Lieve allemaal,
Hoe is het leven in hectisch Nederland, waar in de winter niet geschaatst kon worden, maar het voorjaar nu zachtjes aan op gang schijnt te komen, aldus Radio Nederland.
In onze laatste algemene mail, alweer drie maanden geleden, stonden we op het punt Grenada te verlaten om in Trinidad weer uit het water getakeld te worden en een nieuwe generator en nieuwe saildrives te laten installeren.
Waar we geluk mee hebben gehad (dankzij de flinke vertraging) is dat we het carnaval konden meemaken. Volgens sommigen is het Trinidad carnaval het beste van de wereld, nog beter dan het Braziliaanse. Ik ben het er wel mee eens, het is zo groots, zo afwisselend, met zo vele swingende mensen, zo waanzinnig uitgedost, en de muziek, variërend van pan bands (olievaten), life bands met zangers, tot d.j.`s, allen op langzaam voort bewegende vrachtwagens met een ongelooflijke hoeveelheid ingebouwde speakers en een geluidsniveau waar al je ingewanden spontaan van beginnen te vibreren. We werden al `s ochtends vroeg geïnterviewd voor life t.v. en nadien door allerlei mensen herkend en toegeroepen met "Hi Dutchmen from Amsterdam". Absoluut een fantastisch feest om mee te maken.
Na het carnaval wordt er aan de boot gewerkt, natuurlijk weer veel meer werk en het duurt weer veel langer dan verwacht. De beide motoren moesten eruit worden getakeld, wat we niet verwacht hadden. Maar na 10 dagen kon de boot te water en alles worden uitgetest. Bij het starten van de motoren voor de proefvaart ging al dadelijk het alarm af, maar M. dacht niet dat het iets ernstigs was, hetgeen later bewaarheid bleek.
Het starten van de generator was een ander verhaal. De installateur had twee draadjes, de nummer twee en zeven, verwisseld bij het installeren met als gevolg, dat bij het starten in plaats van een zacht snorrend geluid, een vloekende tierende monteur en een ontdane Maarten, veel rook en een totaal zwart verbrande startmotor te horen en te zien waren. Wat een ongelooflijk stomme fout, daar ging onze spiksplinter nieuwe glimmende generator. Maar uiteindelijk zijn de problemen naar tevredenheid opgelost en functioneert de generator weer, na ruim 3 1/2 maand gezeur en ergernis. Vervolgens hebben we een auto gehuurd en deze tot de nok toe volgeladen met voedsel voor de inwendige mens, wat in Trinidad relatief voordelig is. Via de bijboot hebben we deze voorraden in meerdere etappes naar de boot gebracht en dan maar weer stouwen, nog meer stouwen en hopen dat er geen ongenode gasten als kakkerlakken meekomen aan boord. Nog een paar honderd liter diesel tanken en dan kunnen we eindelijk onze reis voortzetten, 8 maanden!! nadat we hier voor de eerste keer ons anker hebben laten zakken wegens problemen met de motoren (de saildrives) en `een beetje` onderhoud! Can you believe it?
Onze plannen hebben we inmiddels opnieuw aangepast. Onze dochter Veroni komt 27 maart naar Sint Maarten, en we hebben ineens nog maar ruim een week om daar op tijd te zijn vanuit Trinidad. Het plan is dan ook om in een keer de 500 mijl te zeilen naar Sint Maarten, maar al heel snel blijkt dat te optimistisch.
We vertrekken woensdagochtend 17 maart om 4 uur en krijgen een heftige trip aan de wind zeilend met noord oosten wind tussen 20 en 37 knopen (windkracht 5-8), de golven zijn over het algemeen steil en kort (lijkt de Noordzee wel) en de stroom is grotendeels tegen. We krijgen flinke golven zeewater, en af en toe ook regenwater over ons heen, alles in de kuip is totaal doorweekt, wij ook, ik draag een trui (in de Tropen!) en regenjack, terwijl M. dapper de douches in Adam kostuum opvangt, het ontbijt is nat en smaakt erg zout. Onze snelheid ligt tussen de 8 en 13,5 knoop, we vliegen. Binnen laat zich al snel raden welke ramen niet lekken, ook de bedden zijn nat, siliconenkit doet echter wonderen. De boot maakt veel kabaal door de klappen van de golven tegen de onderkant, ben niet echt bang, maar de heftige bewegingen doen me wel denken aan een angstig op hol geslagen paard. We besluiten de 500 mijl toch maar niet in een keer te doen, maar onderweg een paar stops te maken om even op adem te komen en het zoute water van ons af te spoelen. Stops hebben we gemaakt op de eilanden Carriacou, Dominica (na 200 mijl aan de wind in 24 uur!) en als laatste na een nachtelijke aankomst een volle verregende dag op Nevis. De boot houdt zich gedurende de hele trip goed en bij aankomst maandag 22 maart zijn we weer een ervaring rijker en de schade is beperkt gebleven. Slechts het net aan de voorkant is op meerdere plaatsen bij de plastic ogen losgeraakt door de harde klappen die er van onderen tegen aan kwamen en kan nu in plaats van de beoogde beschermende functie een vrij voorspelbare glijduik in het zeewater tot gevolg hebben. Wordt in eerste instantie provisorisch door M. gerepareerd.
