Lieve allemaal,
Aan de vooravond van het Nieuwe Jaar wordt het tijd weer iets van ons te laten horen.
Hopelijk is alles goed met jullie, met ons gaat het prima.
Onze laatste algemene mail kwam van Los Testigos, een kleine, dun bevolkte eilandengroep in het noordoosten van Venezuela, slechts bereikbaar voor een paar boten. Hier genieten we een aantal dagen van rust, na de ervaringen van Grenada.
Gedurende onze volgende zeiltrip, naar Isla Margarita, is het prachtig weer en de wind komt uit de juiste hoek, dus goede reden om de spinnaker op te zetten. Tijdens het omhoog hijsen blijkt de 120 vierkante meter zeildoek totaal verdraaid in z`n slurf. Door het furieus slaan van de schoot wordt er een blok los getrokken die als een projectiel tegen Yvon haar hand schiet en met angstaanjagend veel kabaal tegen de boot begint te slaan, wel, Yvon moest een traantje laten van pijn en uit frustratie en ik heb flink gescholden.
Terwijl ik opnieuw met de spi in gevecht ga en Yvon ijs legt op haar snel zwellende hand, verschijnt er een vissersboot aan de horizon die ook al niet bijdraagt tot verhoogd zeilgenot, is het goed volk? De vissersboot komt recht op ons af en loopt vrij snel op ons in. Maar wanneer uiteindelijk de spinnaker staat en in zijn volle kleurenpracht schittert in het zonlicht , begint de Sea of Time dankzij de aantrekkende wind flinke snelheid te maken, lopen zodoende weer uit op de vissersboot en het nerveuze gevoel ebt langzaam weg.
Als we voor de kust van Marguerita aankomen, willen we de spi weghalen, maar door de harde wind schiet hetzelfde blok weer los en spat dit keer volledig uiteen, waarbij een onderdeel zich dwars door een kussen in de kuip boort, het moordwapen had echter ook een hoofd kunnen raken.... we hebben in Porlamar onmiddellijk betere blokken gekocht.
Vanaf het moment dat we ons anker uitgooien in Porlamar wordt ons bootleven vooral beheerst door technische problemen. Naast de gewone klussen begeven achtereenvolgens het stuurboord toilet, de generator, een omvormer, het toilet aan bakboordzijde, de koelkast en vervolgens de diepvriezer het.
Met de omvormer kan ik niets, heb alles gecontroleerd, maar gelukkig hebben we er nog een. Ook prettig is het dat we twee toiletten hebben, die het na elkaar begeven. Naast een paar onderdelen is een trekveer voor de reparatie een vereiste, wel, probeer maar eens in een Spaanstalig land met gebaren uit te leggen dat je zo`n ding nodig hebt, dat wordt heel komisch, maar het is ons gelukt. De koelkast functioneert weer en ook de generator, maar de diepvriezer blijft weigeren. Inmiddels is onze volledige voorraad diepvries in rap tempo aan het smelten en maken we ons populair door kilo`s gevangen vis uit te delen en eetfeestjes te geven met ijspap toe. Een Canadese expert biedt hulp en na twee avonden sleutelen vriest het weer voluit. Op aanraden van onze ijscoman kopen we reserve freon gas voor de vriezer. Het gas vinden is nog niet zo`n probleem, maar een tank om het in te doen is lastiger. Uiteindelijk een non-refillable tank gevonden en gevuld met freon R 134A (ja, ik ben nu deskundig). In Amerika riskeer je US$ 50000 boete en 5 jaar cel als je zoiets doet (staat op de fles)!! In Venezuela laten ze het freon zo uit de fles lopen. Waarschijnlijk de reden waarom er in Australie bijna geen ozonlaag meer is.
Onze relatie tot de techniek wordt steeds meer een haat-liefde verhouding. Genieten als alles het doet, maar zeer kribbig als weer iets kapot gaat, en er raakt veel defect. Misschien is minder toch meer!
