Lieve allemaal,
Na een fantastisch seizoen in The Carieb zitten we nu alweer een aantal weken drie hoog achter op het Waterlooplein in Amsterdam en is het een lekker gevoel weer eens vaste grond onder de voeten te hebben. We genieten van de nabijheid van familie en vrienden, van luxe als onbeperkt douchen en de supermarkt om de hoek met alle mogelijke heerlijkheden.
Ons laatste bericht kwam van The Spanish Virgin Islands, een fantastisch zeilgebied omdat het niet commercieel is, er weinig jachten komen, en de bewoners zeer vriendelijk zijn. Toch zijn ook de Amerikaanse en Britse Virgin eilanden, hoewel juist wel commercieel, ook prachtige zeilgebieden. Elke dag zeilen we een paar uurtjes naar een volgend idyllisch ankerplekje in een nieuwe baai. Onderweg doen we regelmatig wedstrijdjes met andere boten, die wij, vanzelfsprekend(!) meestal winnen.
Op één van onze zeiltripjes wil M. weer eens een vislijntje uitgooien. Hieronder vertelt M. zijn verhaal.
We gaan op weg van het hoge vulkanische eiland Virgin Gorda naar het platte koraal eiland Anegada. Een makkelijk stukje vandaag, behalve dan opletten als we door een rif gaan, met aan beide kanten brekende zeeën, op nog geen 20 meter afstand. Altijd weer spannend.
Omdat we ons al aardig door onze voorraad diepgevroren vis hebben gegeten, slepen we weer een vislijn achter de boot.
En ja hoor, terwijl we een lekker gangetje hebben, begint de molen met het bekende snerpende geluid uit te lopen. We kennen inmiddels de routine: bijna automatisch gooit Yvon de genua schoot los terwijl ik hem inrol, en vervolgens gaat het grootzeil naar beneden.
Als de snelheid uit de boot is begin ik de inmiddels flink uitgelopen vislijn langzaam binnen te halen. Afhankelijk van het formaat kost dat meer of minder moeite. Het kost nu moeite, dus weer iets groots...
Als de vis dichter bij de boot is raden we meestal snel wat we gevangen hebben. Maar het ziet er deze keer een beetje vreemd uit!
Kan de bewegingen en het contour niet thuisbrengen, tot onze vangst dichterbij komt...
En dan blijkt, wat we nog nooit hebben meegemaakt, dat er TWEE flinke vissen aan het kunstaas zitten, een barracuda en een rif haai! Oh my God, twee van de meest vermaarde tandenpartijen van het zoute water. Hoe is het mogelijk! Gingen ze allebei tegelijk op m`n kleine orange lokvisje af, of ging de haai voor de barracuda?
Geen van de beide vissen willen we echter eten, de barracuda niet vanwege de kans op de ziekte ciguatera, en de haai niet omdat ... het een haai is. Maar ik wil wel m`n kunstaas terug! En het oude biologen-hart laat zich ook gelden, wil deze dieren niet gewoon doden en dan teruggooien.
De beide vissen samen zijn te zwaar om aan dek te trekken. Normaal gebruik ik een grote haak aan een stok, maar dat betekent het einde van deze dieren, dus geen optie. Dan maar, terwijl Yvon de lijn zo strak mogelijk houdt en ik op de achterspiegel zit, gewapend met twee tangen proberen de haken uit die bekken te krijgen. Dit alles terwijl we dwars op de golven liggen en de boot behoorlijk rolt. Niet zo verstandig!
Door de golven zijn de beide vissen dan weer heel dichtbij, om het volgende moment bijna een meter lager in het water te spartelen, waarbij ze allebei ook niet even rustig blijven hangen zodat de dokter dat vervelende haakje kan verwijderen, nee hoor!
Toch lukt het uiteindelijk om de barracuda te bevrijden! Versuft blijft hij even aan het wateroppervlak drijven, maar al snel beseft hij z`n hernieuwde vrijheid en met een paar slagen is hij verdwenen.