Bij aankomst op Sint Maarten worden we door verschillende bekenden hartelijk ontvangen, we hebben nog vier dagen om de komst van Veroni en Dennis voor te bereiden, wat voornamelijk inhoudt hun bed beschikbaar te maken, ligt vol met voedings-en andere waar. We liggen in Simpson Bay Lagoon vlak tegenover de startbaan van het vliegveld, vliegtuigen scheren de ganse dag rakelings over onze mast, en vooral de grote Boeings brengen een onwaarschijnlijke hoeveelheid decibellen voort.
Met de komst van Veer (die we kunnen ophalen van het vliegveld met de bijboot) vieren we vakantie, het is heerlijk haar 10 dagen bij ons te hebben met haar vriendje, had er zeer naar uitgekeken, maar ze is al weer vertrokken voordat ze er goed en wel is, duurt na haar vertrek een aantal dagen om me weer een beetje `normaal` te voelen.
Hebben twee dagen auto gehuurd om het eiland te verkennen, stukjes gezeild naar een paar eilandjes, gewandeld, gezwommen, gesnorkeld, en M. heeft met z`n dochter met flessen gedoken wat hij natuurlijk fantastisch vindt (ook met Dennis natuurlijk, maar dat is een ander gevoel), ik blijf nog een beetje hangen in de snorkelfase. We zien vooral vele barracuda`s in allerlei maten, wat mij betreft een beetje te veel, en ik vind ze een beetje te nieuwsgierig, want ze komen te vaak naar je toe met hun angstaanjagende bekken in hun te enge koppen, ze doen ons wel eens op de vlucht slaan, behalve M. natuurlijk, die laat zich niet zo snel wegjagen. Met speargun probeert hij een sushimaaltje te vangen, schiet inderdaad raak op een flinke witte vis, maar bij het ophalen weet deze kanjer toch weer te ontsnappen, weliswaar met gat in z`n buik, dus of hem nog een prettig leven beschoren is valt te betwijfelen.
Tot en met de komst van Veroni naar Sint Maarten waren onze plannen duidelijk, en nu passen we opnieuw onze plannen aan. In de nacht van zondag 18 april vertrekken we naar de BVI (British Virgin Islands).
Voor het eerst sinds maanden hebben we de juiste wind om de spinnaker weer eens te zetten. Twee vislijnen staan uit en ja hoor, eindelijk vangen we weer eens een visje, en meteen een flinke. Met een snelheid van ongeveer 9 knopen, begint ineens de molen van de hengel gierend af te lopen. Nu is snelle aktie geboden, de spinnaker moet naar beneden. Terwijl de hoeveelheid lijn op de molen snel minder wordt, vechten we met de spi. Uiteindelijk komt M. bij de hengel aan, die heel professioneel in een houder op de reling staat. Net op tijd om de rem erop te zetten, een minuut later zou alle lijn en het zoveelste kunstaas zijn verdwenen. En dan begint het langzaam naar binnen draaien van de ongeveer 250 mtr lijn, terwijl de gevangen vis niet van plan is zomaar op te geven. Een heel gevecht, volgende dag heeft M. spierpijn in z`n linker arm (watje), maar uiteindelijk slaan we met een grote haak de flinke Bigeye Tuna vast en trekken hem binnenboord, een behoorlijk bloedbad veroorzakend in de kuip. Is de grootste vis die wij ooit vingen, 20 pond, maar klein als je bedenkt dat ze 400 pond kunnen worden! Levert veel sashimi en steak op, de vriezer wordt flink gevuld. De volgende dag vangen we nog een King Mackerel, niet zo groot als de tonijn, maar toch een stevige jongen.
Mijn vertrouwen in M. als visser is weer hersteld. En wij hebben de barbeque (her)ontdekt. Heerlijk, de verse vis met gepofte aardappelen van de "braai".
De misvatting die veel `thuisblijvers` hebben is dat zij denken dat wij bezig zijn met een wel heel lange luilekker vakantie en dus alleen maar genieten, zoals je, normaal gesproken, van twee weken vakantie geniet. Toch is het `luilekkeren` een niet zo heel groot onderdeel van ons leven aan boord. Afgezien van het vele onderhoud dat ons paleisje vraagt en de reparaties van zaken die kapotgaan, hebben we onszelf meegenomen en dat is soms zeer confronterend, zowel naar onszelf als naar elkaar, we hebben geen Garden of druk sociaal leven (b.v. de gezellige babbel na elven in de zaak) die als afleider fungeert. In die zin was `een baan` makkelijker, er was geen tijd om met onszelf bezig te zijn. Denk nu niet dat ik niet tevreden ben met ons leven, ik zou met niemand willen ruilen, maar ons leven heeft zoals elk leven wel een prijs, niks is perfect, hooguit voor even.