Margarita betekent met name goedkoop voorraden inslaan en shoppen. Enorme contrasten, een derde wereld land, maar ook gigantische shopping malls, waar de Happy Few (en daar zijn er ook heel wat van) met grote tassen kerst inkopen doet. Kerstmis is big in Venezuela, overal kerst verlichting en je hoort er niet echt bij als je niet een gigantische kerststal in de tuin of huiskamer hebt staan.
Alles is belasting vrij op Margarita, dus ook import is redelijk goedkoop. Lokale producten kosten echt niks. Voor een dollar heb je 50 liter diesel (!), je zou bijna een motorboot kopen. Voor een fles goede rum leg je anderhalve dollar neer en we eten oesters in een restaurantje op het strand, 12 stuks voor een dollar, het bijbehorende biertje kost 20 cent. We zitten zeer comfortabel op plastic stoelen waarvan de poten zijn afgebroken, maar de zitting is vastgebonden op twee lege kratjes bier.
We zeilen via een paar kleine eilandjes, bewoond door slechts een enkele familie, naar Cumana op het vastenland.
Daar meren we voor het eerst sinds ons vertrek 2 jaar geleden, de boot af in een marina. Erg luxe om de lichtjes gewoon te kunnen laten branden en lekker lang onder de douche te staan. Je gaat aan boord simpele zaken waarderen.
Van Cumana reizen we per bus 1100 km naar Merida in het Andes gebergte, samen met de bemanning van de Australische boot Sutamon en de Zuid Afrikaanse boot Double Dutch.
De rit duurt 24 uur, inclusief een stop van 2 uur wegens pech. Onze chauffeur, in keurig wit overhemd en stropdas is na de reparatie een groezelige zwerver geworden. We rijden uiteindelijk weg met een heel wiel minder onder de bus, net zo makkelijk! De airconditioning doet het echter bijzonder goed, wat ervoor zorgt dat de bij mij al een tijdje sluimerende verkoudheid een stevige griepaanval wordt, lig drie dagen rillend en zwetend op bed.
De rest van onze club, we zijn met z`n zevenen, verkennen ondertussen de omgeving.
Als ik zo ongeveer hersteld ben gaan we de bergen in, met een 4WD over glibberige wegen met prachtige vergezichten. De Andes is overweldigend mooi. In een heel klein dorpje hoog in de koude slapen we, met als je het houten raampje boven de wastafel opendoet een waanzinnig uitzicht over steile bergen en diepe dalen. En wat een oorverdovende stilte!
`s Nachts stapt Yvon tijdens haar plasronde op een schorpioen, wat het dier meteen uit dit aardse leven rukt, gelukkig voordat hij amok met z`n giftige staart kan maken. We slapen die nacht wat onrustig.
De volgende dag verder per muildier, uren lang omhoog. Letterlijk opgezweept door onze twee minderjarige begeleiders, die alles in deze ijle lucht gewoon te voet doen, springend van rots naar rots. De achterste dieren krijgen rake tikken en proberen hun belagers te ontlopen door naar voren te dringen. Maar degenen die voorop lopen weten dat als ze achterop raken, zij het zijn die de klappen krijgen. Al met al wordt het een heel gedrang van zeven muilezels op veel te smalle paden, langs veel te diepe afgronden!
Bewonderenswaardig is hoe deze kleine viervoeters met een flinke last op hun rug over nauwelijks begaanbare paden steil omhoog klimmen.
Uiteindelijk in natte wolken op 4500 meter de pas bereikt, daarna een stuk naar beneden om via een in de hoogtij dagen aangelegde kabelbaan (de langste en hoogste ter wereld) weer in de aangename warmte van Merida terug te keren.
Naast nog een aantal uitstapjes in de omgeving zijn we ook wezen para-gliding: met een vierkante parachute van een berg afspringen, waarna je vervolgens in principe uren kunt rond cirkelen met behulp van de thermiek. Je hoeft zelf niets te kunnen, een instructeur hangt op je rug en doet het stuurwerk. Zeven felgekleurde stippen scheren lange tijd geluidloos over de bergtoppen. Als ik ooit in de buurt van bergen kom te wonen ga ik zeker een cursus volgen en eigen spullen aanschaffen. Ook Yvon vond het fantastisch!