Terwijl ik op enkele centimeters van de geopende bek van de haai de tweede haak probeer los te krijgen, slaat, door wild spartelen van het dier en een gemene golf, de vrijgekomen haak van de barracuda diep in de muis van m`n hand. Levert een flinke pijnscheut op en de betrekkelijk komische situatie dat zowel ikzelf als de haai aan hetzelfde kunstaas vastzitten! Nu moet er toch snel gehandeld worden!
Ik trek de haai met beide handen aan boord en probeer met m`n rechter hand de scherpe tanden van m`n linkerhand weg te houden. De enige manier om uit deze onmogelijke situatie te komen is nu de haken met een grote tang door te knippen. Yvonne zoekt wanhopig in de gereedschapskist, hoe ziet zo`n ding eruit? We gillen wat heen en weer en ja hoor, dan heeft ze het.
Het geharde staal is moeilijk door te knippen, vooral als je maar één hand kunt gebruiken en er aan je andere hand een haai hangt! Maar kort hierna spartelt er toch een bevrijde haai op de laatste trede van de achterspiegel en een flinke golf spoelt hem weer terug naar huis, nu met een beugeltje in z`n bek!
Mij rest alleen nog de weerhaak van de andere vishaak af te knippen om ook mijzelf te kunnen bevrijden. Wat desinfectie middel en een gaasje doen de rest.
Daarna gaat het zeil weer omhoog en zeilen we verder door de turquoise zee, een ondergaande zon tegemoet.
Morgenvroeg vertrekken we naar St Maarten.
Yvonne vervolgt
Het aankomen 9 mei op Sint Maarten voelt een beetje als thuiskomen, zijn hier voor de vijfde keer. M. kan zijn hart weer ophalen, na bijna een half jaar zonder botenwinkels in de buurt kunnen eindelijk een paar noodzakelijke zaken worden aangeschaft en defecte onderdelen worden vervangen. En na een paar gezellige afscheidsfeestjes van Nederlandse boten die na hun `Rondje Atlantic` vanuit Sint Maarten huiswaarts keren, zeilen wij vervolgens via Saba, onderdeel van de Nederlandse Antillen en Montserrat, een Engels vulkaaneiland, rechtstreeks naar Venezuela.
Saba is een aparte ervaring, moeilijk toegankelijk en dus nauwelijks toeristisch, dankzij de onvriendelijke oceaandeining in combinatie met de vorm van het eiland. De 1000 meter hoge rots lijkt loodrecht uit de oceaan te steken, ongelooflijk steil, een onneembare vesting in vroeger tijden, huizen lijken tegen de rotswand geplakt. Via een in de rotsen uitgehakte ladder van 800 treden bereiken we in de verzengende hitte de hoofdstad Bottom, met oerhollandse huisjes keurig in de verf, voorzien van rode daken en groene luiken voor de ramen. Dankzij een vriendelijke Nederlands sprekende taxichauffeur uit Aruba worden we gespaard voor verdere `te gezonde` akties, hij brengt ons gratis naar de nog hoger gelegen andere twee dorpen die het eiland rijk is.
Het blijkt een bijzonder eilandje van 5 x 5 mijl, zonder natuurlijke havens, zonder stranden, met nauwelijks nazaten van de Hollanders, maar met wel sinds eind jaren vijftig een asfaltweg die volgens de Hollanders niet gebouwd kon worden, en sinds ruim 30 jaar de trotse bezitters van een klein vliegveldje dat volgens de Hollanders eveneens niet gebouwd kon worden. De Sabianen zijn niet voor één gat te vangen! Het geld wat uit Nederland komt wordt goed besteed!
Wij verlaten met flinke spierpijn dit sprookjesachtige eiland, waar iedereen wuift en ons toelacht.
