Diary for Welkom aan boord


Nieuwsbrief 5, Kaapstad nog steeds

2002-12-20 to 2003-01-16

Hallo lieve allemaal,

Maandagavond 6 januari, het `gewone` leven heeft weer een aanvang genomen na een heerlijke vakantie van 10 dagen samen met Veroni, vanmiddag hebben we haar naar het vliegveld gebracht, het doet pijn al zo snel weer afscheid te moeten nemen in de wetenschap haar waarschijnlijk pas ergens in juli weer in m`n armen te kunnen sluiten. Ze kwam als bleek stadskindje, is vandaag vertrokken met een gezonde blos op de wangen. Door de aanwezigheid van Veer is het er niet van gekomen ook maar een letter te schrijven en voor haar komst waren we zoals te doen gebruikelijk erg druk, de boot is zelfs uit het water geweest voor 4 dagen om de waterlijn aan te passen en nieuwe schroeven te monteren. Het takelen zelf was flink spannend, m`n huidige leven hangend aan een draadje boven het water, stel dat die touwen ons huisje niet houden.... , maar het uitzicht vanaf de wal vanuit onze kuip op de haven is magnifiek, dit ter compensatie van al het stof en het ongemak van geen toilet en douche. M. zijn idee was dit klusje in 1 dag te klaren, wel, 4 dagen van intensief schuren en verven en nog meer schuren, en nog 6 keer verven (2 rompen betekent bovendien 2 maal zoveel werk!), leveren een prachtig resultaat op, de op-en aanmerkingen van de vele `toevallige` passanten (iedereen weet zo langzamerhand wie we zijn) maken ons nog trotser, alleen de zwarte werkers in de haven kijken mij enigszins bevreemd aan, een witte klussende vrouw in oude kleren, dat bestaat toch niet!

De laatste avond voor de tewaterlating hebben we een afscheidsborrel met Jan en Martijn bij ons aan boord, 2 Nederlanders, pa en zoon, beide arts, die de volgende ochtend non stop naar Sydney willen zeilen vanuit Kaapstad, Martijn drinkt in zijn eentje een fles tequila na gezamenlijk de nodige flessen Zuid-Afrikaanse wijn soldaat gemaakt te hebben, door de keiharde wind verdwijnt een groot deel op de bodem van de boot, de drank waait gewoon uit de glazen of ze vallen om, in Nederland kennen we dergelijke windstoten überhaupt niet. Gelukkig weten we te voorkomen dat Martijn `s nachts om 3 uur over boord valt door hem stevig vast te houden bij het afdalen van de ladder die tegen onze boot steunt.

De volgende ochtend zwaaien we het stel, waarvan een zich niet veel herinnert van de vorige avond, uit. Diezelfde avond zijn ze alweer terug, hadden waanzinnig harde wind op de neus gehad en onweersbuien over zich heen gekregen, pa dacht dat de boot zou zinken, zoon sliep binnen zijn roes uit, pa zond via de marifoon een mayday uit, meerdere malen, echter zonder resultaat, vertrouwenwekkend! Tot overmaat van ramp kregen ze vlak voor de haveningang ook nog een lijn in de schroef, waardoor ze niet de motor konden gebruiken, uiteindelijk zijn ze door een sleepboot naar binnen gesleept toen de wind iets minderde, die had echter teveel diepgang, zodat ze het laatste stukje alsnog op zeil moesten doen. Diezelfde nacht, waarin pa begrijpelijkerwijs niet zo goed sliep, neemt hij het besluit het hele Australië plan te laten varen (naar Australië vanuit hier staat bekend als een heftige trip met grote kans op zwaar weer), maar in plaats daarvan dezelfde trip te gaan maken als wij, ik geef hem geen ongelijk. Tegen de tijd dat Veroni komt, eerste Kerstdag, ligt ons huis weer op z`n vaste plekje in de haven en ziet ze er fantastisch en aangekleed in kerstsfeer uit. De dag na Kerst is de wind voor het eerst sinds dagen wat gaan liggen, de lucht is strak blauw, het lijkt een mooie dag om met dochter naar Houtbaai, zo`n 20 mijl hier vandaan, te zeilen en zo geschiedt. We beginnen met zo weinig wind dat we moeten moteren, maar al vrij snel begint het een beetje te waaien, we hijsen de zeilen en bewegen ons puur voort op de wind. Dan ineens begint het wat harder te waaien, een rifje in`t zeil, de wind wakkert nog wat meer aan, tweede rif, want de windstoten worden steeds heftiger, windstoten tot 45 knopen, windkracht 9, aan de wind zeilend, hebben we nog niet eerder gehad en ik vind het behoorlijk beangstigend, de genua halen we nog een beetje in en alledrie zijn we totaal doorweekt door alle golven die over het dek slaan, een echte vuurdoop voor Veer! Bij aankomst in de baai verandert alles op slag, er zijn mensen ontspannen aan het kanoën, zich totaal niet bewust van de storm een paar meter verder op, wij kunnen binnen de schade opnemen, nadat ik wel even moet bijkomen van de spanning. Dat alles altijd rechtop blijft staan in een catamaran maakt niemand mij meer wijs!