Onze medereizigers gaan in één keer terug naar Cumana, terwijl Yvon en ik de terugreis hoppend afleggen, 4 dagen 3 nachten, waarvan twee in Caracas, een stad met naar schatting 6 miljoen inwoners. Het is een bruisende en waanzinnige, maar ook schokkende en deprimerende stad. De armoede, de verpaupering en de smerige uitlaatgassen van ontelbare half vergane auto`s, die de hele dag muurvast in de file staan, tegen een achtergrond van torenhoge wolkenkrabbers. En verder de stapels opengerukte vuilniszakken in elke straat dankzij de vele zwervers, op zoek naar iets eetbaars. Iedereen probeert te overleven. De stad is één grote openlucht markt, met tienduizenden handelaren, alles is te koop. Na negenen moet je echter niet meer op straat zijn. `s Nachts horen we regelmatig schoten.
De enige vooruitgang is een modern metro-net, 24 jaar geleden aangelegd, waar we veel gebruik van maken. Zonder deze ondergrondse zou het waarschijnlijk vaak onmogelijk zijn je te verplaatsen in deze stad. Maar tijdens de spits blijft de capaciteit te klein. We laten meerdere treinstellen voorbij gaan, maar uiteindelijk gaan we vanzelf mee in de mensenstroom. Met een platgedrukt gezicht tegen de deur krijgt Yvon het Venezueliaans benauwd.
Een van de leuke dingen is dat overal muziek te horen is, en er wordt veel gehandeld in illegale cd`s en dvd`s. De mensen lijken echter gebukt te gaan onder de stress van de grote stad en missen meestal de levensvreugde en uitstraling, zoals we die bv in Brazilië zagen.
Toch is het een ervaring om deze stad gezien, gehoord, geroken en gevoeld te hebben.
Bij terugkomst op de boot trekken we meteen verder, de Golfo van Cariaco in, samen met de Sutamon. Een grote diepe baai omringd door bergen in allerlei kleurschakeringen, van licht beige tot oranje en knal rose, met een overvloed aan dolfijnen, pelikanen en genten. In een bepaald deel zijn veel knalrode en witte Ibissen en enorme Fregatvogels, naast vele andere water- en roofvogels. Een waar vogelliefhebber paradijs.
Overal zijn baaien waar je kunt ankeren, de bekendste is Laguna Grande. Naast een sporadisch huisje van een visser is er alleen maar natuur, wat lijkt de wereld vredig hier!
We ankeren ook een paar dagen voor Medregal Village, maar dat zal wel niet in jullie atlas staan.
Hier is een Fransman 8 jaar geleden een `resort` begonnen, simpel maar met een goede sfeer. Yachties zijn welkom, eigenlijk zijn dat de enige gasten, en we mogen gebruik maken van de tafeltennis en het zwembad. Hij kan zeer goed koken en we genieten van een heerlijke barbeque. Helaas zijn er erg veel muggen en andere prikbeesten, die zich niet door de overvloedig aangebrachte repellant laten weerhouden.
Yvon heeft een bijzonder natuurverschijnsel van zeer nabij kunnen aanschouwen, een water/windhoos ging vlak langs ons, gelukkig niet over ons, dat heeft heel onprettige gevolgen. In de lucht zie je een soort gigantische stofzuigerslang vanuit de wolken naar beneden zakken, die, zodra hij het wateroppervlak raakt, grote hoeveelheden water opzuigt en een soort fontein veroorzaakt. Ik was op dat moment met duikflessen onder de boot bezig om aangroei te verwijderen. Zij probeerde met klopsignalen mijn aandacht te trekken, maar tevergeefs, ik heb dus alleen de geschoten plaatjes gezien.
Helaas nemen we afscheid van de Sutamon, de Australische boot, die we nu 10 maanden kennen en met wie we veel hebben meegemaakt. Zij moeten nog rond de wereld en wij gaan weer naar de marina van Cumana om nog een paar binnenlandse trips te maken.
