Lieve allemaal,
Het is al weer even geleden dat jullie iets van ons vernomen hebben. Beseffen heel goed dat we met onze laatste mail jullie flink jaloers maakten. Hebben dan ook inderdaad een heerlijke tijd doorgebracht in The Grenadines, hoppend van eiland naar eiland, groter, kleiner, rijker, armer, elk met eigen sfeer, elk met een eigen verleden, wisten niet dat hier zovele oorlogen gevoerd waren, de meeste baaitjes naar onze mening te druk, maar ook een enkel onbewoond eilandje en baaitje dat we volledig voor ons zelf hadden. Een paar hoogtepunten; duiken (Maarten), liefst met speargun, op jacht naar eetbare vissen, snorkelen (de minder dappere, boven hem, in de wetenschap niets te kunnen uitrichten mocht er iets mis gaan onder haar), het beklimmen van de Souffriere vulkaan op Sint Vincent, een steile klim te voet van vier uur, en dan boven gekomen de beloning, in ons eentje genieten van het spectaculaire uitzicht, met wel twee dagen zwakte tot gevolg door de spierpijn, wandelen door de achtertuin van Mick Jagger op Mustique, aardappels poffen (bij gebrek aan vis) op ons eigen kampvuurtje op Petit Tabac, een piepklein onbewoond palmbomeneilandje (gebruikt in de film Pirates of The Caribbean) met uitzicht op slechts een boot in de hele baai, de onze, terwijl anderhalve mijl verderop minstens 70 jachten op een kluitje liggen, romantisch verjaardagsdinertje aan het strand van Canouan met heerlijke champagne. En voor het eerst sinds anderhalf jaar zo ontspannen dat we beiden meerdere boeken gelezen hebben. Maarten is nog een dagje mee geweest op een big game fish boat, voor een viswedstrijd in Grenada. Om 3 uur op en om 11 uur al aan de rum. En grote vissen vangen, een "echte mannen" aangelegenheid.
De afgelopen twee weken lagen we in St George, Grenada, de laatste stop voor de terugtocht naar Trinidad, veel lawaai, vele boten, flinke rukwinden, slechte ankergrond, en al meerdere malen een krabbend anker. Het is wel een mooi en groen eiland dankzij de vele regenval. We zijn hier samen met een Nederlandse boot, die we uit Suriname kennen, erg gezellig.
Tijdens onze zeiltrip van Carriacou naar Grenada zijn we tegen een oud euvel aangelopen, en wel dat de stuurboordmotor regelmatig weer niet in zijn vooruit gaat, een herhaling dus van de motor problemen van het hele afgelopen seizoen, en dat al na 20 uur motoren, oh, wat frustrerend! Maarten heeft dadelijk contact gezocht met Yanmar Europa, en na het nodige heen -en weer mailen, kregen we een paar dagen geleden bericht dat er geheel nieuwe saildrives onderweg zijn. Wel zullen we hiervoor weer uit het water moeten. Heb ergens het idee dat ze heel goed weten dat er een constructiefout in onze motoren zit, waarom wordt er anders nu ineens zo snel en gemakkelijk gereageerd? In ieder geval zijn wij tevreden met de snelle oplossing.
Sinds een paar dagen zit er ook schot in het hoofdstuk generator, het verlossende bericht is gekomen, heeft exact twee maanden geduurd. Raar hoe dingen kunnen lopen, in eerste instantie werd het probleem helemaal op ons afgeschoven, viel niet onder garantie, dan, na flink aandringen van Maarten, blijkt dat het om een installatie fout gaat, dus garantie, vervolgens ligt er het voorstel voor een nieuwe motor en uiteindelijk wordt dan besloten dat we een geheel nieuwe generator krijgen, prettig, maar wat een omweg!
Minder goed nieuws is dat Maarten weer een ongelukje gehad heeft.
We kwamen terug met de boot van een kort zeiltripje waarbij we water gemaakt hadden wat hier moeilijk te krijgen is, op elke kraan lijkt een slot te zitten, en in de baai waar we geankerd liggen is het water te smerig om de watermaker te kunnen gebruiken. Tot drie keer toe mislukt de ankermanoevre vanwege de slechte ankergrond, maar de vierde keer lijkt te lukken, we staan nog te kijken of het anker niet weer gaat krabben. Intussen heeft een Franse catamaran achter ons zijn anker opgehaald, en komt op ons afvaren, Maarten begint een babbel met de kapitein, en volgens mij vergeet de goede man daardoor dat hij een stuurwiel in z`n handen heeft om te manoeuvreren, het lijkt er even op dat hij onze achterkant gaat raken, dus Maarten springt uit de kuip naar achteren op de nog natte (van de zojuist gevallen tropische regenbui) trap om te proberen deze boot af te houden, wel, hij glijdt uit, zijn leven wordt bijna beeindigd als stootwil, maar in plaats daarvan valt hij ongelukkig op een rand van de trap op zijn nog niet geheelde ribben, een herhaling van 4 november, flinke benauwdheid en een pijn, pijn, vreselijk! Ik begin flink te schelden (in m`n moeders taal) en als blikken konden doden....