Zondag is het prachtig weer met weinig tot geen wind, willen Veroni vanzelfsprekend het avontuur van de lobsterjacht niet onthouden en gaan daarom voor anker bij Slangekop, waar het is toegestaan op jacht te gaan. Nou ja, op jacht, dat is teveel gezegd, vanaf onze boot gooien we aan weerszijden een net uit met de nog steeds in ruime hoeveelheid aanwezige vissenkoppen uit het restaurant hier ter plaatse, halen de netten meteen weer binnen, en ja hoor, elk net vol met lobster, na 22 stuks besluiten we er maar mee te stoppen, alle beschikbare pannen en emmers tot de rand gevuld. Dan begint het lopende band werk, pannen met zeewater aan de kook brengen, lobsters erin, 15 minuten koken, afkoelen in zeewater, pellen en hup, uiteindelijk als bevroren garnaaltjes in de viezer. Tegen de tijd dat wij kunnen gaan dineren, houdt Veroni het na een hap al voor gezien, zij ziet alleen nog maar spartelende sprieten en verbrande lijven. De volgende dag komen de eigenaren van de werf, die boven op de berg in Houtbaai wonen, een borrel drinken, de bevroren lobstertjes snel weer ontdooid, er wordt volop genoten van de lekkernij, wonderbaarlijk genoeg hebben deze mensen zelf nog nooit een lobster gevangen, Veroni probeert nog eens een hapje, maar nee hoor, het beeld van al die sprieten staat nog steeds op haar netvlies gegrift. Krijg zo langzamerhand wel de indruk dat een borrel drinken betekent drinken tot er geen druppel alcohol meer is! Dinsdag 31 december, het waait flink in Houtbaai, maar we besluiten toch maar te vertrekken naar Kaapstad. Wil voorkomen dat al onze spullen weer door de kajuit vliegen en zorg dus dat alles stevig vast staat. Gehuld in reddingsvest zijn we op het ergste voorbereid bij het verlaten van de haven, 30 knopen wind en hoge golven pal op de neus. Zodra we de baai uit zijn moeten we een andere koers gaan varen en krijgen voor de verandering een keer wind mee!, wat een heel ander verhaal is, prima te doen, niks aan de hand, op een gegeven moment gaan we wel een beetje erg hard, ruim 13 knopen, dan toch maar even een rifje erin. Rifje erin, wind weg, rifje er weer uit, weer een snelheid van ruim 13 knopen, dus rifje er weer in. En dan houdt de wind het voor gezien en neemt de motor het over. In de buurt van Kaapstad begint het weer stevig te waaien, zodat het afmeren weer spannend is, M. is echter zeer geroutineerd en ook Veer is erg handig, zodat alles zeer soepel verloopt. Al met al een lekker tripje, en Veer heeft gelukkig nog een stel dolfijnen, zeehondjes en zelfs een walvis gespot. Na een gezellige maaltijd bij kaarslicht en een heerlijk zwoele avond, bij Liezl en Dave getoast op het Nieuwe Jaar, om 12 uur kunnen genieten van een groots vuurwerk, dat wordt afgestoken voor een nabijgelegen hotel, hetgeen in Zuid Afrika niet zo gebruikelijk schijnt te zijn. De volgende ochtend komen Rene en Julie vanuit Amsterdam, is erg gezellig, tot Brazilië blijven zij aan boord. Omdat Veroni er nog is houden we `vakantie`, hebben weer een auto gehuurd, en doen alleen maar dingen die zij leuk vindt, o.a. beetje shoppen in een waanzinnig uitgebreid vrij nieuwe shoppingmall waar meerdere architecten aan gewerkt hebben en waar op niets bezuinigd is. Het doet denken aan Disneyworld in Florida, met dien verschil dat we hier peperspray en gevaarlijk scherpe messen kunnen aanschaffen. Natuurlijk hebben we uitgebreid gelunched bij een van de vele prachtige wijnboerderijen die het land rijk is, een concert bijgewoond van Brian Adams in de uit vele hectaren bestaande botanische tuin, met op de achtergrond de bergen en de ondergaande zon, iedereen z`n eigen picknickmand, Liezl zelfs gevuld met sushi. Het concert begint op exact de aangegeven tijd (wat een zeldzaamheid!), en op het moment dat het is afgelopen, neemt ieder z`n eigen afval weer mee naar huis, en is het nauwelijks nog te zien dat er zoveel mensen geweest zijn die allemaal gegeten en gedronken hebben, ongelooflijk! En Brian Adams is life net zo goed als op de cd! Veroni`s laatste dag, zondag 5 januari, gaan we de boot dopen, Rene en Juul, Liezl en haar zus,(Dave ligt ziek thuis), gaan met ons mee, zeilen naar Clifton Bay, the place to be voor de trendy Kaapstad inwoner, Liezl droomde er al jaren van, champagne drinkend voor anker te gaan op een of andere prachtige boot, bewonderd en benijd door de mensen op het strand. Veroni mag de boot dopen, niet door een fles!! champagne kapot te gooien op de boeg, maar een glas champagne, willen toch niet op de valreep nog even een gat in de boot slaan, voor de gelegenheid weer even de nodige lobsters ontdooid, Veer eet liever sardientjes uit blik. Het is een superdag, aan het eind worden Veer en ik een beetje weemoedig. De dag na het vertrek van Veer beginnen de laatste voorbereidingen voor ons vertrek uit Kaapstad. Sommige werkers uit de fabriek zijn weer begonnen, dus om 8uur in de ochtend staat een stel klaar om de laatste lelijke plekjes weg te werken (alles weer! totaal onder het stof!), gaatjes te dichten die M. weer met zoveel plezier geboord heeft en daarnaast heeft M. natuurlijk nog zijn eeuwige lijstjes. Zaterdag de 11e is er een zeilrace van Kaapstad naar Rio de Janeiro waar zo`n 20 boten aan deelnemen, waaronder bekende racers, het lijkt ons een leuk idee om dan ook te vertrekken.