De volgende vraag die sommige mensen schijnt bezig te houden betreft het financiele plaatje. Wel, we hebben beiden 20 jaar hard gewerkt, vele uren per week gemaakt, woonden in een kleine goedkope huurwoning boven onze zaak, reden in een tweedehands auto en potten ons geld op voor deze droom. Sommige mensen verklaarden ons voor gek, alleen maar werken zonder te weten of je droom ooit zal uitkomen. Wij zijn geluksvogels waarvoor het goed heeft uitgepakt, daarvan zijn we ons heel erg bewust. Toch is het invullen van deze droom niet louter een kwestie van het hebben van centjes. We ontmoeten jonge twintigers en dertigers, Europeanen, die dezelfde droom hadden als Maarten, maar die geen twintig jaar of langer wilden wachten om deze te verwezenlijken. Zij hebben in korte tijd zo veel mogelijk gespaard en zijn net zo trots op hun (meestal kleinere en/of minder luxueuze) boot als wij op de onze, ze hebben hun baan voor bepaalde of onbepaalde tijd stopgezet. Zij leven verder op dezelfde wijze als wij. Je kunt het bootleven zo eenvoudig of luxe maken als je zelf wil. Lijnrecht tegenover deze groep avonturiers staan de rijkaards met hun megajachten en personeel aan boord, maar dat is een heel ander verhaal.
De aanschaf van onze boot was een flinke investering, maar we onderhouden haar goed en zullen haar op een gegeven moment weer verkopen. We geven weinig geld uit om te leven, veel minder dan in Nederland, onze voedselvoorraad slaan we in relatief goedkope landen in als Brazilie, Suriname en binnenkort Venezuela, waar water duurder is dan diesel, uit eten gaan we niet vaak. We leven heel basic, maar zijn altijd `druk`,en de zaken die gedaan moeten worden kosten veel meer tijd als je op een boot leeft (je hebt er gelukkig ook de tijd voor).
Wij zijn sinds een paar dagen weer op Sint Maarten na een redelijk heftige zeiltrip vanuit de BVI, 120 mijl in 14 uur tegen wind en stroom in (tot 35 knopen, windkracht 7/8), we vlogen stuiterend over het water, af en toe flinke golven over de boot, afgewisseld met stevige buien (met het binnenkort beginnende orkaanseizoen komt ook de regen weer terug).
Hebben de afgelopen drie weken een heerlijke `vakantie` doorgebracht in de British Virgin Islands, een wonderschone eilandengroep in een turquoise zee, elk eiland met een eigen sfeer. Wat Griekenland is voor ons, zijn de BVI voor de Amerikanen, wat betekent dat het overspoeld wordt door Amerikaanse charterboten, wij ons echte toeristen voelden en het prijsniveau hoog is. Dat laatste geen probleem voor ons met onze voorraden nog uit Trinidad en Sint Maarten. We zijn volledig self-supporting, maken water, doen de was, wekken stroom op en vangen vanzelfsprekend vis.
Ondanks de drukte lukt het ons toch om af en toe een baaitje te vinden die niet in de zeilgidsen vermeld staat, waar we dan vaak helemaal alleen liggen. Regelmatig springen we van boord en zwemmen direct tussen prachtig koraal heel romantisch, handje-handje en poedelnaakt, samen met Barracuda`s en schildpadden. Verder vullen we onze dagen met klusjes aan de boot, boekje lezen, spelletje spelen, emailen, brood bakken, yoghurt maken en experimenteren met de Caribische keuken. M. probeerde een cake te bakken, nog niet een groot succes. Tijdens het bakken kwam het onstuimig rijzende beslag onder de ovendeur uit druipen!
M. heeft nog twee mooie duiken gemaakt op een oud wrak, de RMS Rhone, een zeil/stoomschip dat 140 jaar geleden tijdens een orkaan met man en muis verging. Terwijl ik snorkelend 23 meter boven hem zijn bellenbaan volg, verdwijnt hij regelmatig in het wrak.
Samen hebben we absoluut een fantastische tijd gehad in de BVI, alleen was het minder avontuurlijk.
Als het een beetje meezit verkopen we hier op St Maarten een van onze overcomplete Maxprop schroeven aan een Nederlander. Na nog een paar regel zaakjes willen we zo snel mogelijk verder afzakken langs de verschillende Caribische eilanden richting Venezuela, waar we eind juni hopen te zijn. Helaas komt Veer niet naar Venezuela, zien haar dus pas weer in Nederland, eind juli. Gelukkig mailen we veel, maar de fysieke afstand tussen ons is toch niet altijd makkelijk.
Wordt vervolgd,
Veel liefs van Yvonne en Maarten
P.S. Als jullie nog wat foto`s van ons willen bekijken, ga dan naar http://groups.msn.com/YvonneenMaarten