelikt en helemaal geen "yachties".
Op een boot duurt het nooit lang voordat er weer een apparaat het begeeft, maar dat de gps (plaatsbepaling!) het opgeeft net als we vertrekken had ik toch niet verwacht. Nog binnen bereik van het Arubaanse net kon ik Veroni per sms doorgeven dat het toch wel erg prettig zou zijn als een nieuwe gps met de zussen mee kon komen. Het arme kind werd weer opgezadeld met een klus, op de laatste dag voor hun vertrek. Maar we hebben een super wal-team en tussen de verschillende meegebrachte onderdelen zat ook een nieuwe gps!
We hadden onze prettigste oversteek in 3 jaar, in 3 dagen/nachten en 2,5 uur zijn we overgevlogen, 590 mijl, precies 24 uur voor de Esperanza! De eerste dag was Yvonne wat katterig en de laatste 12 uur waren het minst prettig vanwege vervelende kruiszeeen, maar verder ging het heel voorspoedig en zonder een onvertogen woord.
Tijdens een paar uur moteren vanwege windstilte (te dicht langs de kust van Haiti) vingen we onze op een na grootste vis, een Dorade van 1.47m en 20 kg! Zulke vissen veranderen in een fel gifgroene kleur als ze in de stress raken. Dit exemplaar bleek een behoorlijke vechtersbaas te zijn, ik dreigde hem bijna aan de oceaan te verliezen. Met grote sprongen probeerde hij los van de lijn te komen, maar uiteindelijk ligt de vriezer weer vol met vissteaks. Komt goed uit dat Peet en Syl echte viseters zijn.
Intussen kregen we ook nog bezoek van een heel klein uitgeput vogeltje. Het arme beestje was zo moe dat hij zich wel liet oppakken, maar nog net niet in een doosje liet zetten. Ze probeerde verschillende plekjes buiten uit en vloog af en toe even weg om vervolgens toch weer terug te keren. En nadat het al donker was geworden en we zaten te eten, ontdekten we haar plotseling boven op de speaker binnen in de kajuit. Water wilde ze niet meer en na een paar uur is ze gestorven. We gaven haar een plechtig zeemansgraf.
De aankomst hier in Port Antonio was spectaculair, een prachtig beschutte baai omzoomd met een dichte tropische jungle. De overgang na drie zeedagen is adembenemend. De passaatwind stuwt van regen zwangere wolken tegen de steile Blue Mountains omhoog om op geregelde tijden al het groen in stevige buien af te koelen.
Zodra we met de bijboot naar de kant gingen, kwamen lokale zwarte Jamaicanen op ons af, in de hoop op een beetje werk. De armoede is groot, maar de mensen blijven uitgesproken relaxed. Het "jah man, cool" onderstreept deze levenshouding. We hebben nog wel wat poetsklussen.
Normaal gesproken moeten wij op zoek naar immigratie, douane en in sommige landen gezondheidsinspectie. Maar hier kwam men in de marina naar ons toe, wat een service. Drie mannen van de verschillende diensten om al de formaliteiten te voldoen (en dat was weer een flinke stapel). Toen ik na vragen over onze vlees voorraad terloops het verhaal deed van de speciale gast aan boord tijdens de oversteek begon de meneer van de gezondheidsinspectie plotseling heel zorgelijk te kijken (vogelpest?). Hij wilde aan boord komen voor inspectie, maar tegen de tijd dat we klaar waren met de andere heren regende het pijpestelen zonder ophouden, zodat het ineens niet meer zo belangrijk was.
En toen dus de zussen! Ineens drie vrouwen aan boord, wat een gezelligheid en wat een jaloerse blikken als we met z'n vieren over straat lopen, waarbij ikzelf zo nonchalant mogelijk probeer te kijken. De dagen vliegen voorbij, we zeilen, we zwemmen, we doen boodschappen op de lokale markt, we wandelen of we genieten gewoon aan boord van verse Pina Colada. En we gingen samen met de Esperanza een dag naar Kingston, de hoofdstad. Met een gewone, totaal volgestouwde bus met keiharde muziek, stuiteren we in ruim 6 uur heen en terug door een waanzinnige natuur. Vooral het oosten van het eiland is onwaarschijnlijk mooi. Het gebrek aan cultuur in de hoofdstad wordt ruimschoots gecompenseerd door de bruisende mensenmassa van downtown Kingston. Maar ook de armoede wordt pijnlijk duidelijk. We zijn zo ongeveer de enige witneuzen en we houden onze tassen nauwlettend in de gaten. Ook de grote hoeveelheden zwaar bewapende politie in kogelvrije vesten op straat geven aan dat niet iedereen goede bedoelingen heeft. Het bezoek aan het Bob Marley museum was een must en nu draaien we alleen nog maar Reggae muziek aan boord.