Woensdag gooit M. echter roet in het eten door een ongelukje te krijgen op de boot met als gevolg 2 lelijke diepe wonden onder zijn voet, staan `s ochtends om 9 uur al met iemand van de werf bij een zeer jonge vriendelijke huisarts op de stoep, welke de wonden bekijkt, ze verbindt, maar adviseert naar een plastisch chirurg! te gaan, hij denkt dat er een stukje huid van de arm nodig is voor een van de wonden op de voet, lijkt ons niet zo`n goed plan. De oprechte aandacht van deze arts, de telefoontjes die hij gepleegd heeft om een goede chirurg te vinden (het is vakantietijd, dus dat valt niet mee) zijn hartverwarmend, en hij wil er geen cent voor hebben. Uiteindelijk maakt hij een afspraak voor ons met een plastisch chirurg om 1 uur in Medi Clinique, een privé kliniek. Eerst maar weer terug naar de boot waarna we ons om 1 uur melden bij het ziekenhuis. George Clooney, of is het zijn broer, legt uit wat hem het beste lijkt en laat ons om 5 uur terugkomen in zijn privé afdeling (geen wit te bekennen, alleen teak). Terwijl M. behandeld wordt,(zonder nog een derde wond te maken gelukkig) bedenken Juul en ik welke behandelingen wij willen. De volgende dagen moet M. met zijn pootje zoveel mogelijk omhoog, maar wie hem een beetje kent weet dat hij dat niet zal doen. Het idee is nu om a.s. woensdag de 15e te vertrekken, maandag zullen we echter het oordeel van dr Clooney moeten afwachten. Tot dat moment moet er nog veel geregeld worden en de nodige boodschappen gedaan, René is een goeie hulp voor M., pikt de dingen snel op, Juul en ik doen tussen de bedrijven door buik-en bilspieroefeningen op het voordek, we gaan tenslotte naar Brazilië waar de bodyculture hoog in het vaandel staat, begin alleen een beetje te laat!

Gisteren is de watermaker geïnstalleerd, welke van zout water zoet water maakt, smaakt echt zuiver en lekker. De sfeer is zeer goed aan boord, het is gezellig, hebben alweer afscheid genomen van Liezl en Dave, jammer genoeg waren zij ook druk met hun nieuwe appartement en haar familie die hier woont, waardoor we hun niet veel gezien hebben.

Onze plannen hebben we enigszins gewijzigd, in plaats van rechtstreeks naar Sint Helena te zeilen, hopen we eerst nog iets van Namibië te zien, hoeveel tijd we daarvoor hebben is afhankelijk van het oordeel van dr Clooney, Juul moet per 1 maart weer aan het werk, dus terug zijn in Nederland, betekent dat we eind februari in Brazilië moeten zijn. Wat mijzelf betreft kijk ik er naar uit om een tijdje geen land te zien en alleen maar ons bezig te houden met `overleven`, hoop dat het in een dergelijke situatie iets gamakkelijker wordt het een en ander los te laten. We vinden het nog steeds fantastisch om mail te krijgen, zeer bedankt daarvoor, en we willen graag op de hoogte gehouden worden van alles wat je bezig houdt (zelfs als het leven even saai lijkt?!), blijven ook zeker nieuwsgierig naar The Garden en de Hollandse politiek. Heel veel liefs en het allerbeste gewenst van Maarten en Yvonne.