Lieve allemaal,
Hoe is het in Nederland, is Sint Nicolaas al in het land? Begrijp dat sommigen van jullie zich voorbereiden op een lange koude winter en dankzij een aanzienlijke voorraad hout, ingeslagen en in stukjes gehakt, het houtkacheltje flink op willen stoken, kaarsje erbij, romantiek ten top. In deze tropische temperaturen voor ons nauwelijks voor te stellen.
Hebben alweer een aantal weken geleden (25 oktober) Sint Maarten achter ons gelaten. Twee kleine Caribische vliegtuigjes vliegen ons met 3 tussenstops naar Trinidad. Wij zitten achterin, worden nog voor vertrek gesommeerd naar voren te verhuizen, zijn achterin te zwaar! Onze bagage? Voel me niet erg gerust, zeker als ik om me heen kijkend het gemiddelde overgewicht van onze medepassagiers in ogenschouw neem, sommigen passen met geen mogelijkheid in een stoel. Met een flinke vertraging landen we uiteindelijk na 13 uur om 9 uur `s avonds in Trinidad. Onze Zuid Afrikaanse vrienden van de catamaran de Jabulo, al een paar weken terug uit Zuid Afrika, hadden veel ergernis ondervonden bij douane en immigratie, alles moest uitgepakt en zelfs over meegebrachte leesboeken belasting betaald. Zodoende zijn wij op het ergste voorbereid als we onze loodzware tassen over de lopende band zien komen rollen, nieuw aangeschafte bootspullen hebben we met opzet al in een tas apart gestopt, op advies van de Jabulo. Bij de band "goederen aan te geven" wordt inderdaad alles geopend, maar de dame stuurt ons toch liever linea recta door en achter gesloten deuren vullen we de nodige formulieren in. Hiermee moeten we zo snel mogelijk (om een boete te voorkomen), het is zaterdagavond 22.30, naar de immigratie in Chaguaramas, waar ook onze boot op de kant staat. Een bekende met een gammele antieke VW bus uit 1963 (nog met spijltjes in de voorruit) staat al een tijd op ons te wachten en brengt ons in een uur naar de juiste plek. Tot onze verbazing staan we na 10 minuten weer buiten, zelfs in de keurig ingevulde lijst die M. heeft opgesteld van de bootspullen is de man niet geinteresseerd. Misschien te wijten aan de film die tijdens onze aanwezigheid op t.v. vertoond wordt?
De boot ziet er bij het schijnsel van de nacht goed uit, alhoewel de algehele sfeer temidden van zovele boten op de wal het verblijf in een spookstad uitademt, omgeven door prikkeldraad, velen zijn totaal ingepakt, de rechtmatige eigenaren elders. Maar weinig mensen leven aan boord, is niet erg comfortabel, vooral het geen gebruik kunnen maken van het toilet is een gemis, een sprintje van 6 minuten naar het dichtstbijzijnde toilet en dan nog maar afwachten of het niet bezet is, is met name als je aan de diarree bent niet fijn. Ook het douchen is soms een aparte ervaring, natuurlijk is er de kwestie van wel of geen warm water, daarnaast valt echter de stroom regelmatig uit en als je pech hebt komt tegelijkertijd ook geen water meer uit de douche, terwijl je je net helemaal hebt ingesopt, je enige hoop op dat moment is in de totale duisternis het voetenkraantje, en als blijkt dat hier nog wel een beetje vocht uitkomt wring je je in allerlei bochten om met dit kostbare goedje zo goed en zo kwaad als het gaat de zeepresten van je af te spoelen. Maar dit terzijde.
Bij het ochtendwaken blijkt bij nadere beschouwing tot mijn grote frustratie alles, maar ook werkelijk alles, onder de schimmel en/of roest, van muren tot kruidenpotjes, van toiletbril tot bestek, en natuurlijk alle kleding, beddegoed en schoeisel.