We toeren weer heel wat kilometers door Venezuela, met taxi`s, bussen en por puestos. Dit zijn grote Amerikaanse 6-8 cylinder bakken die er meestal uitzien alsof ze tijdens hun lange roestige leven minstens vijf keer in een ravijn zijn gestort en drie keer een frontale aanrijding hebben gehad: alleen het uiterst noodzakelijke functioneert (meestal) nog, de rest is bijzaak! De chauffeurs blijven luidruchtig hun bestemming roepen tot ze 5 passagiers hebben, waarna ze vertrekken.
De beroemde grotten bij Caripe hebben we bezocht, de langste ter wereld (meer dan 10 km) en al bekend bij de Indianen. Met een gids en een lampje gaan we de grot in. Verder totale duisternis en een oorverdovend lawaai van de duizenden Quacharo vogels, die luid schreeuwend hun weg in het donker vinden. Hadden het gevoel echt een grot te ontdekken, niet zo eentje met overal gekleurde spots op tieten en mieten, die dan ergens op moeten lijken. Maar de trip erheen en weer terug was zeker een deel van het avontuur.
Ook gaan we naar Puerto la Cruz, een betrekkelijk moderne stad waar een aantal grote marina`s zijn. Misschien willen we daar volgend jaar gedurende de zomer onze boot achterlaten. Weer de onwaarschijnlijke tegenstellingen gezien, zoals zo vaak in Venezuela. Prachtige marina`s met grote zwembaden en exotisch aangelegde tuinen, bevolkt met vele luxe (vrl Amerikaanse) boten. Maar buiten de hoge muur van deze complexen met wachtposten en prikkeldraad, heerst stevige armoede. Wij wandelen er vaak gewoon doorheen, maar de meeste Amerikanen zijn doodsbenauwd en hebben meestal een aantal horror verhalen te vertellen over gewelddadige berovingen.
Veiligheid is echter beslist een groot probleem, speciaal op Margarita, waar in de afgelopen weken twee jachten gewapend zijn overvallen en helemaal zijn leeggeroofd. Maar ook lokale vissers worden beroofd. Vorige week zijn nog een paar Fransen gewapend overvallen op de weg vlak achter waar we voor anker liggen. De jachten hebben hier `s nachts een wachtsysteem ingesteld, maar zelfs tijdens deze wachten worden er bijboten en motoren gestolen!
En wij zijn dan, na een paar heerlijke zeildagen, terug op Margarita, waar we zwetend rond ons kunst-boompje Kerst vieren. Hier in de baai liggen nu ongeveer 50 jachten, waaronder voor ons inmiddels aardig wat oude bekenden. Zo krijgen verre havens ook nog iets vertrouwds.
Vandaag komt Veroni hier aan voor een korte vakantie. Wij kijken er zeer naar uit en we gaan haar eens lekker verwennen. Deze keer komt vriendje Dennis niet mee, heeft helaas tentamens, dus we hebben haar helemaal voor ons alleen!
Plan is om met haar naar de Angel Falls te gaan, de hoogste watervallen ter wereld, diep in het binnenland van Venezuela, slechts bereikbaar met een klein vliegtuigje, waarna nog een boot trip en een flinke jungle tocht volgt.
Maar eerst gaat ze lekker ontspannen op het voordek, met een koele Pina Colada, terwijl wij loom naar de felrood ondergaande zon zeilen en de dolfijnen voor de boeg uit de turquoise diepte opduiken. Voor ons natuurlijk een beetje saai, maar we hebben het graag voor haar over!
Na het bezoek van Veroni zijn onze plannen om de Caribische zee over te steken naar de Dominicaanse Republiek, vervolgens via Puerto Rico en de US Virgin Islands weer terug te zeilen naar Venezuela. Er zijn nog schitterende eilandengroepen in het westen van Venezuela. Vervolgens door naar Bonaire en Curacao. Maar we zien wel.
Rest ons jullie een gezond en gelukkig 2005 te wensen.
Als je tijd hebt, schrijf dan een kort berichtje, we horen graag van je en zullen je zeker terugschrijven (maar pas nadat Veroni weer thuis is!).
Heel veel liefs van Yvonne en Maarten