Lieve Allemaal,
Op het oog een typisch ochtendtafereel bij ons aan boord: Yvon staat te sporten op haar stepper, het brood bakt zichzelf in de broodbak machine, de watermaker tovert drinkbaar water uit zeewater en de generator bromt tevreden in zijn hoekje. Ikzelf zit achter de computer, met de hele wereld onder een muisklik.
Onverwacht stopt de generator, gaat automatisch uit op hoge temperatuur. Ik ben geïrriteerd, waarschijnlijk de waterpomp die defect is, een rotklus! Ik ga naar achteren en open het luik van de motorruimte, waaronder de generator is ingebouwd. Onmiddellijk slaat er dikke zwarte rook in mijn gezicht!
Er zijn geen vlammen, maar ik kan door de rook niet zien wat er in de motorruimte aan de hand is. Mijn hartslag verdubbelt zich. Mijn god, wat gebeurt hier? Omdat ik de oorzaak van de rook wil weten ga ik na een paar minuten de ruimte in en open de geluidsisolatie box die om de generator zit. Dan slaan er vlammen uit de generator en gil ik ‘brandblusser’.
We hebben nog nooit een brandalarm oefening gedaan, maar Yvon rent spontaan naar de stuurboord bandblusser terwijl ik naar de bakboord blusser spurt. Een aantal seconden tikken weg terwijl ik met trillende vingers de verschillende veiligheidspallen probeer los te krijgen, vervolgens korte sprint naar de machineruimte en met één knijp van de handel op de blusser verdwijnen de vlammen en verandert de generator in een sneeuwpop. Vervolgens twee dagen schoonmaken, dat dan weer wel! Wat een rotzooi geeft dat bluspoeder.
Tijdens het schoonmaken kom ik achter de oorzaak van de brand. Fisher Panda, de fabrikant van de generator, heeft een nieuwe uitlaat ontworpen vanwege een aantal technische problemen in de praktijk. Deze nieuwe uitlaat hebben we net op St Maarten gemonteerd, maar wordt veel te heet en heeft ervoor gezorgd dat de binnenvoering van de geluidsisolatie, die om de generator zit, is gaan smeulen en uiteindelijk in brand vloog. Het Duitse bedrijf wringt zich in honderd bochten om ons te compenseren, zij voelen zich duidelijk schuldig. We kunnen op hun kosten de generator naar Duitsland sturen waar ze hem helemaal zullen nakijken en noodzakelijke onderdelen zullen vervangen.
Maar nadat ik alles heb schoongemaakt en geïnspecteerd blijkt dat zelfs de elektronica niet is aangetast. Met de brandblusser paraat hebben we haar weer gestart en zonder geluidsisolatie er omheen loopt ze zonder problemen. Het uit en in bouwen van de generator en een kist maken waarin ze kan worden verscheept is veel werk. Liever heb ik naast de verbrande onderdelen een pretpakket van reserve onderdelen. En natuurlijk een nieuwe uitlaat die niet de boel laat affikken, dit hoeven we geen tweede keer! Van mijn wenslijst maakt het bedrijf helemaal geen probleem (en terecht!). Alle onderdelen worden ons spoedig toegestuurd.
We zijn nu weer terug op Curacao, en de achterliggende periode is in meerdere opzichten niet verlopen zoals we in gedachten hadden. Het is ruim een jaar geleden dat we een verslag op dit blog plaatsten, dus de hoogste tijd voor een update.
Vorig jaar schreven we dat we na allerlei overpeinzingen op Curacao toch besluiten naar de Pacific te zeilen. Dat had dan dit seizoen moeten gebeuren. Maar in Nederland blijkt dat onze oude fitnessclub failliet is gegaan. We zullen een nieuwe bestemming moeten vinden voor het pand en door alle noodzakelijke sloop en bouw werkzaamheden en zeker ook door de traag werkende ambtelijke molens voor bouwvergunning en toestemming van welstandscommissie lukt het niet op tijd klaar te zijn. We zullen onze plannen een jaar moeten uitstellen.
