Lieve Allemaal,
Een eerste flessenpost vanuit Panama, op de vooravond van ons vertrek naar de Galapagos, zo’n 950 mijl met naar verwachting weinig wind en veel motoren, omdat we door de Intertropical Convergence Zone moeten (de doldrums).
De laatste twee maanden zijn we non-stop aan het werk geweest om Sea of Time klaar te krijgen voor de duizenden mijlen die we dit seizoen over de Stille Zuidzee gaan afleggen. Het is maar goed dat zeilen mijn hobby is want voor een baas zou je dit soort slavenarbeid niet verrichten. De ARBO wetgeving zou het trouwens verbieden om 7 dagen per week zo’n 10-12 uur per dag in tropische hitte te schuren, schrobben en sleutelen. Of in veel te kleine motorruimtes dubbel gevouwen aan het werk te zijn of giftige dampen van antifouling verf in te ademen. Maar het moest allemaal wel gebeuren!
Yvonne heeft er ook flink aan getrokken, terwijl het haar hobby niet eens is! Verder heeft zij zich bezig gehouden met de bevoorrading, een eindeloos aantal keren met het busje van de marina naar Colon, supermarkten afstruinend. De boot is zwaarder dan ooit, met ingrediënten voor een zeer gevarieerd menu voor de komende acht maanden. En er kan echt niets meer bij!
Eén dag hebben Nick en Jose van de Jedi ons met hun auto meegenomen om ons wat van het tropische Panama te laten zien. Met een lunch in een prachtig hotel in Gamboa aan de oever van het Gatun meer, het stuwmeer dat het Panama Kanaal mogelijk maakt.
Daarnaast hebben we een flink gevecht geleverd met de Panamese autoriteiten: het leek onmogelijk om onze generator, die in Duitsland een totale revisie had ondergaan, geïmporteerd te krijgen.
7 Weken stond het opgeslagen in een loods in Panama City, na een voorspoedige zeereis per vrachtschip. Telkens waren er weer nieuwe documenten nodig, die dan niet even per mail of fax konden worden opgestuurd, maar origineel per koerier moesten worden afgeleverd op het buro van een of andere arrogante douane officier. Uiteindelijk zat de zending muurvast in het nieuwe software systeem van de douane. Zelfs ten einde raad volledige invoerrechten betalen kon niet. Het voert te ver om alle ellende te vertellen, ik wil het eigenlijk ook zo snel mogelijk vergeten, maar ontelbare telefoontjes, e-mails, twee dagen in Panama City en natuurlijk een ruime hoeveelheid flappen waren nodig om één dag voor ons vertrek uiteindelijk toch de generator los te krijgen. Hiervoor moest ook nog samen met de generator een douane beambte bij ons in de auto meerijden van PC naar Colon, anders zouden we natuurlijk stiekem de generator onderweg tegen een woekerprijs lokaal verkopen. Van boosheid heb ik menig nacht wakker gelegen. Maar nu zoemt de generator tevreden op zijn plekje, waar het bijna twee jaar geleden ook stond.
En dan was er natuurlijk de tocht door Het Kanaal!
De dag ervoor dacht ik nog wat kan ons gebeuren, maar naarmate het tijdstip dichterbij kwam werd ook ik (Yvonne was het al) wat klam tussen de vingers. Vooral Amerikanen deden er zeer nerveus over.
Niet alles liep soepel, hoewel we er zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen, dat wel. Maar het had voor nauwelijks meer toch anders kunnen aflopen….
Gelukkig hadden we naast Amsterdamse vriend Miel, die speciaal voor deze trip naar Panama was komen vliegen(!) de sterke jongen Mark Slats en zijn vriendin Vanessa aan boord, een echte Nederlandse zeebonk (jongste en tweede Nederlander die non-stop in 2004 rond de wereld zeilde). Hij kon al vermijden dat een 57 voet Amerikaans jacht met een schipper die er echt helemaal niets van bakte, bijna de helft van onze zeereling meenam toen we met drie boten (Duitse vriend Henry met zijn catamaran Achanty, die Amerikaan en wijzelf) als één aan elkaar geknoopt vlot de sluizen van Gatun in moesten. Er is heel wat geschreeuwd over en weer met zoveel kapiteins! Het feit dat er die dag ook flink meer wind stond dan de laatste tijd maakte de verschillende operaties er niet makkelijker op.
Toch was het een heel bijzondere ervaring. Drie keer 9 meter omhoog in de Gatun sluizen, terwijl we met de drie boten aan elkaar (totale breedte van ons vlot bijna 20 meter!) in het midden van de sluis worden gehouden. Af en toe komt de ruwe en zeer vuile muur wel heel dichtbij vanwege de enorme draaikolken die ontstaan als de sluis in korte tijd volloopt of als het container schip voor ons de sluis wil uitvaren en zijn schroef in werking zet.
Henry en wijzelf aan de buitenkant (gelukkig) terwijl drie ‘canal advisers’ allerlei onduidelijke en regelmatig tegenstrijdige aanwijzingen geven. Wij probeerden elkaar met handsignalen te gebaren wanneer een of twee van onze motoren voor of achteruit moesten slaan om het geheel in bedwang te houden.
’s Middags hadden we al gehoord dat we in één keer door zouden varen en niet, zoals tot voor kort gebruikelijk, ’s avonds na de Gatun sluizen op het meer zouden ankeren om dan de volgende ochtend ontspannen over het prachtige meer te varen, erg jammer. Het werd een lange en donkere nacht, maar uiteindelijk lagen we, na natuurlijk ook weer drie sluizen naar beneden te hebben gehad, de Pedro Miguel en de Miraflora sluizen, om 4 uur ’s ochtends voor anker op de Pacific, voor Panama City.
Na net drie uurtjes slapen was iedereen alweer op en stond Yvonne eieren te bakken en grote koppen koffie uit te geschonken. Wel voldaan, ook omdat we tot op het allerlaatste moment druk waren, maar we vrijwel alles van de to–do lijstjes hebben kunnen schrappen.
We zijn klaar voor de Pacific. Op naar de Galapagos!
Liefs van ons,
Yvonne en Maarten