Het niet op toeristen ingestelde Montserrat is weer heel anders. Zo`n 8 jaar geleden is hier de vulkaan Souffrier tot een grote uitbarsting gekomen, waarbij de hoofdstad Plymouth volledig onder een lavastroom werd bedolven. Gelukkig deden zich weinig persoonlijke ongelukken voor, iedereen was geadviseerd te vertrekken. Nog steeds ligt de stad onder lava en as, slechts daken, bovenste verdiepingen, of een toren zijn zichtbaar. Zelfs als we er van de top van een nabij gelegen berg naar kijken (de dichtstbijzijnde mogelijkheid) is het niet voor te stellen wat een impact dit natuurgeweld had, heel spookachtig, een soort Pompeii. Nog steeds is de vulkaan niet rustig, wat goed te zien en te ruiken is. Het hele zuidelijke gedeelte van het eiland is nog steeds onbewoonbaar, er staan prachtige villa`s, stuk voor stuk leeg, maar er is geen water, geen elektriciteit. Sommige mensen zouden dolgraag terugkeren in hun huis, anderen zijn gevlucht naar het noordelijk `veilige` gedeelte of naar het buitenland. Het gevolg is dat er nog maar 4000 mensen op het hele eiland wonen (12.000 voor de uitbarsting).
Wij willen beslist nog een keer terug, de sfeer bevalt ons goed en er is nauwelijks criminaliteit, heel bijzonder voor de Carieb. We speelden alweer een beetje met de bed & breakfast hotel gedachte.
De zeiltrip van Montserrat naar Venezuela wordt een pittige trip van 450 mijl, met veel wind, af en toe tot over de 40 knopen, windkracht 8, veel stroom tegen, zware regen-en onweersbuien, grote golven zout over het dek, en bij één golf van opzij slaat de cockpit en de bijboot volledig vol, dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Op een monohull kun je op zo`n moment wel van dek gespoeld worden. Maar de boot houdt zich goed, kan dit geweld gelukkig aan. De bemanning, met name ikzelf, heeft er iets meer moeite mee, vraag me af of ik er ooit aan zal wennen?! Vestigen wel een nieuw record, twee etmalen van meer dan 200 mijl! Tijdens de gehele trip geen andere boot gezien, wel een klein vliegtuigje dat tot drie keer toe rakelings over onze mast scheert, kunnen de kamikaze piloot zien zitten.
Isla Margarita ervaren we deze keer volledig anders dan voorheen, voelen ons helemaal thuis, en het is zeker prettig om de weg te kennen naar supermarkten, de plekjes met de lekkerste ijsjes en cappuccinobar. Maken kennis met de `Blagovest`, een Russische catamaran, met aan boord twee jonge idealistische stellen, ze zijn bezig met een gesponserde wereldreis, hebben Amsterdam vorig jaar aangedaan. En verder meerdere bekende boten.
Blijven wat langer dan gepland, omdat ik een paar medische onderzoeken laat doen, is hier buitengewoon goed geregeld, gaat een stuk sneller en efficienter dan in Nederland en het kost vrijwel niets, een aanrader.
Na twee weken vertrekken we via Coche naar Tortuga, waar we als enig jacht voor anker liggen bij een kleine vissersgemeenschap. De zes huisjes, van wrakhout met golfplaten daken, worden bewoond door zo`n 75 man. Met één van de vissers ruilen we batterijtjes voor vis. Een paar weken later treffen we hun in Willemstad, Curacao, waar de gevangen vis aan de man gebracht wordt.
Van Tortuga is het een nacht zeilen naar Los Roques, een koraaleilandengroep, waar we de volgende ochtend, als we volledig op de kaarten hadden vertrouwd, op de rotsen geeindigd zouden zijn. Een boot nam de kaart te strict, het bewijs ligt als wrak op het rif. Aan een kaart blijk je in dit gebied niet zoveel te hebben. In Adam en Eva kostuum zeilen we op zicht met de zon over de schouder tussen de tientallen eilandjes, genietend van de stilte, van de uitgestrektheid van het gebied en we voelen ons vrijwel alleen op de wereld. De zee is zo blauw dat witte vogels door de weerkaatsing van het water turquoise van kleur lijken. De zonsondergangen zijn spectaculair, de meest onwaarschijnlijk felle kleuren lijken het laatste oordeel aan te kondigen!
De Indianen van het vaste land van Venezuela kwamen hier 500 jaar geleden al met hun kano`s, vanwege de conch (grote schelpdieren) en het zoete water op sommige eilanden. Ook Nederlanders waren hier, de laatsten zijn rond 1950 `verjaagd` door vissers uit Margarita, what a shame.