Dus plannen we vanaf december een relatief kort seizoen aan boord, om in mei weer in Amsterdam te zijn en daar dan de klus af te maken. December en januari vullen zich met het grootste gemak met onderhoud en het vervagen van allerlei defecte onderdelen aan boord. Een tegenvallende klus blijkt het vervangen van de radar in de mast te zijn. Ik ben dagen bezig de hele bekabeling te vervangen, welke onder de vloer in de kajuit doorloopt en natuurlijk door de mast. Yvon hijst me vele malen de mast in, waar ik uren als een acrobaat alles probeer aan te sluiten, terwijl de wind het geen moment rustiger aan doet.
Die wind blijft, zoals normaal in deze tijd van het jaar, hard uit het noordoosten staan. We hebben toch liever wat meer zuidoosten wind en als het kan wat minder dan 25 knopen. We willen via Bonaire naar Puerto Rico, om dan door de Spaanse, Amerikaanse en Engelse Maagdeneilanden naar St Maarten te zeilen. Daar plannen we om de nieuwe motor voor de generator, die uit Duitsland naar Curacao is verstuurd, te laten inbouwen.
We zeilen in een nacht naar Bonaire, waar we op gunstig weer willen wachten voor de grotere oversteek naar het noorden. Het wachten op Bonaire is geen straf, we huren een scooter voor een paar dagen en hebben een erg gezellige tijd met de Canadese politieman John, die al jaren naar Bonaire komt om er te duiken en te genieten van de vele happy hours. Ik maak ook nog een prachtige duik met hem.
Maar we gaan verder, hoewel de windvoorspelling niet fantastisch is, Een Hollander die 16 jaar op Bonaire woont, vertelt dat hij niet eerder zolang zoveel wind heeft meegemaakt
De start is prima, twee uurtjes met de wind in de rug vanaf Kralendijk naar de noordwestpunt van het eiland, waar we de nacht illegaal in een beschutte baai aan een mooring liggen. De GPS houdt ermee op. Niet handig, dus ik monteer een reserve GPS, terwijl Yvon voor 3 dagen eten kookt.
Als we de volgende ochtend uit de beschutting van Bonaire op open zee komen begint het heftig, en het wordt nog wat heftiger. Aan de wind zeilend tegen metershoge golven in kruis zeeën en met wind tot ruim 30 knopen (windkracht 7), is misschien niet dramatisch voor een paar uurtjes, maar voor meer dan 350 mijl?
De boot kan het aan, hoe zit het met de bemanning? Maar de zon schijnt, de wind is stabiel en buiten blijf je fris dankzij de zilte douches die regelmatig overkomen.
Vooral de eerste 36 uur zijn pittig. Wind en golven worden niet minder en Sea of Time krijgt stevig op haar donder. In de loop van de tweede nacht begint de wind eindelijk wat te minderen naar zo'n 20 knopen en gedurende de volgende dag wordt het echt genieten!
Heerlijk zeilen, vrij vlakke zee, 15 knopen wind. Yvon knapt helemaal op! Vage omtrekken aan de horizon worden geleidelijk de hoge bergen van Puerto Rico.
Het is ’s nachts in Puerto Rico een vijftal heerlijke graden koeler en op deze breedte staat er ook minder wind dan ter hoogte van Curacao! We zeilen prettig hoppend langs de zuid en oostkust richting de Maagden Eilanden. Ook door deze eilandengroep gaan we in redelijk hoog tempo met het plan om op St Maarten eerst wat klussen af te ronden. Als die klaar zijn zullen we rustig terugzeilen. Plan is dat dochter Veroni met Dennis later op bezoek komen in Puerto Rico. Ook twee andere vrienden willen graag overkomen naar de Virgins.,
Wij zeilen in één dag door de prachtige British Virgins Islands naar Virgin Gorda. Maar als we daar het anker willen laten zakken staat er zo'n mooie noorden wind, dat we besluiten de nacht door te zeilen naar St Martin. Dat is, zoals snel zal blijken, een erg verstandig besluit!
Ten eerste hebben we een super zeiltrip, beter wordt het zelden! Verder blijkt dat er zich de komende tijd geen window voordoet om gemakkelijk naar St Maarten te zeilen. Dan hadden we vast gezeten, wat niet fijn zou zijn, omdat in de nacht dat we naar St Martin zeilen Yvonne een ontsteking aan haar linker borst krijgt, welke enorm snel zwelt, met een harde knobbel. Ze krijgt hoge koorts, veel pijn en is totaal beroerd!