Morphine pleister van onze Nederlandse kennissen, codeine en ibuprofen doen de pijn enigszins afnemen, maar eigenlijk heeft hij zelfs meer pijn dan na de eerste valpartij. Begint de volgende dag ook nog misselijk te worden en regelmatig over te geven, waarschijnlijk een gevolg van de morphine, oh wat voelt hij zich ellendig. Laten na twee dagen toch maar een dokter aan boord komen, die het vermoeden uit dat er wat gebroken is en ons verzoekt de volgende dag naar het ziekenhuis te komen om foto`s te laten maken en de longen te checken. Uit die foto`s, en vergelijkend met de oude die we nog hebben, maakt hij op dat er nu twee ribben gebroken zijn, maar ..... aan de verdikkingen die op de foto`s te zien zijn blijkt dat de vorige keer maar liefst vier! ribben gebroken waren, klein foutje van de dokter in Trinidad! Godzijdank zijn zijn longen niet beschadigd. Voordat het hele zaakje geheeld is gaat een half jaartje duren, aldus de vriendelijke optimistische arts. Waar Maarten het meest van baalt is dat hij zich niet volledig zal kunnen storten in het carnaval in Trinidad eind deze maand. Want sommige mensen beweren, dat canaval in Trinidad de beste van de wereld is, nog beter dan Brazilie. We`ll wait and see! Als troost kunnen we in ieder geval een goede fles Franse rode wijn opentrekken, aangeboden door de kapitein van de Franse catamaran, de man voelde zich vreselijk schuldig en wilde graag helpen.
Nog een ervaring in Grenada, Maarten vertelt:
Om ongeveer 12 uur `s nachts word ik wakker uit een door pijnstillers benevelde droom. Tegen een vage maan zie ik, door het openstaande luik vlak boven ons hoofd in onze kooi, twee armen naar binnen komen. Terwijl ik nog nauwelijks helder kan denken grijp ik één van die ledematen, onder het uitstoten van een dierlijke kreet. De armen trekken zich met geweld terug en ik moet loslaten. De nachtelijke bezoeker schiet ervan door. Vandaag kon ik nog nauwelijks bewegen van de pijn, maar ik veer nu door het luik omhoog en ben in één sprong op het dek. Onze belager rent naar achteren, waar een bootje ligt afgemeerd. Ik ren er achteraan. Terwijl de man in het bootje springt en de afmeer lijn wil losmaken, grijp ik die lijn, dat bootje gaat nu nergens heen! Ik zie z`n hand naar iets grijpen, tilt een roeidol een klein stukje op, maar besluit dan dit wapen toch maar niet te gebruiken. Ik heb in m`n blootje ook alleen maar m`n blote handen. Dan is er even een status quo, wie doet wat? Op dat moment gaan alle deklichten aan boord aan en verschijnt Yvon, ook zonder maar een draad textiel aan, in de cockpit. De donkere man begint smadelijk I`m sorry, I`m sorry te roepen en aan z`n afmeer lijn te trekken. Wat nu te doen? Ik kijk in z`n boot en zie niets ons bekends. De man is duidelijk zo angstig, dat het bijna lachwekkend is en ik laat de lijn los. Yvon vraagt nog z`n naam en wat hij kwam doen (?). De man peddelt de donkere nacht in, ons achterlatend in een zee van licht. We voelen ons ineens nogal naakt. Via de marifoon waarschuw ik andere boten in de baai voor de ongenode gast, maar er wordt niet gereageerd. Yvon volgt de man met de verrekijker nog een hele tijd, voordat hij uiteindelijk naar de kant gaat en verdwijnt. Nog wat details over deze goed afgelopen belevenis. Naast ons bed stond een groot glas tomatensap, welke Yvon in het donker omstootte toen ze mij te hulp kwam. Het rode vocht zat tot hoog aan het plafond, zou het goed gedaan hebben in een thriller. En in de kuip vond Yvon een oordop, althans dat dacht ze. Maar ik had net voor het slapen gaan een zetpil tegen de misselijkheid genomen, reactie van de morfine. Die moet op zeker moment gelanceerd zijn!
Wanneer de saildrives en generator geinstalleerd gaan worden is nog niet bekend, tot dat moment blijven wij in Grenada, we leven met de dag en maken vooralsnog geen plannen. Onze Zuid-Afrikaanse vrienden waarmee we dit seizoen zouden opzeilen, zijn op `t ogenblik al Cuba aan het verkennen.
Zaterdag 14 februari zijn we 31 jaar samen en we hebben een prachtige baai aan de westkust van Grenada gevonden, helemaal voor ons alleen. Een bijzonder romantische plek om dat feit te vieren.
Wordt vervolgd.
Veel liefs van Yvonne en Maarten