Via de eilanden van de Aves groep zeilen we naar Bonaire, waar Veroni en Dennis aan boord komen voor 2 weken. Problemen in The Garden, waar ze een bijbaantje heeft, weerhouden haar van een langere vakantie, jammer. Op het moment dat Veer en Dennis arriveren, kondigt, ironisch genoeg, zijn naamgenoot, in de vorm van een orkaan, zich aan. Via weerkaarten houden we de baan die hij gaat goed in de gaten, vrijwel alle andere jachten vluchten de marina in. Wij blijven aan boord en kunnen als het nodig is binnen een paar minuten vertrekken. Gelukkig verandert Dennis van richting en is het gevaar geweken. We krijgen ook te maken met een "reversal", wat betekent dat de wind die normaal gesproken uit het oosten komt plotseling uit het westen waait, wat van de ankerplaats een gevaarlijke lagerwal situatie maakt. De plaatselijke bevolking en alle jachten in rep en roer, een dergelijke windverandering heeft in het verleden al meerdere boten op het strand van Kralendijk gesmeten. Honderden auto`s rijden bumper aan bumper langs de boulevard, het ramp toerisme komt snel op gang. Helaas voor hun gaat alles goed.
En dan `eindelijk` kan de vakantie van de kids beginnen, zwemmen, snorkelen en duiken direct vanaf de boot, in het onwaarschijnlijk heldere water. De bodem loopt hier zeer steil naar beneden, een ideale duikplek, prachtig onaangetast koraal dankzij een streng beleid. We huren een auto om het eiland te verkennen, doen spelletjes en lopen Happy Hours af. Om toch ook een stukje te zeilen besluiten we naar Curacao te gaan, waar we voor anker gaan in het Spaanse Water temidden van voornamelijk Hollanders. Het plan is om voor één dag een bezoekje te brengen aan Willemstad om meteen de dag erna weer terug te keren naar Bonaire. Maar, we hadden geen rekening gehouden met Emily, alweer de volgende orkaan die zich aandient dit seizoen. Via de marifoon hebben alle bootjesmensen intensief contact, sommigen willen elk risico uitsluiten en vertrekken naar Venezuela, anderen, waaronder wijzelf, besluiten een beschutter plek op te zoeken. Liggen uiteindelijk achter 3 ankers, terwijl onze achterkant met meerdere lijnen ligt vastgebonden aan de mangrove bomen. Die nacht is het wachten op wat komen gaat. Niets, er gebeurt helemaal niets, geen wolkje te bekennen, en maximale wind 16 knopen (windkracht 4). Alle opschudding voor niets, maar voor ons een goede oefening.
De volgende ochtend willen we terug naar Bonaire, maar de golven buitengaats zijn dusdanig hoog en Veroni kijkt zo angstig dat M. (voor de allereerste keer in ons botenbestaan!) besluit om te keren. Uiteindelijk zeilen we anderhalve dag later door een heldere nacht, dit keer voelt Dennis zich niet echt lekker. Krijg ik dan toch eindelijk een beetje zeebenen?
Na twee weken vakantie die behoorlijk werd beinvloed door orkanen, hebben we Veer en Dennis met de bijboot weer op het vliegveld afgezet. Ze zien er gezond en uitgerust uit.
Wij wachten op een lekker windje om te vertrekken naar Curacao. Onder spinnaker genieten we van dit tripje, geescorteerd door zo`n twintig dolfijnen. We maken een tussenstop op Klein Curacao, waar we een paar gezellige uren doorbrengen met twee vissers, die ons verwennen met heerlijke vis.
Op Curacao beginnen we met de voorbereidingen voor het achterlaten van de boot. Daarnaast zijn er vele gezellige borrels met zeilers die we in de loop van de jaren hebben leren kennen.
Uiteindelijk meren we onze boot af in een bewaakte jachthaven, voor het eerst niet op het droge, waar we haar tot 20 oktober zullen achterlaten!
Tot die tijd zijn we bereikbaar in Amsterdam, mobiel Maarten 06-12074537, mobiel Yvonne 06-44354019, thuis 020-6260435.
Veel liefs van Yvonne en Maarten