We gaan nog raften, naar watervallen en natuurlijk van een heerlijk Jamaicaans Kerstmaal genieten in een lokaal restaurant. Het is super om te zien dat mijn zussen van elke seconde genieten en wat zijn ze jaloers op ons leven! Nou, wij zijn ook best wel jaloers op ons leven zo. Het gaat dus goed met ons!
Lieve vrienden, wij wensen jullie een gezellige Kerst en een gelukkig 2006. We horen graag (kort) van jullie.
Liefs van Yvonne en Maarten
|
Diary Photos
| 30th Oct 2005 Ons otootje |
| Met deze Jeep scheurden we Curacao rond. |
| 23rd Nov 2005 Minister Pechtold |
| Opening van de nieuwe marina |
| 23rd Nov 2005 Kijk die boot glimmen! |
| Op de eerste rij |
| 29th Nov 2005 Weer te water |
| Klaar voor het nieuwe seizoen |
| 29th Nov 2005 Zakken maar |
| 29th Nov 2005 De admiraal aan het roer |
| Langs waterkant Willemstad |
| 5th Dec 2005 Sinterklaas avond |
| 5th Dec 2005 Dit plaatje is gelukt |
| 10th Dec 2005 Aruba |
| Shop till you drop! |
| 11th Dec 2005 Draadloos internet |
| Met mijn "Chineese frituurschep" log ik in op het lokale wifi net |
| 11th Dec 2005 Bukken! |
| Op Aruba liggen we in de aanloop van het vliegeld |
| 14th Dec 2005 20 kg schoon aan de haak! |
| Onze een na grootste catch, een Dorade |
| 14th Dec 2005 Koppensneller |
| Smaakt een stuk beter dan hij eruit ziet! |
| 16th Dec 2005 Rastaman |
| Hij heeft ook nog vier hondjes |
| 18th Dec 2005 Sylvia |
| Stukje zeilen |
| 18th Dec 2005 Petra |
| Ook Peet geniet van het zeilen |
| 18th Dec 2005 Staren naar de horizon |
| 18th Dec 2005 Uit volle borst |
| Meezingen in de kerk |
| 19th Dec 2005 Lokaal transport |
| 19th Dec 2005 Ackee fruit |
| Heerlijk bij het ontbijt |
| 19th Dec 2005 No 23-A |
| Geen reclame aub |
| 20th Dec 2005 Naar Kingston |
| Met z'n zessen zes uur in de bus |
| 20th Dec 2005 Downtown Kingston |
| 20th Dec 2005 Markt in Kingston |
| 20th Dec 2005 Duidelijk toeristen |
| 20th Dec 2005 Discussie |
| Je mag geen foto's nemen van poltie |
| 20th Dec 2005 Streetkids |
| Melktandjes en snotterbellen |
| 20th Dec 2005 Bob Marley |
| Han en Carla samen met BM |
| 20th Dec 2005 Bij Bob Marley thuis |
| Bezoek aan het Bob Marley museum |
| 20th Dec 2005 Nieuwe vriend? |
| 20th Dec 2005 Kingston |
| Kijken, niet kopen |
| 20th Dec 2005 Kingston |
| Trotse vader |
| 20th Dec 2005 Kingston |
| Een voorbijganger |
| 21st Dec 2005 Klusse, klusse.. |
| Kijkje in de motor ruimte |
| 22nd Dec 2005 Lokale glimlach |
| 23rd Dec 2005 Verse Pina Colada |
| 23rd Dec 2005 Han de Kerstman |
| 23rd Dec 2005 Alles gaat goed |
| Tevreden schipper |
|