Op St Martin belanden we via een dokter bij mammagrafie, echo en bloed onderzoek. Diagnose: een ontsteking. Maar Yvon wordt snel nog zieker. In het ziekenhuis krijgt ze de volgende dag een infuus met antibiotica en pijnstiller. De antibiotica slaat aan, koorts gaat weg, maar knobbel blijft hard groeien.
Wij verkassen na een paar dagen naar de Nederlandse kant van het eiland en gaan langs weer een andere dokter. Die geeft ons geen goed bericht: volgens hem zit er onder de infectie een tumor en moeten we zo snel mogelijk een biopsie laten nemen. Drie dagen later gaat ze onder het mes en het weefsel wordt naar Curacao(!) gestuurd voor onderzoek. We moeten een week wachten op de uitslag, terwijl Yvonne aan een tweede antibiotica kuur begint. Voor wat afleiding hebben we ons in het feestgewoel van de Heineken Regatta geworpen. Veel Heineken (voor mij dan).
Een week later is het een van de warmste dagen van dit seizoen, geen wind, hoge luchtvochtigheid en 32+ graden. Wij hebben om 3 uur een afspraak in het ziekenhuis van St Maarten. Allebei met een kletsnatte rug en flinke zweetplekken onder de oksels, sjokken we de laatste kilometer naar het ziekenhuis vanaf de plaats waar het lokale busje ons afzet Naast het drukkende weer zorgt ook onze gemoedstoestand voor een bedrukte stemming. Yvon probeert nog een vrolijk deuntje te neuriën, maar het klinkt beslist niet overtuigend. De afgelopen week zijn we allebei toch behoorlijk geconfronteerd met de betrekkelijkheid van alles, het kan in een paar tellen veranderen! Nu voelt het alsof we naar de uitspraak van een rechtszaak gaan, waarbij de doodstraf ook nog een mogelijke optie is.
De arts die we vorige week zagen en ook de biopsie deed is net, na 20 jaar hier op het eiland te hebben gewerkt, vertrokken naar Suriname. Dus wij hebben nu een afspraak met een vijfde arts!
De goede man is erg druk nu zijn collega weg is, de gang zit vol met mensen. Uiteindelijk zijn wij aan de beurt. Terwijl we zijn praktijkkamer binnenlopen zijn de eerste woorden: "good news, no cancer!" Hij heeft het bericht net binnengekregen. Tjonge, wat een opluchting!! Ik geef Yvon een dikke kus!
Maar de lucht is nog niet meteen opgeklaard. Ten eerste moet er nog een biopsie worden genomen, nu van een groter gebied dan de eerste keer omdat er door de grote infectie te weinig gezond borstweefsel in de biopsie zat om zeker te zijn dat er niet toch kwaadaardige tumorcellen aanwezig zijn. En Yvon moet aan een derde antibiotica kuur. De bacterie in de kweek blijkt immuun te zijn tegen de pillen die ze nam. Niet fijn, want Yvon is ook nogal wat kilootjes verloren in de afgelopen twee/drie weken.
Weer een week van pillen slikken verstrijkt, terwijl ikzelf op de achtergrond al twee weken probeer uit te vinden waarom de nieuwe motor van onze generator maar niet wil starten. Vanuit Duitsland was naar Curacao een nieuwe motor opgestuurd en eigenlijk is dit de reden dat St Maarten onze bestemming is. Op dit eiland is een monteur die gekwalificeerd is om deze klus te klaren. Samen met hem werk ik twee dagen om de oude motor uit en de nieuwe motor in te bouwen. Alles gaat voorspoedig tot het moment van starten, hij wil met geen mogelijkheid aanslaan! Ook een dag werk van de hoofdmonteur levert niets op. Hij geeft het op, heeft geen ideeën meer om het kleine motortje tot leven te roepen. Bijzonder frustrerend voor alle partijen.
Uiteindelijk na vele e-mails met de fabrikant en telkens iets anders uitproberen kom ik er achter wat de oorzaak is. Een heel klein stukje isolatie op een onmogelijke plaats was doorgesleten en veroorzaakte een kortsluiting. Maar na ruim drie weken zoemt onze generator weer tevreden en ben ik ondertussen een ervaren dieselmonteur geworden.
We hopen dat de tweede biopsie kan plaatsvinden voordat Veroni en Dennis komen, maar dat blijkt net niet mogelijk en we willen niet dat hun broodnodige weekje vakantie samenvalt met doktoren bezoek.