Diezelfde avond treffen we, na bij de Jabulo gegeten te hebben, bij thuiskomst in onze kuip een ons onbekende man, Jonathan van de werf uit Zuid-Afrika, die gedurende 10 dagen aan boord verblijft en aan de boot klust, zijn belangrijkste taak is de verstaging die de mast omhoog houdt te repareren, een constructiefout(je!) van de werf, niet fijn als de mast tijdens zwaar weer over boord was gevallen. Sindsdien zijn het pittige dagen, werken van `s ochtends 7 uur tot 6 uur `s avonds, schuren, polijsten, waxen, poetsen, waterlijn verhogen, antifouling, enz. Tijdens het douchen moet er flink geschrobd om de soms bijtende en uitslag veroorzakende stoffen te verwijderen, vallen dan na een hapje eten om. De puinzooi aan boord wordt groter en groter, de hele boot, elk hoekje en gaatje, zit onder een hele dikke laag wit stof (en ik had nog wel alles voor vertrek naar Nederland schoon geboend).
Iedere dag staat voor nieuwe verrassingen. Zo hebben tijdens onze afwezigheid twee verschillende kolonies ongewenste gasten zich in ons huisje gevestigd, de gezelligste, je komt ze werkelijk overal tegen, zijn de duizenden kleine zwarte monstertjes met harde huid als van een kever. Inmiddels hoop ik de bron opgespoord te hebben, de gedroogde spliterwten en bruine bonen lijken favoriet bij deze nauwelijks te killen snelle voortplanters, de linzen laten ze ongemoeid, nog kritisch ook, the little bastards!
De vervelendste verrassing veroorzaakt Maarten door van de boot achterover twee en halve meter naar beneden te vallen, met z`n rug bovenop een kokosnoot en keien landend, schreeuwen, schreeuwen van de pijn, daarbij krijgt hij bijna geen lucht, heb hem nog nooit zo hard en lang horen schreeuwen. De ambulance laat erg lang op zich wachten, maar uiteindelijk na drie kwartier (voor mijn gevoel 3 uur) in een half uur met loeiende sirene naar hospital, de chauffeur rijdt als een bezetene, elke hobbel en bobbel en dat zijn er ontelbare, ontlokken bij M. een vreselijk gekreun, de chauffeur is echter niet tot vaart minderen over te halen, dit tot grote ergernis van mij en ook de verpleger. In het ziekenhuis een flinke pijnstiller in de bil, waarna overleg volgt over de te volgen procedure, foto`s lijken het meest voor de hand liggend. Wordt nog een heel gedoe, verschillende malen wordt M. via een plank van het ene bed op het andere gehesen, de minstens 100 jaar oude apparatuur doet het niet, dus weer ander bed, andere kamer met eenzelfde antiek röntgenapparaat, en nog steeds veel gekerm. Uiteindelijk lukt het om een aantal plaatjes te schieten.
Goed nieuws, god zij dank! Hij heeft niets gebroken, geen long geperforeerd, "slechts" zware kneuzingen, wat een opluchting!, zag de laatste uren meerdere rampscenario`s aan mijn oog voorbijtrekken, zag het komende zeil seizoen al in het water vallen! Bovendien wil je niet in een dergelijk derde wereldziekenhuis liggen, ik ben dan ook heel gelukkig als ik M. weer mee naar huis kan nemen en in zijn eigen bed kan leggen. Dankzij sterke pijnstillers en spierontspanners gaat hij de dagen daarop weer een beetje aan de slag, we willen erg graag het bootje weer laten drijven, maar eigenlijk doet M. te veel met teveel pijn. Hij kan geen kracht zetten, dus wanneer we de zeilen weer kunnen hijsen is nog afwachten, dat lezen jullie in een volgend verslag.
We hopen dat het jullie allen goed gaat en dat we iets van jullie horen, ook korte berichtjes zijn welkom, het idee dat iemand even aan ons denkt! Omdat we tegenwoordig op elk gewenst moment vanaf de boot kunnen mailen, checken we de mail dagelijks, alleen tekst is mogelijk, foto`s en bijlagen niet, die kunnen alleen via ons hotmail adres gezonden worden, wat we niet regelmatig zullen of kunnen checken.
Liefs en take good care, Maarten en Yvonne