Samen met hun hebben we een zeer ontspannen tijd, was voor Veer en Dennis nodig, maar ook zeker voor Yvon.
Twee dagen na het vertrek van twee gebruinde en weer opgeladen kinderen zijn we weer in het ziekenhuis. De operatie valt Yvon wat tegen en ze heeft veel meer pijn dan de eerste keer.
Een week later bel ik naar het ziekenhuis. De arts vertelt ons echter dat er nog geen nieuws is uit Curacao, het wordt een aantal dagen later. Dus we plakken er maar weer wat tijd van onzekerheid aan vast.
Wel moeten we snel een ander besluit nemen; blijven we nog langer wachten op de uitslag op St Maarten of zullen we na bijna twee maanden onze reis voortzetten? We besluiten voor het laatste, ook omdat we anders vanwege de wind zeker tot na het weekend moeten wachten voordat we naar de BVI kunnen zeilen. Het wordt een race tegen de klok, we moeten nog naar het ziekenhuis om een laatste rekening te betalen, er zijn nog wat boodschappen nodig, we moeten op tijd zijn om aan de Franse kant door een brug te kunnen, we moeten uitklaren en ik moet de schroeven en het onderwaterschip van twee maanden woekerende aangroei bevrijden.
Het lijkt allemaal nogal krap, maar alles gaat heel soepel, en om vier uur liggen we ‘buiten’ en kan het zeil omhoog. We zeilen met een stevige bakstag wind naar de ondergaande zon, terwijl St Maarten achter ons steeds kleiner wordt. Acht weken geleden kwamen we hier aan en begon de eindeloze reeks ziekenhuisbezoeken en de vretende onzekerheid of Yvon nu wel of niet een kwaadaardige tumor heeft in haar linker borst.
Zo zeilen we dus een donkere nacht in, op weg naar de BVI. De oversteek gaat vlot en we genieten allebei van deze vrijheid. Om vier uur ’s nachts manoeuvreren we op radar tussen allerlei schepen en laten uiteindelijk het anker zakken in een baaitje op Virgin Gorda. Na een korte nacht ontwaken we op een prachtige plek. Steeds weer een verrassing hoe zo’n plek eruit ziet bij daglicht!
We gaan ankerop en zeilen verder westwaarts door deze Maagden Eilanden en vinden het hier elke keer weer ongelooflijk mooi. Maar het is absoluut niet maagdelijk, door de vele charterboten geeft het toch een beetje een vakantiedorp gevoel. Maar dat klinkt misschien wel heel blasé.
Eindelijk kunnen we naar St Maarten bellen voor de uitslag. De telefoon geeft geen bereik, maar gelukkig is er internet en lukt het via Skype. De telefoon gaat over, maar er wordt niet opgenomen! Ik probeer het elke vijf minuten, maar zonder resultaat. We willen het nu echt weten!
Twee uur lang probeer ik contact te krijgen en dan ineens wordt er opgenomen door de arts zelf. De verbinding kraakt en de arts herhaalt voor de tweede keer: “no cancer cells!”. Yvon barst in snikken uit, de ontlading is groot!
Ik zoek in een bakskist naar een fles champagne terwijl Yvon bijna niet uit haar woorden komt, wanneer ze Veroni belt. Net zomin als je in eerste instantie wilt aannemen dat er mogelijk iets erg fout zit, is het ook niet mogelijk om meteen door te laten dringen dat het allemaal achter de rug is. Maar het besef dat we van elke dag moeten genieten alsof het de laatste is, is door deze ervaringen opnieuw in onze hersenen gebeiteld.
Met dit besef zeilen we uiteindelijk via St Croix terug naar Curacao. Soms ben ik even kwijt waarom ik zeilen nou zo leuk vind, maar nu is mijn geheugen weer opgefrist. De laatste trip van dit seizoen, een dikke 400 mijl gaat erg voorspoedig. Er staat een zwoele passaatwind en ’s nachts schittert de Melkweg erop los.
We zien één schip, een containerschip, welke ook nog op ramkoers ligt. Via de marifoon vraag ik of hij me ziet en voor ons wil uitwijken. Zeil gaat voor motor. Honderden tonnen staal veranderen van koers.
Wij behouden onze koers, op naar de Stille Zuidzee!
Heel veel liefs vanaf de ‘Sea of Time’
Yvonne en Maarten